Ξημερώματα, στους δρόμους της πόλης. Εχει μια παγωμένη υγρασία.

Ένα ποδήλατο τρέχει. Ένας άνθρωπος μόνος του μέσα στη νύχτα. Από τη βιασύνη μάλλον δεν προλαβαίνει να κρυώσει. Τρέχει να προλάβει. Να προλάβει τί; Προλαβαίνει να σκεφτεί; Τί σκέφτεται ένας άνθρωπος πάνω σ´ένα ποδήλατο, λίγο πριν ξημερώσει;

Τί βλέπει γύρω του; Πως του φαίνεται η πόλη από το ποδήλατο στην ίδια διαδρομή κάθε πρωί, από το Περιστέρι ως τα Πετράλωνα; Έχει προλάβει να μάθει τί σημαίνει στα ελληνικά το Περιστέρι, και τί τα Πετράλωνα;

Δεν έχει ακόμα ξημερώσει. Περνούν άλλοι δυο, πάνω σε μοτοσικλέτα. Οι δρόμοι τους συναντιούνται.

Τί σκέφτονται; Κοιτάζουν γύρω σαστισμένοι. Δεν βλέπουν τον μοναχικό ποδηλάτη, βλέπουν πολλούς. Αμέτρητους, απειλητικούς, σκουρόχρωμους ποδηλάτες. Δεν ξεχωρίζουν μέσα στο σκοτάδι.  Ο εχθρός είναι σχεδόν αόρατος. Είναι παντού. Ακούνε τις κόρνες από ποδήλατα, τουκ-τουκ και τρίκυκλα. Ακούνε φωνές, βουητό. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι. Παντού συνωστισμός. Δε χωράνε άλλοι. Πόσοι ακόμα; Εισβάλλουν από παντού, με αεροπλάνα, βαπόρια, πλοία, βάρκες, σαπιοκάραβα, τραίνα, φορτηγά, ημιφορτηγά, ποδήλατα. Τρέχουν, κορνάρουν, προσπερνούν, κάνουν οχτάρια… Βαστούν στα χέρια τους κοράνια και σπαθιά. Στήνουν οδοφράγματα με γεμάτα τελάρα. Το βλέπουν με τα μάτια τους. Η Ακρόπολη στη σκιά των μιναρέδων. Η Αθήνα κοντεύει να γίνει Ισλαμαμπάντ. Το έθνος απειλείται. Ο κίνδυνος καραδοκεί. Η πόλις εάλω.

Οι δρόμοι τους συναντιούνται. Είναι σχεδόν συνομήλικοι.

Τώρα πια, ένας λιγότερος.

Ένας λιγότερος, ξανασκέφτονται καθώς απομακρύνονται με τη μοτοσυκλέτα.

Είναι ακόμα νύχτα, σε λίγο θα χαράξει η αυγή. Πρόλαβε άραγε ο Σεχζάτ Λουκμάν, στη σύντομη ζωή του, να μάθει πώς λέγεται στα ελληνικά η αυγή;

Της Ναντίνας Χριστοπούλου, ανθρωπολόγου