Ο Βαγγέλης Σταμούλιας, 33 ετών, έδωσε σήμερα το πρωί ένα γενναίο σάλτο μακριά από τον παράλογο κόσμο τον οποίο αγωνίστηκε να αλλάξει. Μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Αιγάλεω, ηλεκτρολόγος στο επάγγελμα, πολλές φορές είχε επανασυνδέσει το ρεύμα σε οικογένειες που είχαν στερηθεί το εν λόγω κοινωνικό αγαθό λόγω της κακής οικονομικής τους κατάστασης.
Όπως ήταν φυσικό, γρήγορα μπήκε στο στόχαστρο της εξουσίας και συνελήφθη τον προπερασμένο Φλεβάρη για τη συμμετοχή του στην πανεργατική απεργία. Φοβόταν όμως, φοβόταν γιατί ένιωθε μόνος μέσα στην απάθεια του κόσμου που τον περιέβαλλε, μόνος όπως κάθε βαθιά εξεγερμένος άνθρωπος που αποφασίζει να αλλάξει τον κόσμο του, ακόμη κι όταν ο ίδιος ο κόσμος δεν το θέλει. Έτσι σήμερα το πρωί έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του, αφού πρώτα αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο τους δικούς του.
Όλοι έχουμε νιώσει κάποτε ολομόναχοι, πολύ περισσότερο δε τώρα με τις συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία μας. Συχνά σκεφτόμαστε «πώς μπορώ να αντιδράσω, να αντισταθώ;» αλλά φοβόμαστε, διπλοκλειδώνουμε την πόρτα τους σπιτιού μας, τραβάμε την κουβέρτα μέχρι ψηλά, να κρυφτούμε, να βρεθούμε σε έναν άλλο κόσμο, όσο γίνεται πιο μακριά. Σκεφτόμαστε «πώς εγώ, μόνος μου; Με ποιους; Πού;».
Ο Βαγγέλης ήταν ένας. Ένας από τους ανθρώπους που φοβήθηκαν, όχι τη δράση αλλά την αδράνεια, που κατέβηκαν στους δρόμους και βρήκαν κι άλλους, όμοιούς τους και έφτιαξαν ομάδες, έγιναν σύντροφοι και δώσανε τα χέρια για να μοιραστούν τη δύναμή τους. Ο Βαγγέλης πρόσφερε, αγωνίστηκε και κράτησε. Δε νίκησε αλλά γέννησε το πάθος για νίκη σε όλους όσους έμειναν πίσω να συνεχίσουν τον αγώνα του. Γιατί ο πιο όμορφος αγώνας είναι ο άοπλος, ο γεμάτος ζεστά χαμόγελα κι αλήθεια στο βλέμμα. Είναι ο πόλεμος των ανθρώπων απέναντι στην τυραννία, το φασισμό και την εξαθλίωση.
Κι ο ρομαντισμός των ανθρώπων που παλεύουν για την ουσιαστική ελευθερία τους, μπορεί να είναι η κινητήριος δύναμη, πολλές φορές όμως γίνεται και τροχοπέδη, μπροστά στην απογοήτευση και την απόγνωση. Τη μοναξιά του επαναστάτη, όπως θα την περιέγραφε κι ο επίσης πρόσφατα εκλιπών, Χρόνης Μίσσιος. Κι έτσι χάσαμε έναν ακόμη δικό μας.
Κι αν κάτι θα έπρεπε να μας τρομάζει στην ιδέα ενός αυτόχειρα, δεν είναι η βία του εκούσιου θανάτου του αλλά η ιδέα του μισοτελειωμένου αγώνα του, των ονείρων του που ορφάνεψαν και πλανώνται στο κενό, μαζί με τα δικά μας. Αν κάτι χρωστάμε σε όλους τους εκλιπόντες είναι να ενώσουμε τα χέρια μας και να μοιραστούμε και πάλι τη δύναμή μας. Να γίνουμε ένα, μιας και ο Βαγγέλης ήταν ένας από εμάς.

Μ.Κ.