Έξι μέρες στη γειτονική Τουρκία εξελίσσεται μια μοναδικής έντασης και ποιότητας κοινωνική εξέγερση, που αντίστοιχό της δεν έχει γνωρίσει η σύγχρονη ιστορία της. Ο χαρακτήρας της εξέγερσης είναι πολυποίκιλος, όπως και τα νοήματά της: στην ουσία η εξέγερση ξεκίνησε για τη διεκδίκηση ενός πάρκου από την «ανάπλαση» και μετεξελίχθηκε και εμπλουτίστηκε με γενικότερα περιεχόμενα που αφορούν την καθημερινή ζωή στην ισλαμονεοφιλελεύθερη Τουρκία. Στην ουσία αυτό το ξέσπασμα, που ακόμα δεν μπορεί να προβλεφθεί πού μπορεί να οδηγήσει, είναι όπως όλες οι εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων σε Ανατολή και Δύση: δεν είναι η απάντηση αλλά η ερώτηση, η διερεύνηση των απελευθερωτικών κοινωνικών δυνάμεων και δυνατοτήτων. Για την κοινωνία της Τουρκίας που «μαστίζεται» από τον ιδιότυπο ισλαμικό «νεοσυντηριτισμό» είναι επίσης μια απόπειρα διεύρυνσης του κοινωνικού ριζοσπαστισμού στον αντίποδα των συντηρητικών συστημικών επιλογών των τελευταίων χρόνων (νόμοι για εκτρώσεις, αλκοόλ, δυνατότητα συνδικαλιστικών και εργατικών διεκδικήσεων κτλ).
