http://www.youtube.com/watch?v=5WOT81N1W00
Το ντοκιμαντέρ αποτελείται αποκλειστικά από συνεντεύξεις στα θύματα της ισπανικής ακροδεξιάς από το θάνατο του Φράνκο, στα τέλη του 1975, μέχρι σήμερα. Μιλάνε συγγενείς και φίλοι δολοφονημένων από το φασισμό, θύματα φασιστικών επιθέσεων και κάποιοι δημοσιογράφοι, ιστορικοί και μέλη κοινωνικών οργανώσεων. Όπως δηλώνουν οι ίδιοι οι παραγωγοί, “ξεκινώντας από ένα προσωπικό δράμα, φτάνουμε σε μία κοινωνική πραγματικότητα που δεν είναι προϊόν της τύχης, όπως είναι πολλές φορές μία αρρώστια ή ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αλλά έχει άμεση σχέση με το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα στο οποίο ζούμε και με την ύπαρξη ρατσιστικών και φασιστικών ομάδων”. Δεν πρόκειται επομένως για ένα ντοκιμαντέρ που θέλει να εμβαθύνει στην τραγωδία ή στον πόνο, γιατί με αφορμή αυτές τις τραγωδίες οι συγγενείς και φίλοι των θυμάτων έχουν κάνει πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις για να καταλάβουν την κοινωνία στην οποία ζούμε. Με τις διαφορές τους (μιλάμε για μία περίοδο πάνω των 35 ετών, με καταστάσεις αναγκαστικά διαφορετικές), έχουν πολλά να πουν και να συνεισφέρουν: για το ρόλο της αστυνομίας, για τη δικαιοσύνη, για τα ΜΜΕ, για τους πολιτικούς…
Στην Ισπανία, οι φασιστικές επιθέσεις και δολοφονίες δεν σταμάτησαν με το θάνατο του Φράνκο, αλλά συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας, με πάνω από 100 δολοφονημένους και 400 επιθέσεις το χρόνο ως μέσο όρο. Στη μεταπολίτευση (1975-1982), η ακροδεξιά προσπαθούσε να τρομοκρατήσει τα πιο ενεργά κομμάτια της κοινωνίας, που αγωνιζόταν για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, σε συνεργασία με την αστυνομία, το στρατό και τους δικαστές. Η αριστερά και οι αναρχικοί επίσης ήταν στόχο της κρατικής τρομοκρατίας, που κρυβόταν πίσω από ομάδες όπως Triple A, Guerrilleros de Cristo Rey, Batallón Vasco Español κτλ., καθώς και μιας βάρβαρης αστυνομικής καταστολής. Μόνο το 1980 δολοφονήθηκαν πάνω από 20 άτομα σε ενέργειες που διεκδίκησαν ακροδεξιές ομάδες. Από το 1990 και μετά, ο διαχωρισμός μεταξύ κρατικής τρομοκρατίας, αστυνομικής καταστολής και φασιστικών επιθέσεων έγινε πιο σαφής, αλλά όχι απόλυτος. Επίσης, οι φασίστες πλέον δεν δρουν μόνο ενάντια σε αριστερούς, αναρχικούς, ομοφυλόφιλους και αυτονομιστές, αλλά και ενάντια σε άστεγους και μετανάστες.
Το ντοκιμαντέρ είναι του 2011 και διανέμεται δωρέαν με άδεια Creative Common.
Ο τίτλος είναι από την ισπανική παροιμία “Ojos que no ven, corazón que no siente”, που σημαίνει αυτολεξεί “μάτια που δεν βλέπουν, καρδιά που δεν αισθάνεται”, που πάει να πει ότι αν κάποιος δεν έχει δει, δεν έχει μάθει κάτι κακό, τότε δεν θα υποφέρει, γιατί για αυτόν θα ήταν σαν μην είχε συμβεί (καμία σχέση επομένως με το ελληνικό “μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται”).