…που ο φασίστας πιστεύω δε θα ΄ρθει και για μένα;”

Ρεσιτάλ έδωσε για άλλη μια φορά ο Νότης Σφακιανάκης σε συνέντευξή του σε τρέντυ μέσο όπου ανέλυσε για άλλη μια φορά τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές του θέσεις.

Ο Notis λοιπόν ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε ότι οι μόνοι μάγκες που έβγαλε η έρμη η Ελλάδα ήταν οι δύο δικτάτορές της, Ιωάννης Μεταξάς και Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ασφαλώς οι απολυταρχικές μορφές εξουσίας είναι για τους μάγκες, γι’ αυτό άλλωστε και εξόντωναν όλους τους πολιτικούς τους αντιπάλους, για να μην τους φύγει.. η μαγκιά.
Δε θα πρέπει να μας προκαλεί καμιά απορία το γεγονός ότι ο εν λόγω τραγουδιστής εκφράζει τέτοιου είδους απόψεις. Ο πάλαι ποτέ πρίγκηπας της καψούρας και της καρακιτσαρίας, σύμβολο των νεόπλουτων τη χρυσή αλλά τόσο απατηλή εποχή του χρηματιστηρίου, απόλυτος εκφραστής της υποκουλτούρας εκείνης που εκχυδάιζε το λαϊκό αίσθημα και ευτέλιζε το ελληνικό στοιχείο, έρχεται τώρα να εκθειάσει ανοιχτά και το φασισμό.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι η παιδεία, στα χρόνια του φασισμού (κυρίως του Μεταξά), πάντα υποβαθμιζόταν και κατέρρεε, μπροστά στις αρχές της υποταγής και της επιβολής μιας κοινής σκέψης και λογικής για όλο το λαό. Δεν είναι επίσης καθόλου συμπτωματικό ότι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρησιμοποιούσαν την τέχνη και την ψυχαγωγία (βλ. κινηματογράφο και ποδόσφαιρο στα χρόνια της χούντας) για να περάσουν μηνύματα μιας επίπλαστης ευημερίας που θα νάρκωνε το λαό και θα τον κρατούσε διαρκώς υποταγμένο. Αυτό έγινε, πολύ πιο ύπουλα, τις προηγούμενες “δημοκρατικές” δεκαετίες όπου ο κόσμος βυθιζόταν σε μια απατηλή, εικονική πραγματικότητα που καλλιεργούσαν έντεχνα η τηλεόραση, το lifestyle και η εξουσία, ταΐζοντας το λαό με ευτελείς μορφές ψυχαγωγίας και ψευδαισθήσεις μεγαλείου, μακριά από τα πραγματικά του προβλήματα και την εξεύρεση λύσεων γι’ αυτά. “Βαρώνος” εκείνης της εποχής ήταν και ο κοσμαγάπητος Νότης που τόλμησε να ποτίσει ακόμα και τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη με την αισθητική της πίστας, να το παίζει “επαναστάτης” μέσα από lifestyle εκπομπές και να δηλώνει ενίοτε “αναρχικός” και “αντιδεξιός”, πάντα μέσα από το μοναδικό φαντασιακό πρίσμα της σκέψης του.
Δε θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη η παρουσία του σκίτσου που απεικονίζει τον Τσε να γελά επάνω από το σουρεάλ σκηνικό. Σχεδόν τον ακούς: “Τι λέει αυτός ρε;”. ‘Ασ’ το, κομαντάντε…
Αλήθεια, πατριώτη Νότη, φέτος θα εμφανίζεσαι μόνο Αθήνα ή θα έρθεις κι από… Βουλγαρία μεριά; Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…

Μ.Κ.