Eίμαι στην Ελλάδα έξι χρόνια νόμιμα, έχω άδεια παραμονής και εργασίας και, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία, ούτε έχω απασχολήσει τις αρχές. Πουλάω νόμιμα προϊόντα στα πανηγύρια και στις λαϊκές. Εκείνη την ημέρα στη Ραφήνα ήταν όμως μια διαφορετική μέρα. Κάποια στιγμή είδα πολλά άτομα, που αργότερα κατάλαβα ότι ήταν βουλευτές και μέλη της Xρυσής Aυγής, να έρχονται προς τον πάγκο μας.
Φώναζαν και είχαν στα χέρια τους ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας. Αρχισαν να με χτυπούν και να καταστρέφουν το εμπόρευμα, παρόλο που τους έδειξα όλα τα νόμιμα στοιχεία, άδειες για τον πάγκο που είχα στήσει και αποδείξεις ότι όλα ήταν αγορασμένα. Σοκαρίστηκα και απογοητεύτηκα γιατί τους συνόδευαν αστυνομικοί.
Γύρισα σπίτι στην Αθήνα. Για τρεις μήνες δεν είχα ούτε τα χρήματα ούτε το κουράγιο να κάνω τίποτα, μέχρι που ένας Ελληνας συνάδελφος από τη λαϊκή με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε.
Ηθελε να μου δώσει χρήματα για να ξαναστήσω τη μικρή μου επιχείρηση. Ετσι σιγά σιγά άρχισα πάλι να δουλεύω.
Δυο βδομάδες αργότερα, καθώς γυρνούσα από την Κόρινθο, στον προαστιακό συνάντησα πάλι τους φουσκωτούς, μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής. Ηταν πολλοί και φώναζαν τα ρατσιστικά συνθήματά τους. Μόλις είχαμε ανέβει στο τρένο εγώ και ένας φίλος μου. Ημασταν οι μόνοι αφρικάνικης καταγωγής και ξεχωρίζαμε. Αυτοί ούρλιαζαν.
Ηρθε ένας μπροστά μας και άρχισε τις βρισιές: «Γιατί δεν γυρνάτε στις χώρες σας, μαϊμούδες» και τέτοια. Αρχισαν να μας χτυπούν με ρόπαλα. Μου έσπασαν το κεφάλι, το πρόσωπό μου είχε γεμίσει αίμα, ο συνάδελφος τα ίδια, πόναγα σε όλο μου το σώμα.
Ανέβαιναν από την μια μεριά του τρένου, περνούσαν ένας ένας, μας χτυπούσαν και μετά έπαιρνε σειρά άλλος. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνω και δεν θα δω την οικογένεια μου.
Πήγαμε στο νοσοκομείο και την επόμενη μέρα, στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, καταγγείλαμε την επίθεση. Δώσαμε και εκατό ευρώ, αν θυμάμαι καλά.
Από τότε δεν έχει γίνει τίποτα. Ούτε η πρεσβεία μας δεν έβγαλε μια ανακοίνωση. Στη Νιγηρία υπάρχουν Ελληνες που δουλεύουν. Εδώ γιατί μας θέλουν νεκρούς;
Επιμέλεια: Μοχαμάντ Βαχέντι και Χάλεντ Τάχερ