Ένα άρθρο δημοσιευμένο μερικές δεκαετίες πριν, που όμως παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ, αντικατοπτρίζοντας την εν γένει πραγματικότητα μέσα στην απλότητά του και τον δικό του ανάγλυφο τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας/μουσικοσυνθέτης μιλά για τα κακώς κείμενα μιας κοινωνίας που παραπαίει. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, η κουφαμάρα συνεχίζεται, με τους αμνούς να έχουν επιτελέσει το σκοπό τους, την εξίσωση της βίας «απ’ όπου και αν προέρχεται», και την ρηχότητα της αδιάλλακτης σκέψης τους να μην αφήνει κανένα περιθώριο κοινωνικού στοχασμού…

Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους.

Continue reading Μάνος Χατζιδάκις: Αναρχικός, ένας μύθος σύγχρονης καταδίωξης →

Είναι στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ΄80,το κίνημα ενάντια στις φυλακές υπάρχει αλλά την κινητοποίηση που θα αναφέρω δεν την οργάνωσε καμμία συνέλευση. Ξημερώματα μάθαμε, (ο Γιάννης ο Μπουκετζίδης μας το είπε δηλαδή και αυτός είχε την ιδέα) και αυθόρμητα αποφασίσαμε να μαζευτούμε έξω απ τις φυλακές Κορυδαλλού, γιατί νωρίς το πρωί θα γινόταν ξαφνική μεταγωγή του Γιάννη Πετρόπουλου. Μαζευτήκαμε λοιπόν καμμιά τριανταριά άτομα όλοι κ όλοι κι αυτοί ξενύχτηδες. Όσοι δηλαδή ήμασταν σε συγεκριμμένα μπαράκια των Εξαρχείων και μας βρήκε στα γρήγορα ο Γιαννάκης.Όταν συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εξαρχείων και μετρηθήκαμε καταλάβαμε ,εννοείται, το μικρό αριθμητικά μας μέγεθος αλλά αυτό δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα. Ξεκινήσαμε και φτάσαμε με το πρώτο φως στον Κορυδαλλό, πήραμε καφέδες απ το καφενείο στην γωνία πριν τις φυλακές και ανηφορήσαμε τα λίγα μέτρα προς την είσοδο. Όσο πλησιάζαμε είδαμε ότι καμμιά δεκαριά, χωρίς υπερβολές, κλούβες των ΜΑΤ ήταν παρκαρισμένες και κάμποσες διμοιρίες ήταν ήδη παρατεταγμένες εκεί. Υπερβολικά πολλές δυνάμεις για πάρτη μας. Ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, ο Μπούκης ήρθε κοντά και ενθουσιασμένος μας διάβασε ένα σύνθημα που μόλις είχε εμπνευσθεί και τοχε γράψει πρόχειρα στο πακέτο απ τα τσιγάρα του.. Το πάθος για την Λευτεριά είναι μεγαλύτερο απ όλα τα κελιά.. Ενθουσιασμός στις μάζες αλλά κανα δυό, και γω μαζί, είχαμε επιφύλαξη: Μεγαλύτερο.., δεν βγαίνει ρε γαμώτο, δεν φωνάζεται εύκολα αλλά και δεν καλοστέκει και νοηματικά.. Εκφράσαμε τις αντιρήσεις μας και το διορθώσαμε,με κοινή συμφωνία… ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ… Πω, πω ,μπράβο ρε Γιάννη, πολύ καλο. Ο πρώτος που το φώναξε ήταν ο ίδιος που το εμπνεύστηκε, όταν μετά απο άλλη έμπνευση που είχε,αποφάσισε μόνος του να κάνει καθιστική διαμαρτυρία και τον σηκώσανε οι μπάτσοι στα χέρια και τον βάλανε στην κλούβα.Τότε φωνάχθηκε για πρώτη φορά το νέο σύνθημα. Το φωνάξαμε βέβαια και οι υπόλοιποι καθώς μας πατούσαν και μας σπρώχνανε στο στενό. Το φωνάζαμε με όλη μας την δύναμη ακόμα και όταν βγήκαμε στην λεωφόρο με τις διμοιρίες πίσω μας. Αυτή είναι η μικρή ιστορία του συνθήματος και θεώρησα ότι έπρεπε να την αναφέρω και δημόσια. Έτσι σαν μια συνεισφορά στην μνήμη. Και,ας μου επιτραπεί, σαν ένα κατεβώδιο για τους συντρόφους που έφυγαν αλλά και σαν ένα βαθύ συγκινημένο καλωσόρισμα στους νέους συντρόφους που ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται. Γιατί πάντα και τώρα:

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ