Από Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης Διοκώμενων Οροθετικών Γυναικών
Με λύπη πληροφορηθήκαμε ότι την Τρίτη 16 Απριλίου η Μαρία Θεοδωράκη, κρατούμενη στη ΔΦΚ κρεμάστηκε με το σεντόνι της δίνοντας τέλος στη ζωή της.
Τη Μαρία γνωρίσαμε πριν από μερικούς μήνες στο πλαίσιο των εβδομαδιαίων επισκέψεων της Πρωτοβουλίας μας στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Παρότι δεν ανήκε στην ομάδα των διαπομπευμένων γυναικών, εντούτοις συμμετείχε στις συναντήσεις της Πρωτοβουλίας μαζί και με άλλες οροθετικές γυναίκες που κρατούνται στην “ειδική” όπως την αποκαλούν πτέρυγα για αυτή την «κατηγορία». Εκτός από την επιβαρυμένη υγεία της, λόγω της χρήσης ναρκωτικών ουσιών αλλά και εξαιτίας της οροθετικότητας, η Μαρία μας είχε πει ότι έπασχε από βαριάς μορφής ψυχική νόσο την οποία προσπαθούσε να αντιμετωπίσει με τη χρήση φαρμακευτικής αγωγής. Στις συνθήκες ωστόσο της φυλακής, η κατάστασή της επιδεινώθηκε σε σημείο που πολλές φορές δεν μπορούσε να ελέγξει καθόλου την επιθετικότητά της, τη βασική αιτία που σύμφωνα με την ίδια την είχε οδηγήσει στη φυλακή (το κατηγορητήριο ήταν σωματικές βλάβες και ένοπλη ληστεία).
Ανεξάρτητα από το όποιο κατηγορητήριο τη βάραινε, η Μαρία ήταν πρωτίστως μία σοβαρά διαταραγμένη γυναίκα με πλήρη επίγνωση της κατάστασής της και ζητούσε απεγνωσμένα να ακουστεί. Πάντες ωστόσο εκώφευαν, η διεύθυνση των φυλακών, οι γιατροί που τις έδιναν τα φάρμακα, καθώς και πολλοί υπεύθυνοι, περισσότερο ή λιγότερο ειδικοί.
Μόλις δύο εβδομάδες πριν τον τραγικό θάνατό της, είχε αποπειραθεί και πάλι να αυτοκτονήσει χαρακώνοντας το λαιμό της μπροστά στη μητέρα της που την είχε επισκεφθεί. Μετά το αιματηρό περιστατικό μεταφέρθηκε στο Δαφνί, για να επιστρέψει ωστόσο λίγες μέρες αργότερα πίσω στη φυλακή, όπου τελικά «κατάφερε» να δώσει τέρμα στη ζωή της.
Οι αυτοκτονίες στις φυλακές είναι όλο και πιο συχνό φαινόμενο. Απέναντι στη στέρηση της ελευθερίας, τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης, τη βία και τη διαρκή πίεση είναι πολλοί και πολλές που δεν αντέχουν. Τα πράγματα είναι ακόμα πιο τραγικά για όλους εκείνους και εκείνες, που για λόγους υγείας και ανεξάρτητα από το κατηγορητήριο που τους βαραίνει δεν θα έπρεπε να βρίσκονται καν στη φυλακή. Η θέση ενός επιβαρυμένου ψυχικά ατόμου, ενός άρρωστου δεν είναι η φυλακή. Η Μαρία δεν θα έπρεπε να είναι στη φυλακή αλλά κάπου που θα φρόντιζαν για την εύθραστη υγεία της, οι οροθετικές κρατούμενες δεν θα έπρεπε να βρίσκονται σε “ειδική” πτέρυγα φυλακών αλλά στο νοσοκομείο των φυλακών όπως και οι υπόδικοι οροθετικοί άνδρες. Η Δήμητρα Ματάλα, που πέθανε στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα στη Θήβα τον Ιανουάριο, εξαιτίας χρόνιας αναπνευστικής πνευμονοπάθειας, δεν θα έπρεπε να ήταν στη φυλακή αλλά σε νοσοκομείο.
Όσο η πολιτεία αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της, όσο το κοινωνικό κράτος αποδομείται στο όνομα μνημονιακών πολιτικών, όσο το κράτος προνοίας γκρεμίζεται και αντικαθίσταται από μηχανισμούς δημόσιας τάξης και καταστολής, η πολιτεία δεν φέρει απλώς ευθύνη για την απώλεια ανθρώπινων ζωών όπως της Μαρίας, αλλά γίνεται συνεργός.
Η Πρωτοβουλία μας δηλώνει ότι θα συνδράμει δικαστικά την οικογένειά της στην περίπτωση που θελήσει να προσφύγει στα δικαστήρια για τη διαπίστωση των πράξεων και παραλείψεων που οδήγησαν τη Μαρία στην αυτοκτονία και για τη δίωξη όσων προέβησαν και υπέγραψαν τις σχετικές αποφάσεις.
Αναδημοσίευση από:http://diokomenesorothetikes.wordpress.com