Μια επίσκεψη σε μια παραλία όπου έχουν παραχωρηθεί δικαιώματα χρήσης και εκμετάλλευσης σε ιδιωτικά συμφέροντα πάσης φύσεως (κυρίως μπαρ που απλώνουν ξαπλώστρες) θα πείσει καθέναν ότι η πρόσβαση και το στήσιμο μιας ομπρέλας είναι ουσιαστικά απαγορευμένα. Χιλιόμετρα παραλιών έχουν ουσιαστικά ιδιωτικοποιηθεί μέσω της παραχώρησης τους σε ιδιωτικές επιχειρήσεις από τις δημοτικές αρχές με ένα καθεστώς διαπλοκής και συνήθως αδιαφανούς διαδικασίας. Δεκάδες χιλιόμετρα παραλίας υπό κατάληψη από εκμεταλλευτές όπου η πρόσβαση είναι εφικτή μονάχα σε μικρά κομμάτια όπου στοιβάζονται όσοι αρνούνται τη διαχείριση της παραλίας και του δικαιώματος στο θαλασσινό μπάνιο από τα αφεντικά.

Σύμφωνα με την πρόσφατη πρόταση νόμου για το ελεύθερο camping το πρόστιμο ανά κατασκηνωτή ή μεταφορικό μέσο ορίζεται στα 300€ από 150€ που ήταν το προηγούμενο. Η αυταρχικοποίηση της κατασταλτικής πολιτικής στο ζήτημα της ελεύθερης κατασκήνωσης δεν είναι άσχετη με τη αναγωγή της καταστολής ως το αναγκαίο μέσο επιβολής των νεοφιλελεύθερων αντιδραστικών ρυθμίσεων στο κοινωνικό πεδίο. Ωστόσο, η κατεύθυνση που προδιαγράφει η πρόταση νόμου υποκρύπτει και μια άλλη διάσταση από την προφανή της διαχείρισης των κοινωνικών σχέσεων από την εξουσία με το μέσο της “νόμιμης μονοπωλιακής βίας του κράτους”. Διαφαίνεται η παρέμβαση των εξουσιαστικών μηχανισμών στον μονομερή καθορισμό του δικαιώματος στο δημόσιο χώρο που επιβάλλεται στην κοινωνία.

Continue reading Το δικαίωμα στο δημόσιο χώρο – Η περίπτωση του ελεύθερου camping →