Άλλοι δεν έχουν καν τη δύναμη γι’ αυτό και ξεψυχούν ολομόναχοι στα πεζοδρόμια ή χτίζουν μεζονέτες από χαρτόκουτα για να προστατευτούν από το ψύχος. «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» βαφτίζονται από τους θρησκόληπτους για να απαλλάξουν τον «ανώτερο» από τυχόν ευθύνες…  Παιδιά μιας κατώτερης τάξης είναι όμως οι άνθρωποι που ξεψυχούν. Είναι τα αποφάγια της αστικής τάξης, τα περιττώματα  από το χριστουγεννιάτικο δείπνο. Οι άθλιοι που χτίζουν τα δικά τους γκέτο μέσα στις μητροπόλεις της αλλοτρίωσης και της παρακμής.

Και είναι παντού…έγκλειστοι στις φυλακές, εξόριστοι στα κέντρα κράτησης της δημοκρατίας, στατιστικά στοιχεία στα χέρια οικονομικών και πολιτικών παραγόντων που χρεοκόπησαν τη χώρα και ρήμαξαν τις ζωές τους. Αλλά δεν είναι μόνοι τους…Υπάρχουν κι εκείνοι που το σύστημα δολοφόνησε τα όνειρά τους οδηγώντας τους στα πρόθυρα της εξαθλίωσης. Οι χιλιάδες ανώνυμοι της καπιταλιστικής κρίσης που οδηγούνται στην αυτοχειρία. Πηδούν από μπαλκόνια σπιτιών, βάζουν θηλιές στο λαιμό τους, πυροβολούνται στο κεφάλι. Αλλά δεν είναι μόνοι τους…Υπάρχουν κι αυτοί, οι περισσότεροι, που επιβιώνουν με 400 ευρώ και «ζουν» με τον τρόμο της απόλυσης. Ανέχονται προσβολές, κλεμμένες εργατοώρες, «εργατικά ατυχήματα»… και όλα αυτά για να μην εξαθλιωθούν απόλυτα, γνωρίζοντας ότι τα στρώματα απέχουν από τα χαρτόκουτα όσο ο φόβος από την υποταγή.

Υποστήριξα την ανακατάληψη της Βίλας Αμαλίας ως αλληλέγγυος στους συντρόφους που συνελήφθησαν για την πολιτική επιλογή της επιθετικής αντιπαράθεσης με την κοινωνία της ιδιοκτησίας, του ατομισμού, της αλλοτρίωσης. Θα ήταν τιμή μου να ήμουν  ένας από τους αιχμαλώτους συντρόφους. Στη Βίλα Αμαλίας δεν υπήρχαν μολότοφ. Η Βίλα Αμαλίας και οι αναρχικές καταλήψεις είναι μολότοφ στα θεμέλια και τις δομές του σαθρού πολιτικού συστήματος. Είναι οι πρώτες φιτιλιές στα ζωντανά μυαλά ανθρώπων που προετοιμάζουν τις εκρήξεις του μέλλοντος.