Μια από τις –ουκ ολίγες- τραγωδίες της εποχής μας είναι η περίοπτη θέση που φυλάσσει στο δημόσιο λόγο της, για την οικονομία και τα πλέον βρωμερά της παράγωγα. Το επίδικο μιας ολόκληρης εποχής μοιάζει να είναι η αύξηση κάποιου «οικονομικού μεγέθους”, ή ενός συντελεστή, ή ο μηδενισμός ενός πλεονάσματος. Το διαβόητος πλέον βαρετό αντικείμενο συζήτησης παγκοσμίως, τα οικονομικά δηλαδή, απασχολούν πλέον και τον γηραιότερο κάτοικο του πλέον απομακρυσμένου χωριού. Πολλαπλασιαστές, εμπορικά ισοζύγια, θετικά πλεονάσματα, σγουαπ και ακαθάριστα εθνικά προϊόντα, λέξεις και έννοιες βγαλμένες από τους πλέον ανιαρούς εφιάλτες, κυριαρχούν πλέον στο δημόσιο λόγο, μαζί με τους οικονομολόγους βεβαίως.
Μοιάζει σαν οι ορδές των αποτυχημένων μαθητών που βάλθηκαν να στήσουνε καριέρα σπουδάζοντας οικονομικά ή διοίκηση επιχειρήσεων στην Αγγλία, να παίρνουν την εκδίκηση τους, για όλο το χρόνιο σνομπάρισμα και απαξίωση που τους έδειξαν όσοι έκαναν ή σπούδαζαν κάτι χρήσιμο. Ή σαν μια εποχή που ξεκίνησε κάνοντας ανυπόφορη και απάνθρωπα βαρετή την εργασία, με την εισαγωγή των μηχανών και των πρώιμων φορντικών μοντέλλων, να φτάνει στο ζενιθ της πληκτογενούς της δραστηριότητας. Η πλήξη κυριαρχεί, αλλά σε αντίθεση με τις απαρχές της νεωτερικότητας και τα σαμποτάζ της, ή το ΄60 και την ολομέτωπη επίθεση στην ανία από την εξεγερμένη νεολαία, ο άνθρωπος του 21ου αιώνα ουδόλως δείχνει να ενοχλείται. Πεινάει, δυστυχεί, αυτοκτονεί, κανιβαλίζει και κανιβαλίζεται, αλλά συνεχίζει να ασχολείται παθιασμένα με τα πλέον βαρετά θέματα συζήτησης και με τους πλέον ανιαρούς τρόπους. Σχολιάζοντας σε μπλογκς και μέσα κοινωνικής διχτύωσης, κάνοντας λαικς και συλλέγοντας διαδικτυακούς φίλους και ακολουθητές. Και έχοντας μετατρέψει ολόκληρη τη ζωή σε μια ανούσια διαδικασία, που μόνο ο θάνατος ή μια ξεγυρισμένη κρίση πανικού μπορεί να τερματίσει την πλήξη της.
Η ζωή ασφαλώς ωχριά μπροστά στην αναπαράσταση της. Το ένστικτο όλων εκείνων που μετά τη συμμετοχή τους σε ένα σημαντικό γεγονός, βιάζονταν να γυρίσουν σπίτι τους για να δούνε τι λένε οι ειδήσεις γι΄ αυτό, αποδεικνύεται δυστυχώς σωστό. Μια πράξη στοχεύει πλέον περισσότερο στις περιδινήσεις της στον κόσμο του εικονικού –στην παρουσίαση της στα μίντια- παρά στον πραγματικό κόσμο. Μια πορεία 10 και 20 χιλιάδων ατόμων μπορεί να αναταράξει το κέντρο της πόλης, αν τα μίντια ωστόσο δεν αναφερθούν καθόλου σ΄ αυτή, όσοι την είδαν από τα μπαλκόνια τους θα αμφιβάλλουν για αυτό που είδαν. Και μετά από λίγο καιρό ομοίως θα αμφιβάλλουν και οι συμμετέχοντες στην πορεία – η ανάμνηση θα είναι εκεί, αλλά θα έχει κάτι το ονειρικό, το εξωπραγματικό. Το πραγματικό, έχει περικυκλωθεί από το εικονικό και στηρίζεται στη θνητότητα, το αίμα, την αρρώστια, την πείνα και τον πόνο, στο αρνητικό και τις εκφάνσεις του, για να υπενθυμίζει την υπαρξή του. Αν δεν υπήρχαν τα ψυχωτικά επεισόδια, ο καρκίνος και τα τροχαία, χιλιάδες συμπολίτες μας δε θα βίωναν ούτε μια μέρα πραγματικότητας στη ζωή τους.
Παγιδευμένος σε ένα ανομολόγητο, πλην όμως θανάσιμο, ennui, σε μια εικονική έρημο όπου βρέχει μόνο προπαγάνδα και απελπισία, ο σύγχρονος άνθρωπος είναι έτοιμος να θριαμβολογήσει βλακωδώς για την εξισορρόπηση του τάδε δείκτη ή για την άνοδο του δείνα ποσοστού, όταν γύρω του η ζωή έχει ξεκάθαρα πάρει την κάτω βόλτα. με πρωταρχικό πλεόνασμα ή χωρίς. Και το σύνολο της κοινωνικής δραστηριότητας, ή για να το πούμε καλύτερα, ολάκερη η επιθυμία του κοινωνικού συνόλου, δείχνει να εξαντλείται στην προσέλευση των επενδυτών. Οι οποίοι, σαν ιδιαιτέρως σπασαρχίδικα τροπικά φυτά εσωτερικού χώρου, απαιτούν και το ανάλογο κλίμα για την έλευση τους. Μια πνιγηρή, υγρή, νηνεμία, με τη βια καταδικασμένη απ΄ όπου και αν προέρχεται και τους πολίτες χαζοχαρούμενα υποταγμένους. Μόνο που τα φυτά εσωτερικού χώρου, που και που προσφέρουν όμορφα άνθη, ενώ οι επενδυτές –θα έπρεπε να- είναι ξεκάθαρα γνωστό ότι δε προσφέρουν παρά μόνο λεηλασία και πλήρη καταστροφή ανθρώπινου και φυσικού κόσμου. Δε χρειάζεται να είναι κανείς γνώστης της ιστορίας για να δει τα αποτελέσματα του συνωστισμού των εμπόρων και των επενδυτών: έχουμε ολόκληρη την Αφρική σαν ζωντανό παράδειγμα. Ωστόσο, σε πείσμα κάθε λογικής, το μέγιστο ζητούμενο σήμερα είναι η προσέλκυση των επενδυτών και η εμπιστοσύνη των αγορών, λες και οι αγορές είναι τίποτε πλούσιες θείτσες εξ Αμερικής που αν δεν κερδίσουμε την εμπιστοσύνη και τη συμπάθεια τους, θα μας αποκληρώσουν.
Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη που ο εμπρησμός μέρους των εγκαταστάσεων της καναδομπομπολαίικης eldorado gold στη Χαλκιδική, αντί να αντιμετωπιστεί σαν οιωνός αισιοδοξίας, σα μια σταγόνα καθάριου πόσιμου νερού στην όξινη βροχή που δηλητηριάζει τις ζωές μας, χαίρει καταδίκης και αποτροπιασμού από το σύνολο της πολιτικής δυναστείας, της επενδυτικής μαφίας και των αδίστακτα φιλήσυχων πολιτών. Διαβάζουμε πως το ότι, μετά την ανηλεή βαρβαρότητα που επέδειξαν οι υπάλληλοι της εταιρείας αλλά και τα ματ, στους κατοίκους που ήθελαν το βουνό και τα νερά τους ανέπαφα, το κατάβρεγμα των σεκιουριτάδων της εταιρείας με βενζίνη δεν είναι παρά προπαγάνδα της εταιρείας. Κρίμα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ
ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ: ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ, ΤΑ ΡΥΑΚΙΑ, ΤΙΣ ΟΡΧΙΔΕΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΤΖΙΤΖΙΚΙΩΝ, ΣΤΙΣ ΣΦΙΧΤΑΓΚΑΛΙΑΣΜΕΝΕΣ ΠΑΛΑΜΕΣ ΤΑ ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΑ ΠΡΩΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΨΟΦΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΟ, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΕΦΤΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΕΡΑΣΙΕΣ