Ο χαρακτηρισμός, από δημοσιογράφο του MEGA, των καταληψιών της Βίλας Αμαλίας ως “μαλακισμένων” παρουσιάστηκε από πολλούς σαν ένα απλό ατόπημα – πολύ περισσότερο που ο δημοσιογράφος νόμιζε ότι δεν θα βγει στον αέρα.
Με δεδομένο όμως ότι ακούστηκε σε ένα κανάλι, το οποίο αντιμετωπίζει σαν τέχνη μόνο τις εκδηλώσεις στις οποίες εμπλέκεται το Μέγαρο Μουσικής του Λαμπράκη και η Μαριάννα Βαρδινογιάννη, τα “μαλακισμένα” αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να συζητηθεί ο νέος πολιτισμός των κυρίαρχων ΜΜΕ.
Η λυσσώδης αντίσταση του πολιτικού κατεστημένου απέναντι σε μια κατάληψη, η οποία εδώ και δεκαετίες λειτούργησε και σαν πολιτιστικό στέκι, μου έφερε στο μυαλό ένα εκπληκτικό κείμενο του Θεόφιλου Τραμπούλη.
Μεταξύ άλλων διαβάζουμε και τα εξής:
“Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η ίδια η Μελίνα Μερκούρη επισκέφτηκε το Κτίριο Καλλιτεχνών για να παρακολουθήσει μια από τις πρώτες παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου, μέλους τότε της κατάληψης του Φωτεινίου, παρέχοντας συμβολική ασυλία στην κατάληψη, αλλά κυρίως δίνοντας σε αυτή την ανομοιογενή και ενθουσιώδη κοινότητα νέων καλλιτεχνών οιωνεί θεσμική κατοχύρωση”.
Και το κείμενο συνεχίζει
“Το Καλλιδρόμιο, μία από τις πρώτες εκθέσεις νέων τότε καλλιτεχνών σε δημόσιο χώρο, ήδη το 1985, χρηματοδοτήθηκε από τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, με Γενικό Γραμματέα τον Πέτρο Κωστόπουλο, μετέπειτα εκδότη του «Κλικ», εμβληματικού περιοδικού των καινούργιων προτύπων κοινωνικής συμπεριφοράς. Η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών της Θεσσαλονίκης το 1986 συγκέντρωσε ένα σημαντικό μέρος των καλλιτεχνών που σήμερα λογίζονται ως οι καταξιωμένοι δημιουργοί σύγχρονης τέχνης, από τον νυν πρύτανη της ΑΣΚΤ Γιώργο Χαρβαλιά και τον αντιπρύτανη Πάνο Χαραλάμπους ως την Μαρία Παπαδημητρίου, τον Νίκο Αλεξίου, τον Ζάφο Ξαγοράρη αλλά και τον Τάσο Μαντζαβίνο”.
Η Μελίνα Μερκούρη, λοιπόν, στήριζε μια κατάληψη στην οποία έκανε τα πρώτα του βήματα ο άνθρωπος στον οποίο η πολιτεία ανέθεσε να παρουσιάσει τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού στην τελετή έναρξης των ολυμπιακών αγώνων.
Δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς σήμερα έναν πιο “θεσμικό” καλλιτέχνη από τον Παπαϊωάννου (αναφέρομαι στη σχέση του με τους Ολυμπιακούς αγώνες της μίζας, της ρεμούλας και του χρέους των 20 δισ και όχι στο καλλιτεχνικό του έργο, το οποίο θεωρώ κορυφαίο).
Για να μην μιλήσουμε για τον πρώην “πρασινοφρουρό” Πέτρο Κωστόπουλο, ο οποίος πέρασε από τη “στήριξη” των αυτόνομων καλλιτεχνικών χώρων στην αγιοποίηση της βλαχομπαρόκ κουλτούρας της δεκαετίας του ’90.
Κι όμως δημιουργοί όπως ο Παπαϊωάννου ενηλικιώθηκαν καλλιτεχνικά σε ένα περιβάλλον που σήμερα παρουσιάζεται από τα μέσα ενημέρωσης σχεδόν σαν γιάφκα τρομοκρατών. Γνωρίζουν άραγε οι κυρίες των βορείων προαστίων, που μαλιοτραβιόντουσαν για μια θέση στο “2″ και τις άλλες παραστάσεις του Παπαϊωάννου, τι “αλάνι” ήταν ο εθνικός μας καλλιτέχνης στα νιάτα του;
Προφανώς όλες οι καταλήψεις δεν είναι ίδιες και δεν έχουν να παρουσιάσουν τα ίδια πολιτισμικά αποτελέσματα. Η Βίλα Αμαλίας όμως δεν είναι μια τυχαία κατάληψη. Υπήρξε για χρόνια ένας μίνι συναυλιακός χώρος στον οποίο αναπτύχθηκε η ελληνική πανκ σκηνή.
Προφανώς δεν περιμέναμε από τα μέσα ενημέρωσης, που στήριξαν τα τελευταία χρόνια την τραπεζική δικτατορία και το μνημόνιο και τα οποία κυοφόρησαν το νεοναζιστικό αυγό του φιδιού, να στηρίζουν τον αντικομφορμιστικό πολιτισμό των καταλήψεων. Η ταύτισή τους όμως με τον πολιτικό πολιτισμό της κυβερνώσας (ακρο)δεξιάς προοιωνίζεται τραγικές ημέρες.
Η Ελλάδα έχει γνωρίσει πολλές φορές από το τέλος του εμφυλίου παρόμοιες καταστάσεις πολιτισμικού κανιβαλισμού. Παλαιότερα όμως υπήρχε και ένας Μάνος Χατζιδάκις να αναγνωρίζει την τέχνη του ρεμπέτικου, η οποία βρισκόταν υπό διαρκή διωγμό.
Σήμερα ποιος θα υπερασπιστεί την υπόγεια ρεύματα του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού; Έχουμε πει και στο παρελθόν πως μια χώρα είναι πλέον νεκρή όταν τοποθετεί τον Λουκά Παπαδήμο στη θέση του Καμπανέλλη στο μορφωτικό ίδρυμα της εθνικής τράπεζας.
Εν τέλει όμως η ουσία του προβλήματος είναι βαθύτερα πολιτική.
Γιατί άραγε δεν αντέδρασε ο κρατικός μηχανισμός και οι τηλε-αστέρες της ενημέρωσης και με την κατάληψη από τους νεοναζί της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα; Σε αντίθεση με τις καταλήψεις κτιρίων, που είναι σε γενικές γραμμές ανοιχτές στους πολίτες, εκεί έχουμε την απαγόρευση προσέλευσης σε ένα κομμάτι της ελληνικής επικράτειας. Αυτό όμως όχι μόνο θεωρείται λογικό αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο οι εκπρόσωποι αυτής της παράνομης ενέργειας να έχουν προνομιακή προβολή στα παράθυρα των πρωινών ενημερωτικών εκπομπών.
Όπως εμμέσως πλην σαφώς μας εξήγησε ο κύριος Δένδιας ο πολιτισμός των καταλήψεων είναι μια από τις βασικές απειλές για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας!!! Τη στιγμή που το ίδιο το ΔΝΤ παραδέχεται τις ευθύνες του για τις καταστροφικές συνέπειες της οικονομικής πολιτικής που επέβαλλε στην Ελλάδα, τα στελέχη της κυβέρνησης αναζητούν τους υπεύθυνους της αποτυχίας τους στον εναλλακτικό πολιτισμό των καταλήψεων.
Το μόνο που μπορούμε να τους αφιερώσουμε είναι ένα τραγουδάκι του Τζιμάκου:
https://www.youtube.com/watch?v=yQd1_mze-Mk
πηγή: info-war.gr
