«Ας σεβαστεί (σ.σ. ο σύριζα), έστω και για μια φορά, τους θεσμούς και ας πάψει να υπερασπίζεται κάθε λογής κατηγορούμενο για αναρχία και τρομοκρατία».

Την Τετάρτη το απόγευμα χρειάστηκε να διαβάσουμε δυο και τρεις φορές την παραπάνω ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας, για να την πιστέψουμε.

Η ανακοίνωση αναφέρεται στην υπόθεση του Κώστα Σακκά, προφυλακισμένου απ’ το Δεκέμβριο του 2010. Ο άνθρωπος αυτός είναι προφυλακισμένος και περιμένει να δικαστεί εδώ και δυόμιση χρόνια. Ανεξαρτήτως των νομικών αναλύσεων και της συζήτησης σχετικά με το νόμιμο ή όχι της διαρκούς παράτασης της προφυλάκισης, αντιλαμβανόμαστε, νομίζω, ότι αν κάποιος κρατείται για δυόμιση χρόνια πριν τη δίκη, τότε έχουμε να κάνουμε με μια de facto κατάργηση του τεκμηρίου της αθωότητας. Πρόκειται για μια επιλογή από την πλευρά της πολιτείας και της δικαιοσύνης, η οποία τιμωρεί και εξοντώνει έναν άνθρωπο, πριν αυτός κριθεί από το δικαστήριο. Ο άνθρωπος αυτός, απ’ την πλευρά του, την ημέρα της συμπλήρωσης 30 μηνών στην φυλακή, ξεκίνησε απεργία πείνας.

Η καρδιά μας σφίγγεται από τη σκληρότητα και τον κυνισμό των θεσμών, αλλά πριν προλάβουμε να διαμαρτυρηθούμε, να αρθρώσουμε τον οποιοδήποτε λόγο, νομικό, δικαστικό, πολιτικό, έρχεται και μας βρίσκει η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας. Το μισό της κυβέρνησης κατηγορεί επίσημα την αξιωματική αντιπολίτευση ότι υπερασπίζεται τον «κάθε λογής κατηγορούμενο για αναρχία». Τα πράγματα είναι σοβαρά, σοβαρότερα απ’ ότι πιστεύουμε κοιτάζοντας τα πρόσωπα που απαρτίζουν τον κυβερνητικό σχηματισμό. Η κυβέρνηση επισήμως επιχειρεί να τρομοκρατήσει, να απειλήσει και να παραδειγματίσει, υπονοώντας ότι η αναρχία, μια ιδεολογία δηλαδή, είναι ποινικό αδίκημα. Δεν ωφελεί να αναφέρουμε σπουδαίους αναρχικούς, συγγραφείς, φιλοσόφους, καλλιτέχνες. Αν το κάνουμε αυτό, θα μοιάζει σαν απολογία, θα μοιάζει σα να ζητάμε ας πούμε την άδεια του κ. Σίμου Κεδίκογλου, για να διαβάσουμε την «αλληλοβοήθεια» του Κροπότκιν. Η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας ξεπερνάει κάθε όριο, είναι ανιστόρητη και υιοθετεί την πιο άθλια ακροδεξιά οπτική. Αυτοί που αναζητούν στελέχη στις τρας εκπομπές και στις οικογενειακές πολιτικές επιχειρήσεις, νομίζουν πως μπορούν να τρομάξουν ή να λοιδορήσουν ανθρώπους που αν μη τι άλλο μπορούν να λένε τη λέξη αλληλεγγύη, χωρίς να κινδυνεύει να πέσει το ταβάνι να τους πλακώσει. Πίσω απ’ τις κορώνες περί success story, περί δυνάμεων ευθύνης και εθνικής σωτηρίας, η Νέα Δημοκρατία χτίζει το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος.

Την ίδια μέρα το βράδυ στην ΕΡΤ, λες και η ζωή η ίδια θέλει να τονίζει τις αντιθέσεις, είδα στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου δύο συναυλίες. Το Σαμποτάζ της Λένας Πλάτωνος και τη Λιλιπούλη. Κοιτούσα για ώρα τους ανθρώπους που είχαν καρφώσει το βλέμμα τους στη σκηνή, ψιθυρίζοντας όλους τους στίχους απ’ τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Απ’ την πτήση 201 ως το χοντρό μπιζέλι, άνθρωποι από 15 μέχρι 75, ακροβατούσαν μεταξύ νωχελικού χορού και δακρύων. Δακρύων ταυτόχρονα χαράς, γλύκας, χαμένου χρόνου και σημερινής ματαίωσης. Τα παιδιά μπροστά στη σκηνή λικνίζονταν μαζί με τη Ρόζα Ροζαλία και οι μεγάλοι στις παύσεις κοιτάζονταν περίεργα, πιθανώς όπως δεν έχουν κοιταχτεί για μήνες.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Λιλιπούπολη παίχτηκε την Τετάρτη μ’ αυτόν τον τρόπο. Πιθανώς μόνο σε μια υπό κατάληψη Ερτ θα μπορούσε να ακουστεί αυτό το διαρκές χειροκρότημα για την Κινέζα κολυμβήτρια, την ώρα που ένα πανό στη βάση της σκηνής ζητούσε την απελευθέρωση του Κώστα Σακκά. Μπορεί να είμαι υπερβολικός, αλλά είναι οι ίδιες ποιότητες, το ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο που ρίχνει μαύρο στις οθόνες, που ελπίζει να πουλήσει στην ιδιωτική πρωτοβουλία το αρχείο της ΕΡΤ μαζί ίσως και την Κινέζα κολυμβήτρια και που μας απειλεί ότι αν είστε αναρχικοί κινδυνεύετε να φυλακιστείτε για 3 χρόνια χωρίς δίκη.

Τα βλέμματα των ανθρώπων όμως την Τετάρτη, θυμωμένα και συγκινημένα μαζί, ακόμη κι αν δε με γέμισαν ακριβώς ελπίδα, μου θύμισαν το ποίημα του Έκτωρα Κακναβάτου, «φωνή μου ράτσα υψικάμινου».

Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ’ αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.

Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
απ’ τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μες στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις~ φτύσ’ τους.

Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.

Αναδημοσίευση από:http://tovytio.wordpress.com