«…Ο εργατης γινεται επαναστατης οχι οταν γινεται περισσοτερο εργατης, αλλα οταν καταστρεφει την ‘‘εργατοσυνη’’ του… Το ιδιο ισχυει και για το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη. Ο εργατης δεν ειναι λιγοτερο ‘‘αστος’’ απο το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη.

Η ‘‘εργατοσυνη’’ του ειναι η αρρωστια απο την οποια υποφερει, η κοινωνικη επιδημια σμικρυμενη σε ατομικες διαστασεις. (Ο Λενιν το αντιληφθηκε αυτο στο Τι να Κανουμε, αλλα περασε λαθραια την παλια ιεραρχια κατω απο μια κοκκινη σημαια και αρκετη φλυαρια περι επαναστασης.)

Ο εργατης αρχιζει να γινεται επαναστατης… [ή μαλλον: το ρομποτ εξανθρωπιζεται] οταν φτανει στο σημειο να απεχθανεται την ταξικη του θεση εδω και τωρα, οταν αρχιζει να ξεφορτωνεται εκεινα ακριβως τα χαρακτηριστικα για τα οποια οι μαρξιστες τον εξυμνουν περισσοτερο: την ηθικη της δουλειας, τη δομη του χαρακτηρα που προερχεται απο τη βιομηχανικη πειθαρχια, το σεβασμο για την ιεραρχια, την υπακοη σε αρχηγους, τον καταναλωτισμο, [τη δολαριοφροσυνη, την οικονομιστικη νοοτροπια, την δουλοφροσυνη, την ιδεολογια της ‘‘σοβαροτητας’’,] τα στοιχεια πουριτανισμου.

Με αυτη την εννοια, ο εργατης γινεται επαναστατης στο βαθμο που αρνειται την ταξικη του θεση και πετυχαινει μια αταξικη συνειδηση… Αυτο που αρνειται ειναι ακριβως εκεινες οι ταξικες δεσμευσεις που τον δενουν σε ολα τα συστηματα κυριαρχιας…

Η πιο ενθαρρυντικη εξελιξη στα εργοστασια… ειναι η εμφανιση νεων εργατων που καπνιζουν μαριχουανα, χαβαλεδιαζουν… αλλαζουν συχνα δουλειες… απαιτουν περισσοτερο ελευθερο χρονο αντι μεγαλυτερο μισθο, κλεβουν, παρενοχλουν ολες τις μορφες εξουσιας, απεργουν χωρις την εγκριση του σωματειου και βοηθουν τη συνειδητοποιηση των συναδελφων τους…»

♠

«…Ο εργατης, με αυτη την εννοια, αρχιζει να προσεγγιζει τους κοινωνικα μεταβατικους ανθρωπινους τυπους που εχουν προμηθευσει στην ιστορια τα πιο επαναστατικα της στοιχεια. Γενικα, το ‘‘προλεταριατο’’ ηταν κατεξοχην επαναστατικο σε μεταβατικες περιοδους, οταν ηταν λιγοτερο ‘‘προλεταριοποιημενο’’[ρομποτοποιημενο] ψυχικα απο το βιομηχανικο συστημα.

Οι μεγαλυτερες εστιες των κλασικων εργατικων επαναστασεων ηταν η Πετρουπολη και η Μπαρθελονα, [οπου οι εργατες ηταν πρωην αγροτες προσφατα ξεριζωμενοι, συνεπως] …ειχαν τη μεγαλυτερη δυσκολια να προσαρμοστουν στη βιομηχανικη πειθαρχια, και εγιναν μια μονιμη πηγη κοινωνικου κι επαναστατικου αναβρασμου.

Σε αντιδιαστολη, η σταθερη παραδοσιακη εργατικη ταξη ηταν περιεργως μη επαναστατικη. [Οι Γερμανοι εργατες, που οι Μαρξ και Ενγκελς θεωρουσαν προτυπο για το ευρωπαϊκο προλεταριατο] …στην πλειονοτητα τους δεν υποστηριξαν τους Σπαρτακιστες στα 1919… αλλα συνταχτηκαν με συνεπεια στις γραμμες του Σοσιαλδημοκρατικου κομματος ως τα 1933…»

♠

«…Απο την αποσυντιθεμενη παραδοσιακη ταξικη δομη ενας νεος τυπος ανθρωπου δημιουργειται: ο επαναστατης… Αμφισβητει οχι μονο τις οικονομικες και πολιτικες προϋποθεσεις της ιεραρχικης κοινωνιας, αλλα την ιεραρχια καθαυτη. Εγειρει οχι μονο την αναγκη για κοινωνικη επανασταση, αλλα επισης προσπαθει να ζησει με εναν επαναστατικο τροπο στο βαθμο που αυτο ειναι εφικτο στην υπαρχουσα κοινωνια.(…) Ουσια [αυτου του επαναστατικου τροπου ζωης] ειναι.. η προσωπικη προπαγανδα της πραξης, που διαβρωνει ολα τα ηθη, τους θεσμους και τα ιερα συμβολα της κυριαρχιας…

Καθως η κοινωνια προσγγιζει το κατωφλι της επαναστατικης περιοδου, τα εργοστασια, τα σχολεια, οι γειτονιες, γινονται ο στιβος του επαναστατικου παιχνιδιου― ενα παιχνιδι με πολυ σοβαρο πυρηνα. Οι απεργιες γινονται μια χρονια κατασταση και οργανωνονται χαριν της απεργιας, ωστε να… θρυμματισουν την αστικη κανονικοτητα… να την αψηφισουν σε ωριαια σχεδον βαση.

Η πιο συνειδητη εκφραση αυτης της διαθεσης ειναι το αιτημα για αυτοδιευθυνση. Ο εργατης αρνειται να ειναι ενα διευθυνομενο ον, ενα ταξικο ον. Αυτη η διαδικασια εγινε ολοφανερη στην Ισπανια, στις παραμονες της επαναστασης του 1936, οταν οι εργατες σε καθε πολη καλουσαν σε απεργια ‘‘για πλακα’’― για να εκφρασουν την ανεξαρτησια τους, την αισθηση τους του ξυπνηματος, την ρηξη τους με την κοινωνικη ταξη πραγματων… Ηταν επισης ουσιαστικο χαρακτηριστικο της γενικης απεργιας του 1968 στη Γαλλια…»

BOOKCHIN: ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ -σ. 26-28

Εργατισμος και Κομφορμισμος

«…Το προλεταριατο, αντι να εξελιχτει σε μια επαναστατικη ταξη μεσα στη μητρα του καπιταλισμου, καταντα οργανικο τμημα της αστικης κοινωνιας.[…] Ο παραδοσιακος ταξικος αγωνας εξισσοροπει την καπιταλιστικη κοινωνια επανορθωνοντας τις καταχρησεις της (σε μισθους, ωραρια, πληθωρισμο, απασχοληση, κλπ.).

Οι εργατικες ενωσεις μεσα στην καπιταλιστικη κοινωνια αποτελουν ενα ‘‘αντιμονοπωλιο ’’ απεναντι στα βιομηχανικα μονοπωλια και ειναι συσσωματωμενες […] ως τμημα της οικονομιας […] Μεσα σ’αυτο το τμημα υπαρχουν μικροτερες ή μεγαλυτερες συγκρουσεις, αλλα ως συνολο οι εργατικες ενωσεις ενδυναμωνουν το συστημα και χρησιμευουν στη διαιωνιση του.

Το να ενισχυουμε αυτη την ταξικη δομη πιπιλιζοντας το ‘‘ρολο της εργατικης ταξης’’,[…] να μολυνουμε το νεο επαναστατικο κινημα της εποχης μας με ‘‘εργατιτιδα’’, ειναι αντιδραστικο ως τα μπουνια.[…]

[Ο μαρξιστης] επιχειρει να χρησιμοποιησει την πειθαρχια που εμφυσα το εργοστασιακο περιβαλλον για να πειθαρχησει τον εργατη στο κομματικο περιβαλλον. Επιχειρει… να χρησιμοποιησει το σεβασμο του εργατη προς τη βιομηχανικη ιεραρχια για να τον παντρεψει με την κομματικη ιεραρχια. Αυτη την… υποκατασταση μιας ιεραρχιας απο μια αλλη, την πετυχαινει με την προσποιηση οτι ενδιαφερεται για τα καθημερινα οικονομικα αιτηματα του εργατη…»

BOOKCHIN: ΑΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΤΗ  [Διεθνης Βιβλιοθηκη] σελ.22-25

Αναδημοσίευση από:http://anhsyxia.wordpress.com