Δικαίωση μεταναστών από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
Ανατριχιαστικές σκηνές βίας, ακόμη πιό σκληρές από εκείνες με πρωταγωνιστές αμερικανούς στρατιώτες που βεβηλώνουν πτώματα νεκρών Αφγανών, ουρώντας πάνω τους – οι οποίες έκαναν πρόσφατα τον γύρο του κόσμου – έχουν καταγραφεί στην Ελλάδα, όπως προκύπτει, τουλάχιστον, από αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που αποτελούν κόλαφο για τη χώρα μας.
Οι αποφάσεις αυτές που εξεδόθησαν στις 16 Ιανουαρίου 2012 αποτελούν, σύμφωνα με την Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που τις φέρνει στο φως, «την κορυφή του παγόβουνου σε ό,τι αφορά την υποδοχή και την στάση των διοικητικών και δικαστικών ελληνικών αρχών απέναντι στους αλλοδαπούς. Φέρνουν στην επικαιρότητα ζητήματα τα οποία συζητιούνται για λίγο και ύστερα χάνονται στην λογική της παράπλευρης απώλειας».
Η πρώτη υπόθεση, η «υπόθεση Zontul», όπως ονομάζεται, αφορά ένα περιστατικό που είχε σοκάρει την κοινή γνώμη: τον βιασμό του προσφεύγοντα – κρατούμενου μετανάστη χωρίς χαρτιά – με γκλόμπ από άνδρα του Λιμενικού Σώματος παρουσία συναδέλφων του στα Χανιά το 2004. Οι λιμενικοί στη συνέχεια χτύπησαν τους μετανάστες συγκρατουμένους του, τους κατέβρεξαν με νερό και τους περιέλουσαν με χημικές ουσίες.
Η Ελλάδα για την υπόθεση αυτή καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (απαγόρευση βασανιστηρίων και απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης).
Το χειρότερο για τις ελληνικές Αρχές είναι πως το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν διεξήχθη επαρκής και αποτελεσματική έρευνα για τον καταλογισμό των ευθυνών στους θύτες και ότι η ποινή που επιβλήθηκε στον λιμενικό δεν ήταν ανάλογη με την πράξη βασανισμού!
Η δεύτερη υπόθεση, η «υπόθεση Takush», αφορά την απέλαση νόμιμα διαμένοντος μετανάστη, ο οποίος είχε κατηγορηθεί αλλά αθωωθεί από το αυτόφωρο ποινικό δικαστήριο. Παρά ταυτά, η διοικητική απέλαση προχώρησε άμεσα χωρίς να δοθεί στον απελαθέντα η δυνατότητα αποτελεσματικής προσφυγής κατά της απόφασης απέλασης. Η απέλαση εκτελέστηκε χωρίς αιτιολόγηση, αόριστα, για «λόγους δημόσιας τάξης».
Ετσι για πρώτη φορά η Ελλάδα καταδικάστηκε και για παραβίαση του Εβδομου Πρωτοκόλλου (άρθρο 1) της Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου που αφορά την προστασία των νόμιμα διαμενόντων μεταναστών από αυθαίρετη και αναιτιολόγητη απέλαση.
Μετά από αυτά «στον βαθμό που η χώρα μας εξακολουθεί να θέλει να είναι κράτος δικαίου», τονίζει Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, «οφείλει να κινητοποιηθεί άμεσα και να αποτρέψει τη διολίσθηση της προστασίας των δικαιωμάτων σε επίπεδα χαμηλότερα από κάθε έννοια ελάχιστης αξιοπρέπειας. Διαφορετικά, θα εξακολουθεί να αυξάνει τις καταδίκες της από το σημαντικότερο δικαστήριο στον χώρο των δικαιωμάτων, υπενθυμίζοντας διεθνώς τις ανεπάρκειές της».