Όταν χρεώνουν γενιές ολόκληρες μόνο και μόνο για να ανακεφαλαιοποιήσουν τις ατμομηχανές του καπιταλιστικού παρασιτισμού δεν μας κάνουν εντύπωση οι πανηγυρισμοί της αστυνομίας για τη σύλληψη των (κατα την ορολογία της) “υπόπτων για ληστεία” τραπεζών.
Όταν χιλιάδες κρατούμενοι βρίσκονται σακατεμένοι ή δολοφονημένοι είτε γιατί “αντιστάθηκαν κατά τη σύλληψη”, είτε γιατί “έπεσαν στο μπάνιο”, είτε γιατί “αυτοτραυματίστηκαν” θεωρούμε γελοίο θέατρο τη δήθεν έκπληξη και ανατριχίλα των καθεστωτικών μπροστά στις φωτογραφίες των 4 ξυλοκοπημένων αναρχικών.
Όταν κάποιοι μαφιόζοι όπως οι φασίστες είναι στη δούλεψη του κράτους είναι λογικό ούτε φωτογραφίες τους να δημοσιεύονται, ούτε πολύς ντόρος να γίνεται ακόμα και όταν τους πιάνουν επ”αυτοφώρω να σφάζουν μετανάστες (Πετράλωνα Ιανουάριος 2013), ακόμα και όταν τους βρίσκουν 60 έτοιμες βόμβες, μία εκ των οποίων σκάει στα χέρια και σκοτώνει το βομβιστή (Σπάρτη, Αύγουστος 2012) ή βαρύ οπλισμό και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ στα χέρια παραστρατιωτικών συμμοριών (Καβάλα, Ιούλιος 2012), ή πιστόλια, σουγιάδες και κουκούλες (Κόρινθος, Φλεβάρης 2013), για να αφήσουμε να μιλήσουν τα γεγονότα. Είναι ζήτημα κοινής λογικής άρα επιβίωσης για το καθεστώς να προστατεύει τους φίλους του και να χτυπά τους εχθρούς του.
Όταν μισθοδοτούν 20χρονους να στελεχώσουν τους κοινωνικούς γενίτσαρους των ΜΑΤ για να χτυπάνε τους φίλους, τους γείτονες, ακόμα και τους γονείς τους που αγωνίζονται, όταν τροφοδοτούν με 18χρονο κρέας για τα κανόνια τον εθνικό τους στρατό, όταν οι χρυσαυγίτες εκπαιδεύουν έφηβους 15-16 χρονών στην “εθνική αρετή” του πισώπλατου μαχαιρώματος τυχαίων μεταναστών, τότε μάλλον απευθύνεται σε ηλίθιους η προσπάθεια κράτους και ΜΜΕ να αποπολιτικοποιήσουν και να αποδυναμώσουν την πολιτική στράτευση των συλληφθέντων αγωνιστών με όλες αυτές τις υποκριτικές κορώνες για το νεαρό της ηλικίας τους.
Όταν το κράτος δείχνει να παύει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της δημοκρατίας και αποφασίζει να επιβεβαιώσει το λόγο των αναρχικών, αυτό το λόγο που εδώ και χρόνια ισχυρίζεται πως οι νόμοι, τα συντάγματα, τα “ανθρώπινα δικαιώματα” δεν είναι τίποτα άλλο από πατσαβούρες που παριστάνουν τα λάβαρα, νοιώθουμε πικρά δικαιωμένοι.
Εκτός από τους αναρχικούς που γνωρίσαμε την πιό άγρια φάτσα της δημοκρατίας και τους μετανάστες που σαν παρίες προσφέρονταν για επιδείξεις κτηνωδίας, αυτή τη φορά βρίσκεται στο στόχαστρο όλη η κοινωνία. Οι αυτονόητες συνδικαλιστικές αντιδράσεις στην πλήρη κατάργηση κάθε εργασιακού κεκτημένου, οι κοινωνικές αντιστάσεις στη δολοφονία του περιβάλλοντος, οι κραυγές των γερόντων που καταδικάζονται σε ευθανασία καταπνίγονται άμεσα από την ίδια εξουσία με απαράμιλλη λύσσα.
Διότι, αυτή η έκρηξη ειλικρίνειας από μεριάς του κράτους, αυτή η δήλωση του υπουργού “βάλαμε photoshop στα σημάδια των τραυμάτων για να διευκολύνουμε την αναγνώριση” δεν είναι παρά μια σάλπιγγα από το μέλλον. Ένα μέλλον τόσο κοντινό στο “ξεχασμένο” παρελθόν μιας εξουσίας που φυλακίζει όποιον θέλει, βασανίζει όποιον θέλει, εκτελεί όποιον θέλει. Ένα μέλλον απόλυτου ολοκληρωτισμού.
Σεβόμενοι τον εκάστοτε πολιτικό αυτοπροσδιορισμό και τις ιδιαίτερες επιλογές κάθε πολιτικού κρατούμενου, στεκόμαστε στο πλευρό τους. Όπως και σε πολλούς άλλους έτσι και στους 4 του Βελβεντού, αναγνωρίζουμε στην περήφανη στάση τους τις καλύτερες παραδόσεις κάθε μαχόμενης τάσης του ιστορικού αναρχικού κινήματος, βλέπουμε και σε αυτούς την αποτυχία των μπάτσων, των δικαστών, των δημοσιογράφων, της εξουσίας ως σύνολο να λυγίσει τους εχθρούς της, να τους κάνει να υποστείλουν τη σημαία της επανάστασης. Κι αυτό είναι μια από τις λίγες αλλά ισχυρότερες ελπίδες των καταπιεσμένων.
Γιατί η εξουσία θέλει αλλά δεν μπορεί να επικρατήσει ολοκληρωτικά. Όχι όσο αντιστάσεις της φράζουν το δρόμο, όχι όσο υπάρχουν όρθια κεφάλια απέναντί της. Και το αναρχικό κίνημα, πλήρες θράσους, στέκεται απέναντί της. Και θα συνεχίσει να το κάνει σε κάθε συνθήκη, με κάθε κόστος, γνωρίζοντας πως κανένα πολιτικό κίνημα δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος να κερδίσει τη μάχη με την εξουσία. Μπορεί να την εμποδίσει, μπορεί να την ματώσει, μπορεί να την υποχρεώσει να ονομάσει χούντα τη χούντα που φτιάχνει, αλλά μόνο ο κόσμος στους τόπους δουλειάς και στις γειτονιές, με την αυτοοργάνωση και την τόλμη του μπορεί να την τρέψει σε φυγή. Η νίκη επί της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης είναι έργο των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεζόμενων. Δικός τους μόνο μπορεί να είναι ο τελευταίος λόγος είτε είναι φωνή θριάμβου είτε σιωπή υποταγής.
Ως τότε όμως υπάρχουν πολλά να γίνουν και να ειπωθούν. Και το πρώτο από όλα είναι η αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της ληστείας στο Βελβεντό της Κοζάνης. Όχι γιατί είναι “οργισμένοι 20χρονοι”. Όχι γιατί τους τσάκισαν στο ξύλο. Αλλά γιατί είναι αναρχικοί αγωνιστές, που έκαναν μια επιλογή επίθεσης και που την τιμούν με παραδειγματική αξιοπρέπεια.
Ας είμαστε σε εγρήγορση: νέες σκευωρίες στήνονται, νέα τρομοσόου σκηνοθετούνται… Να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε και αυτή η επίθεση της εξουσίας, όχι μόνο να αποτύχει να σπείρει το φόβο, όχι μόνο να αποτύχει να αποπροσανατολίσει από την “ατζέντα της κρίσης” αλλά να εισάγει στην ατζέντα της καθημερινότητας τα μηνύματα της αντίστασης, της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της κοινωνικής επανάστασης.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟ-ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΛΗΣΤΕΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΤΟ ΒΕΛΒΕΝΤΟ ΚΟΖΑΝΗΣ.
Αναρχικοί για την Κοινωνική Απελευθέρωση