Πριν καν παρέλθει ένα 24ωρο από τη δολοφονία του 27χρονου Σερντάρ Γιακούμπ από τους δυο αγνούς Έλληνες πατριώτες, ήρθε στο φως το ευκολονόητο: Ο ένας εκ των δραστών είχε στο σπίτι του φυλλάδια της Χρυσής Αυγής καθώς κι ένα μικρό οπλοστάσιο.
Τη συνέχεια δεν είναι δύσκολο να τη φανταστεί κανείς. Ένα εμετικό γαϊτανάκι θα στηθεί πάνω από το πτώμα του άτυχου μετανάστη με τους φασίστες από τη μια να αντιπαραβάλλουν τα εγκλήματα από αλλοδαπούς στην Ελλάδα –λες κι ο εκάστοτε μετανάστης-θύμα ήταν επιβεβαιωμένα εγκληματίας και άρα άξιζε να θανατωθεί- και με την επίσημη Αριστερά από την άλλη να ωρύεται για τη ρατσιστική βία επιζητώντας φυσικά τίποτα άλλο από μικροπολιτικά οφέλη.
Εννοείται πως το ρεφραίν των καθεστωτικών τηλε-μπάτσων των καναλιών θα είναι το «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Το πανηγυράκι θα κρατήσει κάνα δυο μέρες και μετά όλοι θα επανέλθουμε στους καθημερινούς μας ρυθμούς, με τους φασίστες να ψάχνουν το επόμενο θύμα και με τους Έλληνες πολίτες και τους μετανάστες να προσπαθούν να επιβιώσουν κάτω από συνθήκες κατοχής.
Σήμερα τους φασίστες τους «εμπόδιζε το ποδήλατο» του Πακιστανού και τον σκότωσαν. Αύριο θα τους τη σπάσει το «ποδήλατο» κάποιου αριστερού ή αναρχικού φοιτητή, κάποιου νεαρού ομοφυλόφιλου ή κάποιου απλήρωτου απεργού εργάτη. Δε θα αργήσει σιγά σιγά να τους εκνευρίζει οποιοδήποτε «ποδήλατο» κυκλοφορεί στο δρόμο, ελεύθερο και διαφορετικό, αυτόνομο κι όχι δικό τους. Και θα το εξαφανίσουν με τον ίδιο απλό και απάνθρωπο τρόπο, βαφτίζοντάς το με περισσή ευκολία «εχθρό της πατρίδας τους», μιας πατρίδας που χωρά μόνο αυτούς και κανέναν άλλο. Μιας πατρίδας που, δειλή και ξεφτιλισμένη πλέον, αφήνει τον «Ξέρξη» να αλωνίζει και ξεσπά χωρίς οίκτο στους «είλωτες».
Γι’ αυτό αν κάτι πρέπει να γίνει, πριν να είναι πια πολύ αργά, είναι να βγάλουμε όλοι τα «ποδήλατά» μας στους δρόμους. Να τους εμποδίσουμε, να τους εκνευρίσουμε, να τους κάνουμε να νιώσουν ότι εκείνοι είναι οι ενοχλητικοί, ότι σε έναν κόσμο ισονομίας και διαφορετικότητας εκείνοι είναι οι λαθραίοι και παράνομοι. Να ζυγιαστούμε που έλεγε και η ποιήτρια. Μόνο τότε θα μας ανήκει ο δρόμος, μόνο τότε θα μας ανήκει η ζωή μας.
Μ.Κ.
