Διάβασα εδώ μία είδηση η οποία με έκανε να χάσω κάθε ελπίδα για την Ελλάδα. Αυτό το ΚΩΛΟΚΡΑΤΟΣ θέλει γκρέμισμα, εκ θεμελίων. Δεν σώζεται, με τίποτα. Όσο ακούμε τέτοια περιστατικά, δεν υπάρχει ούτε μισή ακτίδα ελπίδας.
Συνελήφθη “για χαρτιά” πριν δυόμισι μήνες στην Αθήνα, Σουδανός που είναι σχεδόν 20 χρόνια στη χώρα, την ώρα που είχε πεταχτεί στο σούπερ μάρκετ για ψώνια. Σπίτι είχε μείνει η πεντάχρονη κόρη του, γεννημένη στην Ελλάδα, με την οποία κατοικούσε (η μητέρα τους είχε αφήσει όταν η κόρη ήταν 6 μηνών). Ο Σουδανός κατά τη σύλληψή του, αλλά και αργότερα, εκλιπαρούσε να πάει κάποιος στο σπίτι και να φροντίσει το κορίτσι, πλην όμως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε… Η τύχη του παιδιού αγνοείται δυόμισι μήνες μετά. Εκείνος είναι υπό κράτηση, προς απέλαση.
Πάμε να το πάρουμε από την αρχή:
Είσαι μπάτσος και έχεις εντολές από την υπηρεσία να μαζέψεις παράνομους μετανάστες σε κάποια περιοχή της Αθήνας. Αρχίζεις να μαζεύεις όποιον μαυριδερό βρίσκεις στο δρόμο. Δεν τους πολυσυμπαθείς άλλωστε “αυτούς” … σου βρωμάνε, δεν μιλάνε καλά ελληνικά και κυκλοφορούν σε υποβαθμισμένες περιοχές.
Τσιμπάς έναν τυπάκο, ο οποίος μιλάει Ελληνικά. Σου εξηγεί ότι ζει 20 χρόνια στην Ελλάδα. Ξέρεις τί είναι 20 χρόνια; Από το 1992. Έχει δει κυβέρνηση Μητσοτάκη, Ανδρέα Παπανδρέου, Σιμήτη κλπ. Έχει βιώσει όλες τις αλλαγές της κοινωνίας.
Σου λέει ότι έχει μία πεντάχρονη κόρη στο σπίτι, μόνη της, και κανέναν να τη φροντίσει.
Τον χώνεις στην κλούβα, έτσι κι αλλιώς.
Σε ικετεύει. Σου ζητάει να ενημερώσεις, να πάει κάποιος να φροντίσει το παιδί.
Το παιδί που, στην ηλικία των 5 ετών, δεν μπορεί ούτε να τραφεί μόνο του, ούτε να ψωνίσει, ούτε να βγει από το σπίτι και να ξαναμπεί. Δεν μπορεί ούτε τηλέφωνο να πάρει (είναι πιθανό να μην υπάρχει καν σταθερό στο σπίτι), ούτε και πάει στο σχολείο για να λείψει από κάποια αίθουσα και να ευαισθητοποιηθεί ο εκπαιδευτικός κόσμος.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων ξέρει να ανάψει την τηλεόραση, να σκεπαστεί με καμία κουβέρτα – αν έχει – για να μην ξεπαγιάσει, ή να πιει νερό, ίσως, από τη βρύση. Εάν μπορεί να φτάσει, ίσως με κάποια καρέκλα. Χωρίς να πέσει και να σπάσει το κεφάλι του.
Δεν ξέρει όμως ούτε να πλυθεί μόνο του, ούτε να φροντίσει τον εαυτό του όπως εμείς. Είναι ΠΑΙΔΙ. Θέλει κάποιον να το βοηθήσει όταν πάει στην τουαλέτα, να το σκουπίσει, να το πλύνει. Εάν φτάνει να πάει στην τουαλέτα. Είναι εξαρτημένο άτομο, έχει ανάγκη έναν μεγαλύτερο που να μπορεί να το φροντίσει.
Έχεις λοιπόν έναν μαυριδερό στην κλούβα σου, τον οποίο προορίζεις για κάποιο κελί. Ούτε που ξέρεις ποιο κελί, ούτε πόσους μήνες θα μείνει εκεί μέσα. Δεν σε νοιάζει. Όλους αυτούς που μαζεύεις, δεν τους ξαναβλέπεις ποτέ. Υποθέτεις ότι τους βάζουν στο αεροπλάνο και του στέλνουν σπίτι τους, μερικούς μήνες αργότερα, όταν έχουν πλέον ολοκληρωθεί οι δικαστικές διαδικασίες.
Και το παιδί; Τί θα γίνει εάν π.χ. βγει στο μπαλκόνι και σκαρφαλώσει στα κάγκελα;
Τί θα γίνει εάν π.χ. σκαρφαλώσει σε μία καρέκλα για να δει έξω από το παράθυρο και πέσει;
Τί θα γίνει εάν π.χ. βρέξει τα χέρια του και μετά προσπαθήσει να ανάψει το φως;
Τί θα γίνει όταν πεινάσει, διψάσει, κρυώσει;
Τί θα γίνει εάν αρρωστήσει, εάν έχει πυρετό;
Τί θα γίνει όταν σκοτεινιάσει και δεν είναι κανένας άλλος στο σπίτι; Πώς θα διαχειριστεί την εγκατάλειψη; Τί σκέψεις θα περάσουν από το μυαλό του;
Αλλά είπαμε, εσύ είσαι μπάτσος, έχεις συγκεκριμένες εντολές, στ’αρχίδια σου για όλα τ’ άλλα. Το μισθό σου θα τον πάρεις, είτε επιβιώσει αυτό το παιδί, είτε όχι. Και στο κάτω κάτω, τί σε νοιάζει εσένα για το μούλικο του κάθε μετανάστη; Ας ψοφήσει, ένα λιγότερο πρόβλημα.
Εσύ βιάζεσαι να τελειώσεις τη βάρδια, να πας σπίτι επειδή παίζει η ομαδάρα απόψε. Έτσι;
Μπράβο μαλάκα!
Δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, αλλά το “μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι” δεν είναι αρκετά περιγραφικό για τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Έχω την απαίτηση από τον εισαγγελέα να κινηθεί νομικά ενάντια σε ΟΛΟΥΣ όσους ήρθαν σε επαφή με τον συγκεκριμένο Σουδανό και δεν έσπευσαν να φροντίσουν το παιδί του. Ακόμα και με δική τους πρωτοβουλία, στο σπίτι τους, μέχρι να το αναλάβει κάποιο νοσοκομείο ή άλλη κοινωνική υπηρεσία. Είναι όλοι εξίσου ένοχοι για παραμέληση ανηλίκου, έκθεση ανηλίκου σε μεγάλο κίνδυνο και απόπειρα ανθρωποκτονίας.
Διότι εάν δεν είναι απόπειρα ανθρωποκτονίας το να αφήνεις μόνο του ένα 5χρονο επί 2,5 μήνες, δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορεί να χαρακτηριστεί.
Αναδημοσίευση από: Οξύ http://esp0ir.wordpress.com/2012/12/05/apopeira/
