Συνελήφθη από την Ασφάλεια ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου. Στα χέρια των βασανιστών του πέρασε φάλαγγα, ηλεκτροσόκ, εικονική εκτέλεση. Είναι ο Περικλής Κοροβέσης.
Η ιστορία του είναι γνωστή: συνελήφθη από την Ασφάλεια ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου. Στα χέρια των βασανιστών του πέρασε φάλαγγα, ηλεκτροσόκ, εικονική εκτέλεση. Φυγαδεύτηκε από την Ελλάδα και κατέθεσε ως μάρτυρας ενώπιον της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Η έκθεση της επιτροπής ήταν καταπέλτης για τη χούντα.
Οι συνταγματάρχες …καταδίκασαν την Ευρώπη: «Το Συμβούλιο ενοχλεί την Ελλάδα όσο ένα κουνούπι στο κέρατο ενός βοδιού» είχε δηλώσει ο Παττακός. Η μαρτυρία του έγινε βιβλίο («Ανθρωποφύλακες»). Είναι ο Περικλής Κοροβέσης. Η δική τους ιστορία, παραδόξως, είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο και εν πολλοίς άγνωστη στην ίδια τους τη χώρα.
Συμμετείχαν στην αντιφασιστική μοτο-πορεία στις 30 Σεπτεμβρίου. Συνελήφθησαν κι οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ μαζί με 13 συντρόφους τους. Εκεί τους χτύπησαν, τους έκαναν ηλεκτροσόκ. Τα βασανιστήρια που υπέστησαν δημοσιοποιήθηκαν στην Ελλάδα μέσω του …ξένου Τύπου. Είναι ο Χάρης κι ο Πάνος.
-Γνωρίζετε τον Κοροβέση;
ΠΑΝΟΣ: Ασφαλώς – όχι μόνο από τους «Ανθρωποφύλακες», αλλά από την ενεργό δράση του στα κινήματα μέχρι και σήμερα. Λίγοι άνθρωποι βγαίνουν μπροστά.
-Περικλή, πώς είδες τα γεγονότα στη ΓΑΔΑ;
Το βίωσα σαν προσωπική αποτυχία. Εμείς οι παλιότεροι θα έπρεπε να είχαμε σταματήσει τα βασανιστήρια. Ξέραμε ότι παρ’ όλη τη μεταπολίτευση η χούντα συνεχιζόταν μέσα στη ΓΑΔΑ. Μια Αστυνομία που βασανίζει είναι φασιστική. Αποτύχαμε σαν Αριστερά να σταματήσουμε τα βασανιστήρια και τον φασισμό…
-Φανταζόσασταν ποτέ ότι θα ζήσετε κάτι τέτοιο;
ΠΑΝΟΣ: Οταν έχεις πολιτική δράση, ξέρεις ότι μπορεί να συλληφθείς. Και γνωρίζουμε πώς συμπεριφέρεται η Αστυνομία. Ωστόσο εδώ υπάρχει μια ποιοτική αναβάθμιση της καταστολής. Τα σώματα Δέλτα έχουν δημιουργηθεί με σκοπό να καταπνίξουν τον εσωτερικό εχθρό κι αυτό φαίνεται στη δική μας περίπτωση.
Οι Δέλτα σε έχουν συλλάβει, σε έχουν κάτω κι από πάνω σου ουρλιάζουν «έτσι σας γαμάμε εμείς». Σαν μια συμμορία που έχει προηγούμενα μαζί σου. Εχουν πολιτική συγκρότηση και πρόθεση να σε χτυπήσουν. Δεν είναι αμόρφωτοι ή παιδιά που κακοποιήθηκαν όταν ήταν μικρά και ξεσπάνε πάνω σου.
Το έργο τους είναι απολύτως συνειδητό και για αυτό είναι πολύ επικίνδυνοι για όλο το κοινωνικό σώμα – όχι μόνο για αγωνιστές από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους. Τα ΜΑΤ χτυπάνε άγρια παππούδες, γιαγιάδες, παιδιά. Αυτές οι ομάδες, όπως έχουν συγκροτηθεί, πιάνουν το νήμα από το μετεμφυλιακό κράτος και τη χούντα. Αν μπορούσαν, θα μας εξόντωναν χωρίς τύψεις.
-Περικλή, η σιωπή της δικής σου γενιάς ήταν εντυπωσιακή.
Η γενιά μου προέρχεται από την κομμουνιστική, ανανεωτική και τρέχα γύρευε Αριστερά. Στην ουσία τους είναι εξουσιαστές, το κράτος ήταν αναφορά τους. Οσο κι αν έχουν ανανεωθεί, κρατάνε ακόμα νεκρές έννοιες όπως κομμουνισμός, σοσιαλισμός.
Εχουν ένα σνομπισμό σε σχέση με τα νέα κινήματα, όπως οι αναρχικοί. Εχουν χάσει την ευαισθησία τους. Και παλιότερα αν βασανιζόταν ένας τροτσκιστής, το ΚΚΕ τον αγνοούσε. Για να γίνω κυνικός, θεωρούν δικό τους κοπιράιτ τα βασανιστήρια της χούντας κι όχι των παιδιών.
-Τα ΜΜΕ διακινούν τη θεωρία των δύο άκρων, ότι δηλαδή στον δρόμο συγκρούονται άγριες συμμορίες ακροαριστερών και φασιστών, επομένως η δική σας ιστορία δεν θα πρέπει να μας αφορά.
ΧΑΡΗΣ: Είναι μια παλιά θεωρία που διακινεί η αστική τάξη όταν ζορίζεται. Παλιότερα το άλλο άκρο ήταν οι βενιζελικοί, οι κομμουνιστές, σήμερα οι αναρχικοί. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι στην Ελλάδα, από την εποχή των ταγμάτων ασφαλείας μέχρι και τη σημερινή Χ.Α., επιστρατεύονται μηχανισμοί για να χτυπήσουν το κίνημα.
Οι αναρχικοί στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν απέναντι στους φασίστες με τεράστιο τίμημα: μας έχουν χτυπήσει, μας έχουν μαχαιρώσει… Κι είμαστε απέναντί τους γιατί εκφράζουν ό,τι πιο μισάνθρωπο, ό,τι πιο σκοταδιστικό, ό,τι πιο μισαλλόδοξο.
Τι σχέση έχουμε εμείς με τον ναζισμό και τον φασισμό που αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα; Εμείς πιστεύουμε στην αλληλεγγύη, την ανθρωπιά και την ελευθερία. Η θεωρία των δύο άκρων εξυπηρετεί τον Σαμαρά, που μας έλεγε να τον ψηφίσουμε γιατί ο Τσίπρας θα μας πάρει τα σπίτια. Το ’45 τούς έλεγαν πως οι κομμουνιστές θα τους πάρουν τα γίδια. Στις επόμενες εκλογές θα θυμηθούν και τα κονσερβοκούτια.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Δεν υπάρχουν δύο άκρα, το σύστημα χτυπάει μόνο όποιους στέκονται απέναντι στους ναζί. Εμένα με τρόμαξε πάρα πολύ ο Σαμαράς στην ομιλία του για τον προϋπολογισμό, είδα πολλά φασίζοντα στοιχεία. Η Χ.Α. είναι η μαχητική νεολαία του Σαμαρά. Αν δεν απολάμβανε ατιμωρησία, δεν θα ήταν αυτή που είναι. Ο Δένδιας έχει τεράστια ευθύνη.
ΧΑΡΗΣ: Ο Δένδιας ήταν από τους νεότερους εισαγγελείς που είχε διορίσει η χούντα κι αυτή τη στιγμή ηγείται ενός νευραλγικού υπουργείου. Οφείλει λοιπόν η Αριστερά να μιλήσει τώρα.
-Πώς είναι όταν αυτή η πάλη μεταφέρεται στο ίδιο σου το σώμα;
ΠΑΝΟΣ: Η βία είναι πολύ έντονη στη ζωή όλων μας, το να μην ελπίζεις σε τίποτα, το να μην έχεις μέλλον είναι η μεγαλύτερη βία. Αυτό που έζησα ούτε με εξόργισε περισσότερο ούτε με φόβισε. Με βοήθησε να συνειδητοποιηθώ περισσότερο.
ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Κι εγώ είχα διαβάσει για τη Μακρόνησο. Με είχαν πιάσει κάμποσες φορές κι επομένως όταν βρέθηκα στην Ασφάλεια, βρέθηκα σε οικείο έδαφος. Ομως δεν περίμενα ότι θα αρχίσουν από την πρώτη στιγμή τόσο άγρια.
Τόσο άγρια όσο χτύπησαν και τα παιδιά – σεμινάρια περνάνε; Πώς κράτησα; Αισθανόμουν ότι είχα να κάνω με σκουλήκια κι εγώ είμαι ανθρώπινο ον. Επομένως δεν μπορούσα να μιλήσω στα σκουλήκια. Ηταν ό,τι χειρότερο έχω γνωρίσει σε ανθρώπους οι βασανιστές.
ΠΑΝΟΣ: Αυτό ακριβώς νιώθαμε κι εμείς. Είναι άνθρωποι αυτοί που μας βασανίζουν;
-Το σύνθημα στους τοίχους λέει «Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα». Κι οι διαδηλωτές φωνάζουν «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Συμφωνείτε;
ΠΕΡΙΚΛΗΣ: Τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Ζούμε τις μέρες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, των νέων εργαλείων της οικονομικής κυριαρχίας. Περισσότερα πλούτη για το 1% και μεγαλύτερη φτώχεια για το 99%.
Και ξέρουν πολύ καλά πως η τηλεόραση –η νέα εκκλησία- δεν φτάνει, χρειάζονται περισσότερη καταστολή. Γι’ αυτό και βάζουν στο παιχνίδι και τον στρατό. Θα ζήσουμε ακραία πράγματα. Αν ο άλλος βλέπει τον πατέρα του να αυτοκτονεί, τι θα κάνει; Θα το ρίξει στις προσευχές;
ΧΑΡΗΣ: Δεν έχει νόημα να συνθηματολογούμε. Οι άνθρωποι γράφουν την Ιστορία κι όχι τα συνθήματα. Μέσα από όλα τα φρικτά που ζήσαμε, θέλω να μεταφέρω μια εικόνα αισιοδοξίας: μας έβαλαν εκδικητικά στην πτέρυγα των μεταναστών, όπου βρεθήκαμε στοιβαγμένοι 90 άνθρωποι σε ένα χώρο για 30.
Οι άνθρωποι αυτοί έκοβαν τις κουβέρτες τους στη μέση για να μας σκεπάσουν, είχαν ένα πορτοκάλι και μας έδιναν το μισό. Βρήκαμε αλληλεγγύη κι ανθρωπιά από αυτούς που δεν έχουν τίποτα. Εμάς τους 15 όλο αυτό μας χαλύβδωσε.
-ΠΕΡΙΚΛΗΣ, ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ, 1967
-ΠΑΝΟΣ, ΓΑΔΑ, 2012: «Εχουν πιάσει έναν από εμάς, τον έχουν πετάξει κάτω, του τραβάνε το κράνος κι αρχίζουν να τον χτυπούν στο κεφάλι. Οταν με μετέφεραν, ο Δελτάς με είχε πιάσει από τον λαιμό και φώναζε ”τώρα είσαι δικός μου”. Με έβγαζαν φωτογραφίες. Μας πάταγαν στα γόνατα για να σκύψουμε και μας φώναζαν ”άνοιξε τα πόδια όπως η μάνα σου”».
-ΧΑΡΗΣ, ΓΑΔΑ, 2012: «Η ιστορία ξεκινάει από τη σύλληψή μας. Ενα ανελέητο κυνηγητό σε όλο το κέντρο της Αθήνας, με άγριο ξύλο, με χτυπήματα στους αγκώνες και τα γόνατα για να σου σπάσουν τα άκρα, με ηλεκτρικές εκκενώσεις σε όλο σου το σώμα.
Μας χτυπάνε, ενώ φοράμε χειροπέδες… Μας πηγαίνουν στην Αλεξάνδρας κι ούρλιαζαν: “θα σας γαμήσουμε μαλακισμένα, σκοτώσατε μετανάστη, κάνατε τη δικιά μας δουλειά”. Μας οδηγούν στη ΓΑΔΑ στον 6ο όροφο, στο τμήμα Προστασίας του Πολιτεύματος.
Μας βάζουν σε ένα διάδρομο αντικριστά, δεκατρείς άντρες και δυο κοπέλες. Ερχονται οι ομάδες Δέλτα να δώσουν κατάθεση. Μας βρίζουν, μας λένε ”αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, θα σας είχαμε καθαρίσει απόψε, θα πάθετε ό,τι πάθανε οι παππούδες σας στον Γράμμο και το Βίτσι”. Πολλοί από εμάς είναι χτυπημένοι, τρέχουν τα αίματα.
Zητάμε τουαλέτα και μας πηγαίνουν μετά από ώρες, μας βάζουν τρικλοποδιές…. Μας φτύνουν, πλησιάζουν στα πρόσωπά μας αναπτήρες κι απειλούν να μας κάψουν. Λένε στα κορίτσια ”συντρόφισσα, είσαι εδώ τώρα κι ο σύντροφός σου γαμάει αλλού”. Κοπανάνε τις πόρτες. Ολο αυτό κράτησε μέχρι το ξημέρωμα».
Της Ντίνας Δασκαλοπούλου,
από την Εφημερίδα των Συντακτών
