6 Δεκέμβρη 2008 – δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Δεν ήταν ατύχημα, ήταν η ουσία του κράτους

Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη του 2008, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου, ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός μετά από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα.  Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, πριν ο αστυνομικός πυροβολήσει (σε ευθεία βολή προς τους μαθητές), είχε προηγηθεί λεκτική διένεξη των δύο αστυνομικών (Κορκονέας, Σαραλιώτης) με μία παρέα 5 μαθητών. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν ακαριαίος… Η σφαίρα διαπέρασε την καρδιά και καρφώθηκε στον 10ο θωρακικό σπόνδυλο.

Ένα ακόμη «μεμονωμένο» περιστατικό αστυνομικής βίας όπως αυτό ήταν υπεραρκετό για να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής. Η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη ταξιδεύει αστραπιαία στο κέντρο της Αθήνας και από εκεί σε όλη την επικράτεια. Ήδη από το βράδυ του Σαββάτου οι πρώτες συγκεντρώσεις και συγκρουσιακές πορείες ξεκινάνε. Τις επόμενες μέρες, καθώς η οργή για τη δολοφονία μεγαλώνει, οι κινητοποιήσεις παίρνουν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Μαθητές επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, ολόκληρες πορείες συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα τυλίγονται στις φλόγες -τα Χριστούγεννα αναβάλλονται..! Ταυτόχρονα, σχολεία, πανεπιστήμια και δημόσια κτήρια τελούν υπό κατάληψη και μετατρέπονται σε χώρους διαρκών συνελεύσεων και εστίες αντιπληροφόρησης. Και αυτή η εξέλιξη, η μετατροπή δηλαδή της νεανικής οργής σε μια συλλογική και με πολιτικά χαρακτηριστικά συνολική αμφισβήτηση του υπάρχοντος (που μακριά από αιτήματα διεκδίκησε τα πάντα), είχε όλους τους λόγους του κόσμου να υπάρξει, να γεμίσει τους δρόμους με οδοφράγματα, να σαμποτάρει την κανονικότητα των πόλεων, να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής και να χλευάσει κάθε μορφή εξουσίας, τάξης και ασφάλειας.

Το γκρίζο μέλλον στο οποίο μας είχαν καταδικάσει οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες αυτού του τόπου (το οποίο σήμερα είναι παρόν και όλοι το βιώνουμε πολύ καλά στο πετσί μας) φαινόταν καθαρά από τότε. Δυστυχώς όμως, αυτά που εκείνες τις μέρες η νεολαία έβλεπε και ένιωθε να της πνίγουνε το μέλλον (εργασιακή αβεβαιότητα, σάπιο πολιτικό σύστημα, κρατική βία, εκφασισμός της κοινωνίας, ανέλιξη με δανεικά, αμέτρητες προσταγές και πρέπει στο όνομα της πατρίδας κ.τ.λ.) και όλα αυτά που στην πράξη αμφισβήτησε και συγκρούστηκε κατά μέτωπο, οι «μεγάλοι» δεν μπόρεσαν να τα αντιληφθούν ή δεν τόλμησαν καν να προσπαθήσουν να τα αντιληφθούν, συμπορευόμενοι με τους νέους και πολεμώντας πλάι τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ήταν ακόμη τυφλωμένοι από το καπιταλιστικό παραμύθι αλά Ελληνικά που για χρόνια το πολιτικό σύστημα απλόχερα τους τάιζε. Έτσι, ενώ ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη σύγχρονη εξέγερση της νεολαίας, ταυτόχρονα αποτελεί και μια χαμένη κοινωνική επανάσταση ενός λαού που θα μπορούσε τότε να φρενάρει όλα αυτά που τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια στυγνή κρατική δολοφονία. Όμως ούτε η πρώτη ήταν και δυστυχώς ούτε και η τελευταία. Οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας για ακόμη μια φορά είχαν μιλήσει για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει. Η ρητορεία των μεμονωμένων περιστατικών δεν μπορεί πλέον να πείσει κανέναν. Από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα εκατομμύρια είναι τα θύματα της κρατικής βίας: Μετανάστες και πρόσφυγες κακοποιούνται στα σύνορα, στις πόλεις και στα κέντρα κράτησης, στερούμενοι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Διαδηλωτές δέχονται αστυνομική βία στις κινητοποιήσεις ενάντια στα απανωτά μνημόνια, συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είτε χάνουν σημαντικό μέρος του μισθού τους, είτε απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, χάνοντας και στις δυο περιπτώσεις τη δυνατότητα για αξιοπρεπή διαβίωση αυτών και των παιδιών τους. Απολυμένοι καταδικάζονται σε καθεστώς διαρκούς ανεργίας, με ότι μπορεί να συνεπάγεται μακροχρόνια αυτό για τη δυνατότητα επιβίωσης τους και για την ψυχική τους υγεία. Άνθρωποι απελπισμένοι και αβοήθητοι οδηγούνται στην επιλογή της αυτοκτονίας ως η έσχατη λύση λύτρωσης και διαφυγής. Όλα αυτά αποτελούν κάποιες από τις αμέτρητες όψεις της κρατικής βίας, η οποία μάλιστα είναι διαχρονική και εντείνεται συνεχώς.

Αρνούμαστε να συναινέσουμε στις προσταγές και στους εκβιασμούς των κυρίαρχων στο όνομα της επιβίωσης της χώρας. Ξέρουμε πολύ καλά πιο είναι το ταξικό μας καθήκον για το καλό της κοινωνίας και αγωνιζόμαστε χωρίς κομματικές γραμμές και αρχηγούς για να οργανώσουμε από τα κάτω την αντεπίθεση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αρνούμαστε να επιτρέψουμε να νεκρώσουν οι πόλεις και τα χωριά μας από τα σύγχρονα ανθρωποφάγα τάγματα εφόδου. Ενάντια στον εκφασισμό του τόπου δημιουργούμε αντιφασιστικές ομάδες και εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας.

ΠΟΡΕΙΑ: 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 19:00 μ.μ.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΖΑΝΗΣ

αντιφασίστες/αντιφασίστριες Κοζάνης