Ευτυχώς, η μαμά μου δε θα διαβάσει αυτό το κείμενο και θα γλιτώσουμε το εγκεφαλικό. Δεν παλεύεται η ταραχή της κάθε φορά που της λέω ότι κάνω κάτι που, σύμφωνα με αυτό που λέει η τηλεόραση, είναι επικίνδυνο, τρομακτικό, τρομοκρατικό, άνομο, παράνομο κλπ.
Η αρχή έγινε όταν έφτασα στην Αθήνα, πριν από 5 χρόνια και της ανακοίνωσα ότι βρήκα σπίτι στα Εξάρχεια. Φανταζόταν ότι σε κάθε γωνιά του δρόμου, θα πεταγόταν ένας αναρχικός που θα με ανάγκαζε να πάρω ναρκωτικά ή θα με λήστευε ή θα με ακολουθούσε και θα μου έκαιγε το σπίτι.
Και κάθε φορά που έβλεπε –στην τηλεόραση πάντα- ότι καίγεται η Αθήνα ή ότι κάτι γίνεται στα Εξάρχεια, μου τηλεφωνούσε και μου ζητούσε να ταμπουρωθώ, όχι για να μη με πνίξουν τα χημικά –δεν έχει ιδέα τι είναι αυτά-, αλλά για να μη μου επιτεθούν, χτυπήσουν, κάψουν. Της εξήγησα ότι τα Εξάρχεια είναι ένας τόπος με βιβλιοπωλεία, εκδοτικούς οίκους, χώρους τέχνης, όμορφα στέκια, φιλικούς ανθρώπους και κόσμο που προσπαθεί να αλλάξει τον κόσμο.
