Μπλαβιασμένες φάτσες. Πρησμένα μάτια. Σπασμένα σαγόνια. Αστυνομική βία. Παιδιά με καλάσνικωφ. Ληστεία τραπέζης. Απαγωγή.

Ο Γρηγορόπουλος νεκρός. Κάθε μέρα πάλι και πάλι.

Άτεχνο photoshop. Από επιλογή. Θέλαν να τις δούμε αυτές τις φάτσες. Όχι κάποιοι αστυνομικοί στην επαρχία. Από κεντρική επιλογή. Αλλιώς θα βάζανε φωτογραφίες ταυτότητας. Εδώ είναι. Τους έχουμε. Τους κάνουμε ότι θέλουμε. Αντρική κυριαρχία. Από τα παλαιότερα ένστικτα.

Βασανιστήριο.

Κανένας δεν το αρνήθηκε. Είπαν ότι πέσανε κάτι σφαλιάρες κατά τη σύλληψη.  Οι αστυνομικοί με κάποιες κινήσεις καράτε ακινητοποίησαν πάνοπλους ληστές. Το είχα δει σε μια ταινία.  Κάποιους δεν τους νοιάζει καν. Κάποιοι έσπευσαν να προλάβουν τη διάψευση, και να πουν ότι τα βασανιστήρια την ώρα της ανάκρισης είναι επιβεβλημένα κάποιες φορές και να μην εθελοτυφλούμε. Γκουαντάναμο;

Κανιβαλισμός για τη μάνα. Για την καταγωγή τη μεγαλοαστική. Γιατί δεν καθόντουσαν τα κακομαθημένα κωλόπαιδα ήσυχα; Τί τους έλειπε;

“Εγώ γιατί κάθομαι ήσυχος, που μου λείπουν τα πάντα;”

Να οι μπάτσοι τα παιδιά των εργατών πάλι.

Continue reading Ο Γρηγορόπουλος νεκρός. Κάθε μέρα πάλι και πάλι. →

Τώρα που οι 16χρονοι του 2008, έχουν γίνει 20χρονοι, τώρα θα θερίσετε ότι σπείρατε εκείνον τον Δεκέμβρη του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Όλοι εσείς που καταδικάζατε την βία από όπου κι αν προέρχεται. Τώρα που οι 16χρονοι έχουν περάσει στα πανεπιστήμια, πήγαν στα πρώτα party στρατολόγησης των κομμάτων, για να έχουν πρόσβαση στις σημειώσεις, μπας και περάσουν εύκολα το μάθημα για ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα.

Τώρα που οι γονείς τους, ο ένας είναι άνεργος κι ο άλλος με συρρικνωμένο μισθό, τώρα που η TV σα να μη τρέχει τίποτε εξακολουθεί να πουλάει τρόπους ζωής που δεν είναι εφικτοί και το αξίωμα « καλός είναι όποιος έχει φράγκα» παραμένει αμετακίνητο σαν πρώτη μοναδική αξία στην χώρα του δίχως αύριο. Τώρα που κλείνουν τα μουσικά σχολεία και αντιμετωπίζουν τους μαθητές ως γραφικούς όταν κι αν διαμαρτυρηθούν, τώρα που η προοπτική όποιας εργασίας ανήκει στη σφαίρα του εξωπραγματικού, τώρα που πρέπει να πάρει το νέο smart phone, το αυτοκίνητο για να βγάλει γκόμενα, τα trendy ρούχα για τα trendy party γιατί μόνο αυτά προωθούνται και διαφημίζονται, τώρα αρχίζει να διαφαίνεται το μέγεθος της ευθύνης για την τερατογέννεση που κατάφερε να κάνει η γενιά των πενηντάρηδων στη νεολαία μας.

Continue reading Η εποχή του θερισμού →

Δημοσίευμα του περιοδικού New Statesman για τη δημοκρατία στην Ελλάδα του 2013, για την κακοποίηση των τεσσάρων συλληφθέντων και για τη Χρυσή Αυγή

“Η κακοποίηση τεσσάρων νεαρών αναρχικών, οι οποίοι συνελήφθησαν για ληστεία σε τράπεζα, στα χέρια της αστυνομίας αποδεικνύει ότι είναι ώρα να απευθυνθεί κανείς στον κυβερνητικό συνασπισμό όπως του αρμόζει: ως ένα ακροδεξιό αυταρχικό σχήμα”, αναφέρεται χαρακτηριστικά.

Γίνεται επίσης αναφορά στην επιχείρηση Ξένιος Ζευς, επισημαίνοντας ότι “από τους 73.100 ανθρώπους οι οποίοι συνελήφθησαν συνολικά, μόνο σε 4.352 απευθύνθηκαν κατηγορίες”.

Σύμφωνα με τον Γιάννη Μπαμπούλια, που υπογράφει το άρθρο, “ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει πλέον να αντιμετωπίσει τις καταγγελίες για βασανισμούς κρατουμένων και τη σχέση της αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή, την ίδια ώρα που η εξεταστική για τη “λίστα Λαγκάρντ” είναι σε εξέλιξη και η κυβέρνηση προωθεί το νέο φορολογικό”.

“Μέτωπο κατά του αναρχικού χώρου”

“Ο τρόπος με τον οποίο ανοίγει η ατζέντα αυτού του ζητήματος αποκαλύπτει κάτι πολύ βασικό. Αυτή η κυβέρνηση αναγνωρίζει τους αναρχικούς και τον ΣΥΡΙΖΑ ως τους βασικούς αντιπάλους της στην πολιτική σκηνή”, αναφέρεται παρακάτω.

Continue reading Επιλεκτική μηδενική ανοχή: εξακολουθεί να υπάρχει δημοκρατία στην Ελλάδα; →

Άνετος παρουσιάστηκε ο υπουργός Βασανιστηρίων Νίκος Δένδιας μετά τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών των συλληφθέντων στην Κοζάνη, που κακοποιήθηκαν από τους αστυνομικούς. Ο Νίκος Δένδιας δήλωσε πως έγινε επεξεργασία στις φωτογραφίες, ώστε να μην τρομάξουν πολύ οι γονείς των νεαρών όταν θα τους έβλεπαν στην τηλεόραση και να πέσουν ξεροί μόλις τους δουν από κοντά.

Ο Νίκος Δένδιας ξεκαθάρισε πως ήταν ναζιστής από μικρός αλλά δεν περίμενε πως θα ερχόταν μια μέρα που θα γινόταν υπουργός μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης και θα είχε την ευτυχία να κάνει σε ανθρώπους αυτά που έκανε στις κατσίκες και στα βατράχια στο κωλοχώρι του στην Κέρκυρα.

Σύμφωνα με τον Νίκο Δένδια, οι αστυνομικοί έκαναν photoshop στις φωτογραφίες των συλληφθέντων για να μπορέσουν οι ρουφιάνοι να τους αναγνωρίσουν.

Continue reading Το καμάρι της Κέρκυρας →

Δεν έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από τη στιγμή που η Ελληνική Αστυνομία εξάρθρωσε ομάδα ακροδεξιών ληστών στη Βόρεια Ελλάδα. Αναρωτήθηκε άραγε κανένας γιατί εκείνοι οι συλληφθέντες δεν βασανίστηκαν, όπως συμβαίνει κατά συρροή με τη σύλληψη αντιφασιστικών, αναρχικών και άλλων ομάδων;

Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση και οι μεγαλόσχημοι δημοσιογράφοι απλώς αρνούνταν τις κατηγορίες περί βασανιστηρίων και ενίοτε απειλούσαν με μηνύσεις όποιον υποστήριζε το αντίθετο. Από το Φεβρουάριο του 2013 μπορούμε χωρίς δεύτερη σκέψη να υποστηρίξουμε ότι οι πολιτικές και μιντιακές ελίτ στηρίζουν ανοιχτά την πραγματοποίηση βασανιστηρίων.

Continue reading Καταδικάζετε τα βασανιστήρια απ’όπου και αν προέρχονται; →

Ιανουάριος 1968
Το Συμβούλιο της Ευρώπης εξετάζει με ιδιαίτερη ανησυχία την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα.

Ιανουάριος 2013
O επίτροπος ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης εκφράζει την ανησυχία του για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα και ζητά την άσκηση διώξεων εναντίον Ελλήνων αστυνομικών που εμπλέκονται σε περιστατικά ρατσιστικής βίας.

Ιούνιος 1967
Ο Στάθης Παναγούλης συλλαμβάνεται σε ηλικία 19 ετών και παραμένει στις φυλακές Αβέρωφ και Κορυδαλλού, ως τις 30 Αυγούστου 1967.  Ύστερα από νεότερη σύλληψή του παρέμεινε στο κολαστήριο του ΕΑΤ-ΕΣΑ από την 11η Αυγούστου 1972 μέχρι την 1η Μαρτίου 1973, δηλαδή 200 μέρες ακριβώς ανακρινόμενος. Την 1η Μάρτη 1973 μεταφέρθηκε στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, όπου παρέμεινε 18 μήνες σε πλήρη απομόνωση. Τον Απρίλιο του 1974 μέχρι τη Μεταπολίτευση (24 Ιουλίου, του ιδίου έτους) εξορίστηκε στη Νήσο Γυάρο.

Φεβρουάριος 2013
Ο Στάθης Παναγούλης κάνει την εξής δήλωση:
«Οι βασανιστές της Χούντας του Παπαδόπουλου την περίοδο 1967-74 φρόντιζαν, όταν μετά τις ανακρίσεις των αγωνιστών της Αντίστασης, με βασανιστήρια στα κολαστήρια της Μπουμπουλίνας και του ΕΑΤ-ΕΣΑ, οδηγούμεθα στα έκτακτα στρατοδικεία, να μην υπάρχει κανένα ίχνος βασανισμού.
Σήμερα, η κυβέρνηση της Τρόικας, του κ. Σαμαρά, δεν κρατά ούτε τα προσχήματα. Δίνει τις φωτογραφίες των συλληφθέντων στη δημοσιότητα με εμφανή τα σημάδια των βασανισμών! Ας δώσει, η κυβέρνηση του Τριωδίου στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη Νίκο Δένδια, το βραβείο του σύγχρονου νεοναζί».

πηγή: info-war.gr

…από έναν καθηγητή του

Λέγομαι Χρήστος Ιωαννίδης. Είμαι καθηγητής στη μέση εκπαίδευση εδώ και 23 χρόνια και…

υπεύθυνος του περιοδικού «Schooligans» και του μαθητικού φεστιβάλ «Schoolwave». Γνώρισα τον Αντρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο για τρία χρόνια (2005-2008). Ήταν μαθητής μου στο Μουσικό Λύκειο Παλλήνης.

Είμαι σοκαρισμένος από την είδηση της εμπλοκής του σε ένοπλη ληστεία. Δεν ξέρω τι τον οδήγησε ως εκεί. Θέλω όμως να μιλήσω για τα τρία χρόνια που τον γνώρισα ως μαθητή αλλά και ως εθελοντή στο περιοδικό.

Ήταν χαρά μου να έχω μέσα στην τάξη παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη.
Ήταν ευαίσθητος, ήταν έξυπνος, ήταν ανήσυχος. Όχι, δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ. Όχι, δεν ήταν αντικοινωνικός. Ίσα-ίσα ήταν πολύ αγαπητός στους συμμαθητές του.

Και φυσικά είχε και αυτός θυμό μέσα του, όπως όλα τα αληθινά παιδιά που ανακαλύπτουν στην εφηβεία τους την απάνθρωπη και υποκριτική κοινωνία στην οποία ζούμε. Όχι, δεν ήταν κακός μαθητής, ήταν πολύ καλός. Μπήκε και αυτός στο πανεπιστήμιο, γράφοντας μία από τις εκθέσεις-κονσέρβες που του ζητάει το σύστημα. Οι γονείς του ήταν δύο αξιοπρεπέστατοι άνθρωποι.

Ερχόντουσαν τακτικά στο σχολείο να μάθουν για το παιδί τους. Κάποια στιγμή έμαθα από τον Αντρέα-Δημήτρη ότι ο πατέρας του έμεινε άνεργος. Μου το είπε πικραμένος και θυμωμένος.

Δεν ξέρω πόσες αιτίες θυμού προστέθηκαν από τότε. Μπορώ ίσως να φανταστώ αρκετές απ” αυτές, καθώς ζω κι εγώ μέσα σ” αυτήν την Ελλάδα. Απο κει και πέρα, λυπάμαι και ντρέπομαι.

Λυπάμαι για τον Αντρέα-Δημήτρη που πίστεψε, καθώς φαίνεται, στη βία σαν απάντηση στη βία του συστήματος. Ντρέπομαι όμως και για την Ελλάδα που οδηγεί παιδιά σαν τον Αντρέα-Δημήτρη σ” αυτό το σημείο. Ντρέπομαι για τους αστυνομικούς που τον βασάνισαν.

Ντρέπομαι για τους δημοσιογράφους που ήδη τον καταδίκασαν. Και ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν «τρομοκράτη» και θα προσπεράσουν το παραμορφωμένο από τα χτυπήματα πρόσωπό του για να πάνε στην επόμενη είδηση.

Η παραμόρφωση είναι όλη δική μας.

πηγή: lifo.gr