ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΛΑΔΗ*
Η εξουσία φροντίζει να ρετουσάρει, να φτιασιδώνει την ανατριχίλα της. Το πρόσωπο του υπουργού που προστατεύει τον πολίτη με λίγο make up μεταμορφώνεται σε πρόσωπο υπουργού που υπερασπίζεται τη Δικαιοσύνη. “Ανατρίχιασα όταν έβλεπα φωτογραφίες με πρησμένα μάτια και χείλη…” δήλωσε ο ευαίσθητος αριστερός υπουργός και συνέχισε με τον απαραίτητο δημοκρατικό ρεαλισμό: “όταν γίνεται μια συμπλοκή με κάποιους που κρατούν καλάσνικοφ, δεν μπορεί ο ένας να κρατάει λουλούδια… είναι από τη φύση τους βίαιες αυτές οι συμπεριφορές”. Η ευθυγράμμιση με την ανακοίνωση της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Κοζάνης εκπλήσσει:“Σε μία επιχείρηση που για λεπτομέρειες δεν γίναμε μάρτυρες λουτρού αίματος, που οι δράστες σαν αγρίμια μέχρι και τη τελευταία στιγμή προσπαθούσαν να αποφύγουν τη σύλληψη και που κυρίως κατορθώσαμε να φέρουμε εις πέρας αναίμακτα, η άσκηση βίας είναι απαραίτητη και δεδομένη.” Σωστό. Και δεδομένο
Το πώς ακριβώς συνδέονται τα καλάσνικοφ με τα μαυρισμένα μάτια, το γιατί οι νεαροί εμφανίζονται κατά τη σύλληψή τους αρτιμελείς και μετά από τη φύλαξή τους κακοποιημένοι, το γιατί πρέπει κάποιος να περάσει τέσσερις ώρες δεμένος πισθάγκωνα με κουκούλα και να δέχεται χτυπήματα από άλλους κουκουλωμένους δεν είναι βέβαια σαφές με την πρώτη ματιά, αλλά δεν χρειάζεται και να είναι. Γιατί το μήνυμα έχει συγκεκριμένο δέκτη – την κοινωνία. Και αυτή το λαμβάνει.
Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας επιτρέπει στη “δημοκρατία” τα πάντα. Με περσινή του απόφαση ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η εισαγωγή ενός ατόμου στον κατάλογο των σχετιζομένων με την τρομοκρατία προσώπων και η δέσμευση όλων των περιουσιακών του στοιχείων δεν χρειάζεται να βασίζεται σε αποδείξεις, αρκούν υπόνοιες στηριζόμενες σε πληροφορίες που με τη σειρά τους αξιολογούνται ως “ακριβείς”. Από την αρμόδια Μονάδα. Μάλιστα, με αυτόν τον τρόπο, αποφάνθηκαν οι ανώτατοι δικαστικοί, μπορούν τα μέτρα αυτά να επιτελέσουν τον προληπτικό και, ενίοτε, προ-προληπτικό τους ρόλο (sic!) στον τομέα πρόληψης και καταστολής της τρομοκρατίας.
Αντίθετα, για τα βασανιστήρια δεν αρκούν ούτε οι φωτογραφίες, ούτε οι μαρτυρίες γονέων. Απαιτείται πλήρης απόδειξη.“Αν αποδειχθεί βασανισμός, οι κυρώσεις θα είναι αμείλικτες”, κόμπαζε τρεις μέρες πριν ο κ. Δένδιας, εφησυχασμένος από την απουσία μηνύσεων – απότοκο της αδιάλλακτης στάσης των συλληφθέντων, που δείχνουν μία θεμελιώδη δυσπιστία απέναντι στους θεσμούς. Η ΕΔΕ έσπευσε να δώσει μια πρώτη “επιβεβαίωση” στον υπουργό, κρίνοντας χθες ότι τα χτυπήματα προκλήθηκαν κατά τη σύλληψη. Σε αντίστοιχα συμπεράσματα θα καταλήξει προφανώς και η αυτεπαγγέλτως διαταχθείσα προκαταρκτική εξέταση προς “τέρψη” του υπουργού. Ο οποίος βέβαια δεν έδειχνε τον ίδιο εφησυχασμό και τον περασμένο Οκτώβριο, όταν και μόνο στο άκουσμα της λέξης “βασανιστήρια”, έσπευδε πάλι να προδικάσει την ανυπαρξία τους και εξαπέλυε αστείες απειλές προς όλους τους δυσφημούντες την ελληνική δημοκρατία στην περίπτωση των συμμετεχόντων στην αντιφασιστική πορεία.
Από την άλλη, το αφηρημένο, ποινικά απροσδιόριστο και χρονικά διάχυτο επίπεδο της προ-πρόληψης εκτείνεται παντού, προτού καν εκδηλωθεί η αμφισβήτηση. Τα βασανιστήρια, η επίδειξή τους, η αποδοκιμασία και, εν συνεχεία, η δικαιολόγησή τους στοχεύουν να εμπεδώσουν την πατρική φιγούρα του Κράτους: που χτυπά το παιδί και το μετανιώνει, που χειροδικεί στη σύζυγο και της ζητάει συγγνώμη, που μόνο έτσι μπορεί και προστατεύει την οικογένειά του προλαμβάνοντας τις εκτροπές, τις αμφισβητήσεις και τις απιστίες.
“Να μην συνηθίσουμε τον θάνατο!” ήταν το σύνθημα που έντυσε πέρυσι τη μαζική διαμαρτυρία με αφορμή την αυτοκτονία του 77χρονου φαρμακοποιού Δημήτρη Χριστούλα. Τον συνηθίσαμε όμως. Δύο αυτοκτονίες ή απόπειρες την ημέρα σημειώνονται την τελευταία τριετία της κρίσης. “Να συνηθίσουμε τα βασανιστήρια!” γίνεται το νέο υπόρρητο σύνθημα της εξουσίας. Προς όσους δεν στρέφονται στην αυτοκτονία και την αφομοίωση της περιρρέουσας κατάθλιψης. Και όταν τα βασανιστήρια γίνονται θεσμός, ποιος καταλληλότερος υλοποιητής τους από αυτόν που ιστορικά τα γνωρίζει, τα έχει εξυμνήσει και εφαρμόσει με τη μεγαλύτερη συνέχεια και σαδιστική απόλαυση; Γιατί όποιος δείχνει σήμερα κατανόηση για την κρατική βία, θα αναγκαστεί αύριο να γίνει ο ίδιος δέκτης μιας ακατανόητης βίας.
* Ο Χ. Λαδής είναι δικηγόρος
αναδημοσίευση από: avgi.gr