Εάν δείτε τις εικόνες με την έναρξη συμμετοχής πολιτών στην αντιπαράθεση προς τους διαδηλωτές θα καταλάβετε ότι ένας οργανωμένος πυρήνας. Υπήρξε οργανωμένη αντίδραση από κάποιους που βρίσκουν την ευκαιρία και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους « καλαμπόκιδες» τους « κοτζαμπάσηδες» και τους « χρυσαυγήτες».Και αυτό, δεδομένου ότι η ιστορία λέει σε παρόμοιες περιπτώσεις ότι σημειώνονται δολοφονίες (σ.σ. Λαμπράκη, Τεμπονέρα). Σας ρωτώ, όμως, αύριο τι θα κάνουμε; O πολίτης θα πάρει το νόμο για το προσφυγικό ή τις λαϊκές αγορές;».

Ανδρέας Φούρας,

Δήμαρχος Πατρέων,  9/12/2008

 «έχω πληροφορηθεί

ότι οι νέοι αυτοί, ενώ κατοικούν

στο Π. Ψυχικό και είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών, συνηθίζουν να συχνάζουν στα Εξάρχεια, τα οποία επιλέγουν ως χώρο διασκέδασης»…

…«Το παιδί είχε αποβληθεί από τη Σχολή Μωραΐτη και άλλαζε συχνά σχολεία, κάτι που αποτυπώνει μια αποκλίνουσα συμπεριφορά».

…»Επίσης, εμπλέκετε σε περιστατικά βίας που είχαν προηγηθεί στο γήπεδο Χαλανδρίου κατά τη διάρκεια αγώνων υδατοσφαίρισης»

Το απολογητικό υπόμνημα του

ειδικού φρουρού, Επ. Κορκονέα

«Προκαλούν το περί δικαίου

αίσθημα».   

Δημήτρης Τσοβόλας, παράσταση π

ολιτικής αγωγής,  11/12/2008

«Πρόκειται για μία

δολοφονική πράξη. Η περίπτωση

του κατηγορουμένου θα πρέπει να διδάσκεται στις αστυνομικές ακαδημίες ως παράδειγμα προς αποφυγή»  

Υπουργός Εσωτερικών

Προκόπης Παυλόπουλος, δήλωση

στη Βουλή 11/12/2008

 «να επιδείξουν ιδιαίτερη

προσοχή στον τρόπο παρουσίασης

των γεγονότων που σχετίζονται με τον τραγικό θάνατο του μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, καθώς και την απαιτούμενη σύνεση».

Υπόδειξη του Εθνικού Συμβουλίου

Ραδιοτηλεόρασης προς τα ΜΜΕ

«36 κρίσιμες ώρες, εκτόνωση

ή ακραία αστυνομικά μέτρα!»

«Σε αδιέξοδο η χώρα»

Πρωτοσέλιδα των εφημερίδων,

ΒΗΜΑ και Καθημερινή, 10/12/2008

«Η δημοκρατία μας

αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία.»

Πρωτοσέλιδο του

Ελεύθερου τύπου, 10/12/2008,

σε μαύρο φόντο

πηγή: http://babushkagr.blogspot.gr/

(“…H μπάμπουσκα ή ματριόσκα, όπως την λένε οι Ρώσοι συμβολίζει  δύο έννοιες.

Η μία είναι η γονιμότητα (η πρώτη και μεγαλύτερη είναι η πρόγονος και ακολουθούν οι απόγονοί της).

Η άλλη συμβολίζει την εξέλιξη του ανθρώπου, από τη γέννηση μέχρι τα γηρατειά…”).

Όταν η ψυχή μας αποκτά ψωρίαση στο κεφάλι (τη λαϊκά ονομαζόμενη ως κασίδα), υπάρχει ο φόβος να εισχωρήσει η ασθένεια και στον εγκέφαλο της ψυχής, γεμίζοντάς τον με νεκρά κύτταρα και κάνοντάς τον να σκέφτεται νεοναζιστικά, πράττοντας βίαια και παράλογα.
Φόβος σουρεαλιστικός, έξω από την καθημερινότητα;
Στο πεδίο της φαντασίας, όλα μπορούν να συμβούν…
Αρκεί να μην είμαστε αρκετά ανόητοι ώστε να του δώσουμε υπόσταση και λόγο ύπαρξης…
(Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, συμμετέχει και ψωριατικός, δείτε το δάχτυλο στο τέλος)

Το μεσημέρι του Σαββάτου 1η Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση από 25 άτομα στο κέντρο της Πτολεμαΐδας από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Πτολεμαΐδας. Υπήρχε πανό με το σύνθημα “Να μη ζήσουμε σα δούλοι” και μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα. Επίσης, το κείμενο της παρέμβασης διαβάστηκε πολλές φορές από τον τηλεβόα.

Το κείμενο της παρέμβασης μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:

https://antifakozanis.squat.gr/2012/11/26/100-%CF%87%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BF%CF%81%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CF%84/

6 Δεκέμβρη 2008 – δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Δεν ήταν ατύχημα, ήταν η ουσία του κράτους

Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη του 2008, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου, ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός μετά από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα.  Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, πριν ο αστυνομικός πυροβολήσει (σε ευθεία βολή προς τους μαθητές), είχε προηγηθεί λεκτική διένεξη των δύο αστυνομικών (Κορκονέας, Σαραλιώτης) με μία παρέα 5 μαθητών. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν ακαριαίος… Η σφαίρα διαπέρασε την καρδιά και καρφώθηκε στον 10ο θωρακικό σπόνδυλο.

Ένα ακόμη «μεμονωμένο» περιστατικό αστυνομικής βίας όπως αυτό ήταν υπεραρκετό για να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής. Η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη ταξιδεύει αστραπιαία στο κέντρο της Αθήνας και από εκεί σε όλη την επικράτεια. Ήδη από το βράδυ του Σαββάτου οι πρώτες συγκεντρώσεις και συγκρουσιακές πορείες ξεκινάνε. Τις επόμενες μέρες, καθώς η οργή για τη δολοφονία μεγαλώνει, οι κινητοποιήσεις παίρνουν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Μαθητές επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, ολόκληρες πορείες συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα τυλίγονται στις φλόγες -τα Χριστούγεννα αναβάλλονται..! Ταυτόχρονα, σχολεία, πανεπιστήμια και δημόσια κτήρια τελούν υπό κατάληψη και μετατρέπονται σε χώρους διαρκών συνελεύσεων και εστίες αντιπληροφόρησης. Και αυτή η εξέλιξη, η μετατροπή δηλαδή της νεανικής οργής σε μια συλλογική και με πολιτικά χαρακτηριστικά συνολική αμφισβήτηση του υπάρχοντος (που μακριά από αιτήματα διεκδίκησε τα πάντα), είχε όλους τους λόγους του κόσμου να υπάρξει, να γεμίσει τους δρόμους με οδοφράγματα, να σαμποτάρει την κανονικότητα των πόλεων, να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής και να χλευάσει κάθε μορφή εξουσίας, τάξης και ασφάλειας.

Το γκρίζο μέλλον στο οποίο μας είχαν καταδικάσει οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες αυτού του τόπου (το οποίο σήμερα είναι παρόν και όλοι το βιώνουμε πολύ καλά στο πετσί μας) φαινόταν καθαρά από τότε. Δυστυχώς όμως, αυτά που εκείνες τις μέρες η νεολαία έβλεπε και ένιωθε να της πνίγουνε το μέλλον (εργασιακή αβεβαιότητα, σάπιο πολιτικό σύστημα, κρατική βία, εκφασισμός της κοινωνίας, ανέλιξη με δανεικά, αμέτρητες προσταγές και πρέπει στο όνομα της πατρίδας κ.τ.λ.) και όλα αυτά που στην πράξη αμφισβήτησε και συγκρούστηκε κατά μέτωπο, οι «μεγάλοι» δεν μπόρεσαν να τα αντιληφθούν ή δεν τόλμησαν καν να προσπαθήσουν να τα αντιληφθούν, συμπορευόμενοι με τους νέους και πολεμώντας πλάι τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ήταν ακόμη τυφλωμένοι από το καπιταλιστικό παραμύθι αλά Ελληνικά που για χρόνια το πολιτικό σύστημα απλόχερα τους τάιζε. Έτσι, ενώ ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη σύγχρονη εξέγερση της νεολαίας, ταυτόχρονα αποτελεί και μια χαμένη κοινωνική επανάσταση ενός λαού που θα μπορούσε τότε να φρενάρει όλα αυτά που τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια στυγνή κρατική δολοφονία. Όμως ούτε η πρώτη ήταν και δυστυχώς ούτε και η τελευταία. Οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας για ακόμη μια φορά είχαν μιλήσει για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει. Η ρητορεία των μεμονωμένων περιστατικών δεν μπορεί πλέον να πείσει κανέναν. Από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα εκατομμύρια είναι τα θύματα της κρατικής βίας: Μετανάστες και πρόσφυγες κακοποιούνται στα σύνορα, στις πόλεις και στα κέντρα κράτησης, στερούμενοι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Διαδηλωτές δέχονται αστυνομική βία στις κινητοποιήσεις ενάντια στα απανωτά μνημόνια, συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είτε χάνουν σημαντικό μέρος του μισθού τους, είτε απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, χάνοντας και στις δυο περιπτώσεις τη δυνατότητα για αξιοπρεπή διαβίωση αυτών και των παιδιών τους. Απολυμένοι καταδικάζονται σε καθεστώς διαρκούς ανεργίας, με ότι μπορεί να συνεπάγεται μακροχρόνια αυτό για τη δυνατότητα επιβίωσης τους και για την ψυχική τους υγεία. Άνθρωποι απελπισμένοι και αβοήθητοι οδηγούνται στην επιλογή της αυτοκτονίας ως η έσχατη λύση λύτρωσης και διαφυγής. Όλα αυτά αποτελούν κάποιες από τις αμέτρητες όψεις της κρατικής βίας, η οποία μάλιστα είναι διαχρονική και εντείνεται συνεχώς.

Αρνούμαστε να συναινέσουμε στις προσταγές και στους εκβιασμούς των κυρίαρχων στο όνομα της επιβίωσης της χώρας. Ξέρουμε πολύ καλά πιο είναι το ταξικό μας καθήκον για το καλό της κοινωνίας και αγωνιζόμαστε χωρίς κομματικές γραμμές και αρχηγούς για να οργανώσουμε από τα κάτω την αντεπίθεση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αρνούμαστε να επιτρέψουμε να νεκρώσουν οι πόλεις και τα χωριά μας από τα σύγχρονα ανθρωποφάγα τάγματα εφόδου. Ενάντια στον εκφασισμό του τόπου δημιουργούμε αντιφασιστικές ομάδες και εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας.

ΠΟΡΕΙΑ: 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 19:00 μ.μ.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΖΑΝΗΣ

αντιφασίστες/αντιφασίστριες Κοζάνης

Kείμενο που μοιράστηκε στις 12 Νοέμβρη στο 1ο Γενικό Λύκειο Ευόσμου απο την συνέλευση ενάντια στον εθνικισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό Θεσσαλονίκης

Η συλλογική μνήμη είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να καταλάβουμε πως λειτουργούμε σήμερα ως κοινωνία. Να καταλάβουμε ποιες κοινωνικές δυνάμεις έδρασαν ή/και συνεχίζουν να δρουν σήμερα, να αντιληφθούμε γιατί έγινε ότι έγινε στο παρελθόν και πως μας επηρεάζει σήμερα.Η γνώση, λοιπόν, που οδηγεί στην συλλογική μνήμη είναι όπλο στα χέρια μας. Κι ας μην συγχέουμε τη συλλογική μνήμη με την παπαγαλία του υπαρκτού εκπαιδευτικού συστήματος και την δογματική μνήμη οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ιστορικός και να γνωρίζει εκατοντάδες ημερομηνίες, ονόματα και τοποθεσίες για να καλλιεργήσει την ατομική και συλλογική μνήμη. Αν ήταν τόσο απλό όλοι αυτοί οι φιλομαθείς ιστορικοί, οι καθηγητάδες και οι πανεπιστημιακοί, «πεφωτισμένοι» θα μας είχαν ήδη σώσει από χιλιάδες κακοτοπιές. Η χειρότερη από αυτές τις κακοτοπιές που μπορεί να καταστρέψει μια κοινωνία ακούει στο ονόματα τυραννία, δικτατορία, χούντα… Συνήθως έρχεται στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα, αν και μερικοί από τους πιο επιτυχημένους δικτάτορες όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αναρριχήθηκαν στην εξουσία μέσω της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Στη σύγχρονη ιστορία της ελλάδας, μέχρι και σήμερα έχουν γίνει τουλάχιστον 20 πραξικοπήματα κάποια από τα οποία ήταν αποτυχημένα και κάποια από αυτά επιτυχημένα. Όλα αυτά τα πραξικοπήματα και τα καθεστώτα που επεβλήθησαν μεσω αυτων στην κοινωνία είχαν ένα κοινό παρανομαστή: τον εθνικισμό. Έτσι και την 21η Απρίλη 1967 με την υποκίνηση του κράτους των ΗΠΑ, εξυπηρετώντας οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα Αμερικανών και Ελλήνων , γίνεται πραξικόπημα και εγκαθιδρύει στρατιωτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Πρωτεργάτες της Χούντας ήταν οι Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Λαδάς. Απ την πρώτη στιγμή κιόλας η Χούντα ήταν ξεκάθαρη όσον αφορά την ιδεολογική της ταυτότητα. Τα βασικά στοιχεία του λόγου που παρήγαγε ήταν ένας εθνικισμός που συνοψίζεται στο τρίπτυχο “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” και στο σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”, τα οποία χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα από φασιστικές οργανώσεις. Επίσης βασικό στοιχείο της χουντικής ιδεολογίας ήταν ο αντικομουνισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός των αντιφρονούντων και από την πρώτη μέρα επιβολής της χούντας άρχισαν διωγμοί, διώξεις, συλλήψεις, βασανισμοί και εξορίες κατά οποιουδήποτε θεωρούνταν εχθρός του καθεστώτος. Ένας άλλος πυλώνας στήριξης της Χούντας ήταν η εκκλησία. Με την τοποθέτηση του Ιερώνυμο Α’ ως αρχιεπισκόπου επιτεύχθηκε η πλήρης συμπόρευση εκκλησίας-κράτους. Τρανταχτό παράδειγμα σύμπλευσης εκκλησίας και φασιστικού κράτους αποτελεί το σχέδιο υλοποίησης ενός έργου για την ανέγερση ενός ναού στα τουρκοβούνια, που κατέληξε σε ένα ακόμη οικονομικό σκάνδαλο.

Από την πλευρά του κινήματος, που είχε εν μέρει αποδείξει την μαχητικότητά του κατά τη διάρκεια των Ιουλιανών, εμφανίζονται οι πρώτες αντιστασιακές ενέργειες όπως αυτή της απόπειρας ανατίναξης του Παπαδόπουλου από τον Παναγούλη το ’68 και αυτή των Τσικουρή και Αντζελόνι το ’70 εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ. Οι τελευταίοι πεθαίνουν όταν η βόμβα που μεταφέρουν εκρήγνυται μέσα στο αυτοκίνητό. Μετά το 1970 η αντίσταση παίρνει και πιο συλλογικές μορφές, μέσω οργανώσεων κυρίως της αριστεράς που δρουν στο εξωτερικό και αργότερα στο εσωτερικό, με διάφορες μορφές πάλης (συνήθως βομβιστικές ενέργειες εναντίον κρατικών και καπιταλιστικών στόχων). Ενδεικτικά αναφέρουμε τις οργανώσεις 20η Οκτώβρη, ΛΕΑ, Άρης, ΑΑΑ, ΕΚΚΕ, ΔΕΑ, ΠΑΚ, ΔΑΣ. Τον Νοέμβρη 1973, μέσα στον απόηχο της εξέγερσης και της σφαγής στο πολυτεχνείο, η σκληρή τάση των χουντικών του Ιωαννίδη, με παρότρυνση των ΗΠΑ, “ανατρέπει” τον Παπαδόπουλο κηρύσσοντας εκ νέου τον στρατιωτικό νόμο, καταγγέλοντας “προδοσία της επαναστάσεως” από την κυβέρνηση Μαρκεζίνη-Παπαδόπουλου. Αποτέλεσμα της αναρρίχησης Ιωαννίδη στην εξουσία ήταν επίσης το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Κύπρο. Μέσα σε αυτό το κλίμα η χούντα του Ιωαννίδη καταρρέει κάτω από το βάρος της πολεμικής ήττας.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο οι χουντικοί καλούν τον παλιό πολιτικό κόσμο και οργανώνουν την ομαλή πολιτική μετάβαση της εξουσίας. Τελικά συμφωνούν στο ότι ο καταλληλότερος και δοκιμασμένος από παλιά για αυτή τη θέση είναι ο Κ. Καραμανλής. Ακόμη και κομμάτια της αριστεράς που δεν βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων εμμέσως συναινούν στην επιλογή Καραμανλή. Τάση που συνοψίζεται στο σύνθημα του Θεοδωράκη “Καραμανλής ή Τανκς”. Ταυτόχρονα όσος κόσμος αυθόρμητα βγαίνει στους δρόμους μετά την κατάρρευση της δικτατορίας δέχεται την πρώτη δημοκρατική καταστολή.

Το νέο δημοκρατικό καθεστώς, από τη μία κλείνει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι εξόριστοι γυρνάνε στους τόπους τους, αλλά συγχρόνως αφήνει ανέγγιχτο τον εκτελεστικό κορμό του χουντικού κράτους (ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανιστές, μπάτσους, στρατιωτικούς κ.α.). Οι μόνοι που πέρασαν από δίκη και καταδικάστηκαν ισόβια ήταν οι πρωτεργάτες της χούντας. Αντίθετα με την επίσημη εκδοχή της ελληνικής ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία, η δικτατορία δεν ανατράπηκε και η δημοκρατία δεν πήρε ποτέ τη ρεβάνς. Απεναντίας είτε διατήρησε, είτε επανένταξε στους κόλπους του κατασταλτικού της μηχανισμού (αστυνομία, Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών) πολλούς από το προσωπικό και τους οπαδούς της 7ετίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως σύμφωνα με επίσημα έγγραφα της ΚΥΠ του 1981 οι γνωστοί φασίστες Πλεύρης, Μηχαλολιάκος, Μηχαλόπουλος, Δάκογλου είναι μισθοδοτούμενοι της ΚΥΠ, σημερινης ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια μέσα στον εθνικιστικό-φασιστικό χώρο. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι η άνοδος του φασισμού ευνοείται σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, κοινωνικής αναταραχής και πολιτικής αστάθειας και ως ένα σημείο αποτελεί μηχανισμό του κράτους για την αποκατάσταση της έννομης τάξης.

Τριανταοχτώ χρόνια μετά την πτώση της χούντας, βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. Εμεις σε αυτή την κατάσταση βρίσκουμε τους εαυτούς μας απέναντι από αυτούς που επικαλούμενοι την καθαρότητα της φυλής, την τάξη, την ασφάλεια και την εθνική ενότητα επιτίθενται εναντίον όσων δεν ταιριάζουν στα πρότυπα τους και όσων αντιστέκονται στις ιδέες τους και όλα αυτά υπό τις επευφημίες μερίδας της κοινωνίας. Έτσι έχοντας στήσει τη δικιά μας δομή θα είμαστε εκεί για να πολεμήσουμε τον εθνικισμό-φασισμό στην κοινωνία που ζούμε, προτάσσοντας την αλληλεγγύη ως όπλο μας.

Αναδημοσιευση απο : http://candiaalternativa.info/

Στα πλαίσια του 2ήμερου καθεστωτικού Rock Festival που διοργάνωνε ο Δήμος Πτολεμαΐδας (24 -25/11/2012) για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την ενσωμάτωση-κατοχή της περιοχής από την ελληνική κρατική κυριαρχία, έγινε παρέμβαση-μοίρασμα του παρακάτω κειμένου την πρώτη μέρα του φεστιβάλ από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία που πρόσφατα δημιουργήθηκε στην Πτολεμαΐδα.

«100 χρόνια ΕΟΡΔΑΙΑ: στη ‘’μεγάλη’’ στιγμή της πόλης… αρχίζουμε και ΠΕΙΝΑΜΕ όλοι!»
(και ο φασισμός δείχνει τα απαίσια δόντια του…)

Δυστυχώς, την ιστορία ενός τόπου, αντί να τη γράφουν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες του λαού που μένει στον τόπο αυτό, τη γράφουν οι λογιών δήμαρχοι, τα αφεντικά και οι εξουσιαστές-καταπιεστές αυτού του λαού. Έτσι και στην περιοχή μας, την ιστορία τη γράψανε οι νικητές. Ήταν αυτοί που, πατώντας στο ιδεολόγημα του κυρίαρχου έθνους-κράτους-φυλής, ομογενοποίησαν το πρότυπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης βασιζόμενοι στο… κάρβουνο που έπειτα από μισό αιώνα «αφαίμαξής» του, μας… εκδικείται.

Κι έρχεται η εποχή της κρίσης. Η εξευγενισμένη και επιλεκτική ιστορική μνήμη, ξεκομένη από την πολυπολιτισμικότητα της περιοχής, γίνεται ρομαντικό-μουσειακό είδος, που πουλιέται και αγοράζεται σε διάφορα τοπικά επετειακά συνέδρια και …πανηγυράκια. Όμως η κρίση βαθαίνει… Η κοινωνική και ταξική μνήμη απαξιώνεται γιατί είναι επικίνδυνη για κάθε εξουσία. Η ανθρώπινη υπόσταση υποτιμάται. Η κυρίαρχη εκπαίδευση εδώ και δεκαετίες καλλιεργεί μιλιταριστικά-στρατιωτικά πρότυπα, μέσω του φασιστικού θεσμού των παρελάσεων που εισήγαγαν και «θεοποίησαν» Μεταξάς και Παπαδόπουλος.

Σε αυτά τα πρότυπα πατά και το σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς. Είναι το ίδιο καθεστώς που γεννά το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Είναι το καθεστώς που αναδεικνύει τη Χρυσή Αυγή υπερασπίστρια των δήθεν μοναδικών-πανάρχαιων-υπεράνθρωπων αξιών του Έλληνα πουλώντας παραμύθι και λαϊκισμό, αντίδοτο στη φτώχεια και τη μιζέρια μας! Είναι το ίδιο καθεστώς που χρόνια τώρα προωθούσε το lifestyle γιαπισμό, τον καταναλωτισμό και τα κυρίαρχα επαγγελματικά πρότυπα «αποκατάστασης» (μπάτσος-καραβανάς) σε μια κοινωνία που αρέσκεται να δημιουργεί πραίτορες για την… ασφάλειά της!

Τρίβουν τα χέρια τους κράτος και κεφάλαιο… Ο φασισμός τους βολεύει, αποπροσανατολίζει, κοιμίζει τους προλετάριους γι’ αυτό και τον προωθούν. Τους συμφέρει η διαίρεση-κατηγοριοποίηση της κοινωνίας: «Ο θάνατός σου, η ζωή μου», το κυρίαρχο δόγμα… «Ανθρωποφαγία»! Ο κοινωνικός κανιβαλισμός στο φόρτε του. Αυτό επιδιώκουν. Γι’ αυτό εφευρίσκουν τον… αποδιοπομπαίο τράγο, τον εύκολο στόχο, για να ξεσπάσουν αδυσώπητα: Τους μετανάστες και τους διαφορετικούς…

Όμως ενάντια στο φασισμό, που το ίδιο σύστημα γεννάει και καλλιεργεί, δημιουργούνται οι πρώτες συλλογικές απαντήσεις: Είναι η οργανωμένη αντίσταση των από κάτω, η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων, ο διαρκής αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού…

“Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον, καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει,
Τι κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι,
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα,
οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν μα όχι και το μίσος του για μένα.

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ…

ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!”

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=AAip79MZ_b4
παρασκευή 23.11.2012 / εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Κομοτηνή / 400 από τους 550 κρατούμενους διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες κράτησης / ζητούν να ελευθερωθούν ή να σταλθούν πίσω στη χώρα τους / έβαλαν φωτιά σε στρώματα / εκτεταμένη χρήση χημικών και ξύλο άγριο / από το κτίριο βγαίνουν πυκνοί καπνοί / ακούγονται ριπές / υποψίες για τραυματισμένους σοβαρά μετανάστες / λένε για 50 συλλήψεις μεταναστών και τραυματισμούς τριών μπάτσων / τους έχουν ξυπόλυτους όλους στο προαύλιο για τιμωρία μέσα στο κρύο / όλοι έχουν φάει ένας ένας απίστευτο ξύλο / … /

/ Στο Ka-Be (σ.σ. τα αρχικά του αναρρωτηρίου Krankenbau των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί), αντιληφθήκαμε ότι η ανθρώπινη υπόσταση είναι εύθραυστη, ότι αυτή κινδυνεύει περισσότερο από τη ζωή. Και οι αρχαίοι σοφοί αντί να μας νουθετήσουν «να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις», θα ήταν καλύτερο να μας υπενθύμιζαν ότι αυτός είναι ο πιο σοβαρός κίνδυνος. Έαν μέσα απ’ τα στρατόπεδα θα μπορούσε να δραπετεύσει ένα μήνυμα και να φτάσει στους ελεύθερους ανθρώπους θα ήταν αυτό: Προσπαθήστε να μην υποστείτε στο σπίτι σας αυτό που έχει επιβληθεί σε μας εδώ. /

/ Για μας το Λάγκερ (σ.σ. στρατόπεδο συγκέντρωσης) δεν είναι μια τιμωρία ∙ για μας δεν προβλέπεται σαν τέρμα, το Λάγκερ είναι το είδος της ύπαρξης που μας δόθηκε, χωρίς χρονικά όρια, στους κόλπους της γερμανικής κοινωνίας. /

/ Ναι, είμαστε σκλάβοι, στερημένοι κάθε δικαίωμα, εκτεθειμένοι σε κάθε προσβολή, αντιμετωπίζουμε βέβαιο θάνατο, αλλά μας έχει απομείνει ένα δικαίωμα και πρέπει να το υπερασπιστούμε με σθένος, γιατί είναι το τελευταίο: το δικαίωμα να αρνηθούμε τη συγκατάθεσή μας. /

πηγές:
/ athens.indymedia /
/ primo levi – εάν αυτό είναι ο άνθρωπος /

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

“Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια της βουλευτικής μας ιδιότητας, έχουμε πάρει και την οπλοφορία πλέον με άδεια, δεν έχει αυτόφωρο άμα γίνει κανένα επεισόδιο και είμαστε λίγο πιο άνετοι στις κινήσεις μας”

είπε μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης σε συγκέντρωση του κόμματός του.

Τίποτα καινούριο, τίποτα μη αναμενόμενο από έναν άνθρωπο που κατηγορείται για υπόθαλψη εγκληματικής ενέργειας και προτάσσει τη βουλευτική του ασυλία για να αποφύγει τη δίκη (μα γιατί; αθώος δε δηλώνει ούτως ή άλλως;).

Όσο η μάστιγα του φασισμού εξαπλώνεται, είναι χρέος κάθε ατόμου που θεωρεί εαυτόν αντιφασίστα να ορθώνεται και να αντιστέκεται, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά απέναντι στο μισάνθρωπο και σκοταδιστικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής.

Ας γίνουμε οι εφιάλτες τους πριν γίνουμε τα θύματά τους.