Πόσο εύκολο σου είναι να κατηγορείς ένα 20χρονο παιδί. Η οικογένεια, τα Εξάρχεια, οι παρέες που έκανε. Όποια δικαιολογία μπορείς να βρεις για να αποφύγεις αυτό που τρέμεις χρόνια, να κρίνεις τον εαυτό σου, να αναλάβεις την ευθύνη. Το ίδιο έκανες όταν έμαθες πως θα είσαι πια φτωχός, “οι πολιτικοί μας πρόδωσαν” φώναζες και μούτζωνες εξοργισμένος. Μούντζες από ‘δω, μούτζες από κει, αλλά ούτε μια μούντζα δεν έστειλες προς τα μέρη σου. Κάπου αλλού, κάποιος άλλος.

Βέβαια, όποτε βρισκόταν κάποιος που κατάφερνε να κάνει κάτι που θα μπορούσε να σε ανεβάσει λίγο, καμάρωνες. “Περήφανα ελληνικά νιάτα” τα ονόμαζες, αρπάζοντας κάτι από την επιτυχία τους. “Όταν θέλει ο Έλληνας, όμως, ε;” κάπως έτσι δεν το λεγες; Αλλά όχι ο Ρωμανός. Αυτός είναι αλήτης. Και τι έγινε που κάποτε είδε τον φίλο του να πεθαίνει μπροστά στα μάτια του; Τι πειράζει που, όπως και οι υπόλοιποι 20χρονοι, είδε να ξεδιπλώνεται μπροστά του ένα μέλλον που δεν διάλεξε; Είναι αλήτης, γιατί έτσι εσύ δεν είσαι και τόσο μαλάκας, ε; Διότι αν ο Ρωμανός δεν είναι ένας αλήτης, αν στην πραγματικότητα είναι ένα θύμα αυτής της κοινωνίας και αυτού του τρόπου ζωής, τότε εσύ δεν είσαι και τόσο γαμάτος τελικά.

Τα παιδιά αυτά, Ελληναρά, δεν είναι αλήτες. Τα παιδιά αυτά είναι πολύ μεγαλόψυχα. Προειδοποιούν. Η πρώτη φορά ήταν τον Δεκέμβριο του 2008. Την ώρα που εσύ απολάμβανες τις τελευταίες δόσεις του lifestyle σου, τα παιδιά προσπαθούσαν να σε ξυπνήσουν από τη ρέκλα. 4 χρόνια μετά, ο Ρωμανός είναι η τελευταία προειδοποίηση. Και το μήνυμα του είναι σαφές, αν θέλεις να το ακούσεις: