ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΙΣΣΟ
Φοβούνται να κυκλοφορήσουν ασυνόδευτα ή να μείνουν μόνα στο σπίτι μόλις πέσει το σκοτάδι. Στα σπίτια τους, στο σχολείο, στα μαγιαζιά, ακούνε παντού ιστορίες για προσαγωγές που κρατούν ώρες, για ανθρώπους που εξαφανίζονται και για μια άγνωστη μέχρι χθες λέξη: DNA
Ρεπορτάζ: Ντίνα Δασκαλοπούλου, φωτογραφίες: από το αρχείο του SOS Χαλκιδική
Ο 5χρονος μπόμπιρας παίζει στην αυλή του σπιτιού του με τον φιλαράκο του. Στο διπλανό χωράφι βόσκουν γουρουνάκια. «Ο μικρός τα δείχνει με το δαχτυλάκι του και λέει στον φίλο του: «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». «Τι είναι μπάτσοι, μαμά;», ρωτάει ο άλλος μπόμπιρας. Μια τέτοια στιχομυθία είναι πια συνηθισμένη στη Χαλκιδική. Οι φωτογραφίες λιλιπούτειων διαδηλωτών, καταληψιών μαθητών και παρελάσεων με μπλουζάκια που γράφουν πάνω «Οχι στο χρυσό» κάνουν τον γύρο του κόσμου μέσω των διεθνών ΜΜΕ. Τι ζουν κι έχουν εξοργιστεί τόσο ετούτα εδώ τα πιτσιρίκια;
«Να σε πω εγώ: έρχεται η εταιρεία και σε λέει θα κόψω όλα τα δέντρα, θα μολύνω όλα τα νερά, θα πάρω όλο το χρυσάφι κι εσύ δεν θα έχεις τίποτα. Η αστυνομία δέρνει τη μάνα σου και πάει στο Τμήμα τον πατέρα σου. Σε σταματάνε ασφαλίτες στο δρόμο και σε ρωτάνε πού το βρήκες το μπλουζάκι. Αυτό συμβαίνει». Η 15χρονη Κ. Μ. είναι μαθήτρια της Α΄ λυκείου. Ενα από εκείνα τα παιδιά που την περασμένη εβδομάδα είδαν κι έναν συμμαθητή τους να προσάγεται στον Πολύγυρο. «Μέχρι τώρα μάθαμε τι σημαίνει δακρυγόνο, πώς τρέχεις να ξεφύγεις από τα ΜΑΤ μέσα στο χωριό αλλά και πως, όταν ένας άγνωστος σε πλησιάζει στο δρόμο, δεν είναι τουρίστας. Εντάξει όλα αυτά. Αλλά να πηγαίνεις σχολείο και να λείπει ο συμμαθητής σου από το διπλανό θρανίο; Δηλαδή την επόμενη φορά θα πάρουν και παιδιά από τα νήπια; Ελεος!» λέει η Ε.Ε.