Αργά το πρωί της Κυριακής πάνω στο τραπέζι: καφές, μήλα, μαρκαδόροι, κόλλα UHU, υπολείμματα ψωμιού με μαρμελάδα, οι εφημερίδες του Σαββατοκύριακου, βιβλία μισάνοιχτα. Πάνω πάνω “Οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου”, και το Τετράδιο Εργασιών της Ιστορίας της Γ´Δημοτικού.  Οτι έχει ξεμείνει από το πρωινό, από την προηγούμενη μέρα, από την εβδομάδα που πέρασε. Ολα μαζί.

Έξω έχει μια συννεφιά-μία ήλιο, η χθεσινή πορεία τελείωσε ειρηνικά, δεν έπιασε ακόμα κρύο, δεν επείγει κάτι. Ισως περισσότερο απ´όλα, η μελέτη της Δευτέρας. Σελίδα 6, κεφάλαιο 2, άσκηση 3: “Παρατηρώ με προσοχή τα νομίσματα και γράφω αποκάτω ποιούς θεούς παριστάνουν και τι προστάτευε ο κάθε θεός.” Παρακάτω, σημειωμένο με μολύβι: “να βρω και να φέρω φωτογραφίες των ίδιων θεών”. (Αραγε, σκέφτηκε ο ευφυής νονός της επιχείρησης-σκούπας τα αμέτρητα παιδάκια που θα “γκουγκλάρουν” το προσωνύμιο του ευσεβούς θεού, και τί θα αντικρύσουν; Κάντε μια δοκιμή…)

Πίσω από τα φύλλα της εφημερίδας, κρυφοκοιτάζω το χέρι που γράφει και σβήνει, κρυφακούω τον συλλαβιστό συλλογισμό: “Είναι ο Δίας. Ο βασιλιάς των Θεών. Ποιόν προστατεύει; Κάτσε να θυμηθώ. Προστατεύει τους ξένους, τους φτωχούς και τους ικέτες. Μισό λεπτό να ξαναδώ.” Αφήνω κάτω την εφημερίδα και ξανακοιτάζω κι εγώ. Το λέει. Σελίδα 10, δεύτερη παράγραφος: “Επέβαλλε την τάξη και τη δικαιοσύνη. Εριχνε αστραπές και κεραυνούς για να τιμωρήσει τους κακούς, επέβαλε την τήρηση των νόμων, προστάτευε τους ξένους, τους φτωχούς και τους ικέτες.”

Αυτό λέει. Αυτό ακριβώς και τίποτα άλλο. Κοιτάζω ξανά. Μια το βιβλίο, μια τις εφημερίδες δίπλα.

“Συνεχίζεται ο Ξένιος Ζευς με προσαγωγές και συλλήψεις”

Και παραδίπλα:

“Σβάστικες σε σχολεία”

“Δίωξη εκπαιδευτικού μετά από παρέμβαση της Χρυσής Αυγής”

“Στον αέρα ο νόμος για την ιθαγένεια”

“Χτύπησαν θανάσιμα και εγκατέλειψαν αλλοδαπό”

“Διεθνής κατακραυγή για τον βασανισμό Αιγυπτίου”

“Λουκέτο στο φούρνο του βασανιστή της Σαλαμίνας”

“Πογκρόμ σε καταστήματα αλλοδαπών στον Αγιο Παντελεήμονα”

Ξανακοιτάζω. Μια το βιβλίο, μια τις εφημερίδες. Μια το ψωμί. Κι επειδή δεν ξέρω τί να πω και πώς ακριβώς να το πω, αποφεύγω να συναντήσω το άλλο βλέμμα δίπλα μου.

Της Ναντίνας Χριστοπούλου – ανθρωπολόγος

πηγή: news247.gr