Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;…

Τι χρειάζεται αυτός ο τόπος; Αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» έλεγε από βήματος Βουλής ο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς. Όσο για τους Γεωργιάδη – Βορίδη ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης». Η δε «Καθημερινή» δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού» καθεστώτος…

Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε τη Δευτέρα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).

Όπως θα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι».

Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

Ένα ενδιαφέρον άρθρο που μπορεί να μην μας εκφράζει ιδεολογικά αλλά το παραθέτουμε προς προβληματισμό , καθώς θεωρούμε ότι εμπεριέχει ενδιαφέροντα στοιχεία & παραμέτρους προς ανάγνωση.

Η κατάργηση της σημερινής παρωχημένης μορφής των λεγόμενων εθνικών εορτών και η ολοσχερής εκ θεμελίων ανανοηματοδότηση του περιεχομένου τους, ώστε πλέον μέσω αυτών να προωθούνται αποκλειστικά και μόνο ειρηνιστικές, ανθρωπιστικές και αντιμιλιταριστικές αξίες,και όχι η φετιχοποιημένη λατρεία των συνόρων, πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να αποτελέσει προτεραιότητα για μια ριζοσπαστική Αριστερά – εάν τυχόν η τελευταία θέλει πραγματικά να μετασχηματίσει την κοινωνία προς μια κατεύθυνση που θα φέρει διαυγές διεθνιστικό και ταξικό πρόσημο. Για να συμβεί όμως το τολμηρό αυτό βήμα συλλογικού εκδημοκρατισμού, καθίσταται αναγκαία πρωτίστως η αποδόμηση όλης εκείνης της εθνικιστικής μυθολογίας που έχουμε συνηθίσει να τη θεωρούμε “αυτονόητη”, αφού επί σειρά αιώνων παρεμβαίνει στις ανθρώπινες συνειδήσεις, θολώνει εσκεμμένα τα ιστορικά γεγονότα και συσκοτίζει τα επίδικα διακυβεύματα. Διότι οι βερμπαλιστικές σχολικές ρητορείες για το τι σημαίνει “ηρωισμός”, όχι μόνο απέχουν παρασάγγας από την τραγική πραγματικότητα, αλλά οδηγούν εύκολα στην άκριτη αποδοχή στρατοκρατικών αντιλήψεων που καταφάσκουν στις θυσίες ανθρώπινων ζωών, αρνούμενες να αναζητήσουν εναλλακτικές μορφές αντιστάσεων, οι οποίες ναι μεν συνήθως αποδίδουν μεταγενέστερα αλλά σε τελική ανάλυση διαφυλάσσουν πληρέστερα τα ύψιστα έννομα αγαθά. Αρκεί βεβαίως, ως έλλογοι άνθρωποι, να κατανοήσουμε επιτέλους ότι σε αυτά τα αγαθά δεν περιλαμβάνονται κατά προτεραιότητα τα άψυχα εδάφη.

Continue reading Πικρές αλήθειες και μύθοι για την 28η Οκτωβρίου →