Τρία γεγονότα σχηματίζουν την σημερινή ειδησεογραφία. Το πρώτο είναι η προσπάθεια νεοναζιστών να εισβάλλουν στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας η οποία συνάντησε την αντίδραση των ιατρών και του προσωπικού.
Το δεύτερο ήταν οι καταγγελίες θυμάτων ρατσιστικής βίας ότι δεν τολμούν να αναφέρουν τα περιστατικά στην αστυνομία γιατί θεωρούν ότι υπάρχει στενή διασύνδεση της ΕΛΑΣ με τη Χρυσή Αυγή – καταγγελία την οποία μετέφεραν οι εκπρόσωποι του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.
Το τρίτο είναι η συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την προσπάθεια φίμωσης του Indymedia κατά τη διάρκεια της οποίας συνέβησαν και τα εξής δυο περιστατικά: Κάποιοι κατέβασαν την ελληνική σημαία και την αντικατέστησαν με τη μαυροκόκκινη ενώ την ίδια στιγμή αστυνομικοί απειλούσαν και προσπαθούσαν να φακελώσουν φωτορεπόρτερ που έκαναν τη δουλειά τους στην περιοχή.
Προφανώς καθένας μπορεί να κάνει δεκάδες σχόλια για κάθε ένα από τα τρία περιστατικά. Το πως θα κατατάξει όμως τη σημασία τους θα δείξει τι πραγματικά πιστεύει για την αξία της ανθρώπινης ζωής και τη δημοκρατία.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όσοι προτάξουν το θέμα της σημαίας δεν έχουν το παραμικρό πρόβλημα με την άνοδο του ναζισμού, τις δολοφονίες συνανθρώπων μας, τη συνεργασία της Ελληνικής Αστυνομίας με τη Χρυσή Αυγή.
Για την ακρίβεια με τη στάση τους υποστηρίζουν αυτά τα φαινόμενα. Είναι το ίδιο εξτρεμιστικό κέντρο το οποίο μας καλούσε να ευχαριστήσουμε τους φασίστες γιατί μας έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της Αριστεράς. Είναι οι ίδιοι που προσπαθούν όλα αυτά τα χρόνια να ξαναγράψουν την ελληνική ιστορία δικαιώνοντας τους ταγματασφαλίτες – γερμανοτσολιάδες. Είναι οι άνθρωποι που αδιαφορούν για τους χιλιάδες πολίτες που αυτοκτονούν και το αποδίδουν σε κακή ψυχολογική προδιάθεση.
Προφανώς η αξία μιας σημαίας είναι απόλυτα σχετική. Μπορεί να είναι ένα κουρελόπανο ή το σύμβολο ενός αγώνα για το οποίο αξίζει να πεθάνεις. Την ελληνική σημαία χαιρετούσαν οι δικτάτορες της επταετίας και την ίδια χαιρετούν και οι εντολοδόχοι τους – ο Βορίδης και ο Μιχαλολιάκος. Η ματωμένη ελληνική σημαία όμως είναι και το σύμβολο του Πολυτεχνείου που ανέτρεψε τη δικτατορία. Στην ελληνική σημαία υποκλίνονταν οι δοσίλογοι της κατοχής. Για την Ελληνική σημαία όμως πέθαιναν και οι αγωνιστές της αντίστασης και οι αντάρτες του ΕΑΜ στην κυβέρνηση του βουνού.
Η σημασία λοιπόν που αποδίδεις σε αυτό το πανί εκφράζει το βαθμό της στήριξης που παρέχεις σε μια ιδέα ή σε ένα καθεστώς κάθε χρονική στιγμή. Όσοι υστεριάσουν σήμερα για το κατέβασμα της σημαίας στα Προπύλαια, χωρίς να προτάξουν τις δυο άλλες ειδήσεις, στηρίζουν το σημερινό διεφθαρμένο σύστημα των πολιτικών και των τραπεζιτών. Στηρίζουν την οικονομική κατοχή της χώρας από την Τρόικα. Αδιαφορούν για τους χιλιάδες θανάτους, την οικονομική καταστροφή και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Αυτοί είναι οι πραγματικοί προδότες του έθνους.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί στο μυαλό μου έχω ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα: Τις ημέρες που οι κάτοικοι της Ισλανδίας εξεγέρθηκαν καταγγέλοντας την κυβέρνηση αλλά και τους καρχαρίες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, ένας διαδηλωτή ανέβηκε στην ταράτσα του κοινοβουλίου της Ισλανδίας κατέβασε τη σημαία και την αντικατέστησε με τη σακούλα ενός σούπερ μάρκετ.
Ο Ισλανδικός λαός βέβαια είχε πολύ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί από την προσβολή συμβόλων. Τον ενδιέφερε να πραγματοποιηθεί ένα δημοψήφισμα με το οποίο τελικά αποφασίστηκε να μην πληρωθεί το παράνομο και απεχθές χρέος. Ήταν ίσως η σημαντικότερη πράξη άσκησης δημοκρατικών δικαιωμάτων των τελευταίων δεκαετιών. Ήταν μια κίνηση που τίμησε τη χώρα και όλη την Ευρώπη ενώ παράλληλα ξεσκέπασε το βαθιά αντιδραστικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της Ε.Ε.
Οι υπόλοιποι φάτε σημαίες.
Αρης Χατζηστεφάνου