---

Ας συστηθούμε λοιπόν για ακόμη μία φορά. — Είμαστε η συλλογικότητα Βίλα Αμαλίας και είμαστε ακόμη εδώ. — Στη γειτονιά της πλατείας βικτωρίας, όσο μπορείς να μιλήσεις για γειτονιές στο κέντρο των Αθηνών, που αγαπήσαμε και θελήσαμε να κατοικήσουμε και να ζήσουμε. — Το σπίτι μας, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αχαρνών & Χέυδεν, ήταν η βάση μας για να προχωρήσουμε στην υλοποίηση οραματισμών και ονείρων, να μεταδώσουμε τη διάθεσή μας για μια άλλη ζωή, πιο ανθρώπινη, πιο ουσιαστική. — Αποφασίσαμε να αντιδράσουμε και να αντεπιτεθούμε στη σαπίλα που θέλει να μας βυθίσει το εξουσιαστικό σύστημα σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας.
Προτάξαμε σώμα και πνεύμα ενάντια στη φασιστική λαίλαπα που μας περικυκλώνει, πράξαμε τα δέοντα κάθε φορά για να διαφυλάξουμε τα αυτονόητα. Αυτά είναι για τα οποία επί της ουσίας κατηγορηθήκαμε ως Βίλα Αμαλίας και μείναμε ανέστιοι, και με κάποιες κατηγορίες του ποινικού κώδικα εις βάρος αρκετών από εμάς.

Τη Βίλα, από την αρχή, μόνο για την ήρεμη λειτουργία της δε μπορούσες να τη χαρακτηρίσεις. Έντονη μουσική, έντονοι άνθρωποι, έντονες διαδικασίες. Ποτέ δεν κρύψαμε ποιοι είμαστε και ας μην ταίριαζε σε κάποιους το ότι κάναμε αυτά που γουστάραμε μόνοι μας, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς νταβατζήδες. Χωρίς τους καθωσπρεπισμούς που διέπουν μια κοινωνία σοβαροφανή, που δε μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του να είσαι πραγματικά ελεύθερος μέσα από τα πράγματα που κάνεις στην καθημερινότητά σου. Ακόμη κι αν αυτά τα πράγματα τα κάνουν νεολαίοι με πολύχρωμα λοφία ή στο πέρας των χρόνων νεολαίοι πάντα, αλλά με όχι διάχυτη την χρωματική αποτύπωση στο τριχωτό της κεφαλής. Σίγουρα έχετε ξανακούσει ή ξαναδιαβάσει τι λειτουργούσε στους χώρους της βίλας, από εμάς ελπίζουμε και όχι από τα μμε, γι αυτό και δε θα αρχίσουμε να απαριθμούμε εκ νέου όλα όσα έλαβαν και λάμβαναν χώρα στο σπίτι μας, μέχρι και την 20η Δεκεμβρίου 2012. Στο σπίτι μας, στο πολιτιστικό μας στέκι, στον πολιτικό μας χώρο συνεύρεσης, του οποίου οι τοίχοι ποτίστηκαν με τις ιδέες, τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις δύο ολόκληρων γενιών και που αυτήν τη στιγμή έχει σφραγιστεί με λάσπη, τσιμεντόλιθους, τούβλα, έχει σφραγιστεί με τα υλικά του πολιτισμού που προάγουν ο δήμος και το κράτος. Ενός πολιτισμού του οποίου μύρια κακά (και μίζες) έπονται.

Ο δήμος αθηναίων και ο ύπατος άρχων αυτού, για όσους τον αναγνωρίζουν ως κάτι τέτοιο, μετά από την απόλυτη υποταγή του στις διαταγές του δένδια και του σαμαρά, προχώρησε σε εξαγγελίες για το κτίριο μας. Οι εξαγγελίες θέλουν τη Βίλα Αμαλίας να γίνεται σχολείο ή πολιτιστικό κέντρο. Θέλουν τη Βίλα Αμαλίας να γίνεται δημόσιο κτίριο. Άραγε τι νοηματοδοτείται ως δημόσιο για το κράτος και το δήμο; Σίγουρα γι αυτούς δημόσιο δεν είναι το κτίριο ή ο χώρος που χιλιάδες άνθρωποι, όλα αυτά τα χρόνια, επέλεξαν να περάσουν από εντός του και να λειτουργήσουν έξω από λογικές εμπορευματοποίησης της τέχνης, της πολιτικής, της καθημερινότητας. Σίγουρα για αυτούς δημόσιο δεν είναι το κτίριο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον πλησιόν ομότιμο και δεν τον κατατάσουν σε κατηγορίες ανάλογα με το χρώμα του δέρματός του, το φύλο του, την ηλικία του, την επαγγελματική του κατάσταση, την εκπαιδευτική του κατάρτιση, τις χρηματικές του απολαβές. Σίγουρα γι αυτούς δημόσιο δεν είναι ένα κτίριο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι ανέπτυξαν, προώθησαν και πρόταξαν δομές οριζόντιων διαδικασιών, αυτοδιαχειρίστηκαν τη λειτουργία του και συνέπραξαν στη διάχυση αυτής της κουλτούρας. Σίγουρα για αυτούς δημόσιο δεν είναι ένα κτίριο που οι άνθρωποι εντός του δρουν και υπάρχουν εκτός νομικού κρατικού πλαισίου. Γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε προς τι η πρεμούρα να μας εκδιώξουν από τη Βίλα; Αυτό που ήταν, και θα είναι η Βίλα, είναι δημόσιος χαρακτήρας χώρου. Και αυτός ο χαρακτήρας είναι που σε συνδυασμό με την ανταγωνιστική κουλτούρα και πολιτική που προάγαμε μας βάφτισε «στέκι ανομίας» και γι αυτό το «καλό κράτος» μας πάταξε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» σε αυτήν τη χώρα, μέσω της εισβολής των μπάτσων στην κατάληψη, δε χρειάζεται να φοβάται πλέον ο ελληνικός λαός για τη μνημονιακή πολιτική που οδηγεί στην καταστροφή του, δε χρειάζεται να ανησυχεί για την καθημερινή καταπάτηση των εργασιακών του κεκτημένων και τις συνθήκες ανασφάλειας, που τον έχουν οδηγήσει τα κεφάλια αυτού του τόπου, δεν χρειάζεται να προβληματίζεται για την ατέλειωτη κοροϊδία που δέχεται καθημερινά από το κράτος και τα όργανα του, μπάτσους και μμε. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» του πετρελαίου, των αντισφυξιογόνων μασκών, του αλκοόλ, των σημαιών, των σφεντόνων κλπ, η κοινωνία μπορεί να κοιμάται ήσυχη και πλέον επαναπαυμένη ότι οι συντάξεις, οι μισθοί, τα επιδόματα, η ασφάλεια υγείας, οι συνθήκες διαβίωσης και η οικονομική της κατάσταση θα επανέλθουν στα πρότερα στάδια ευμάρειάς τους. Η Βίλα σφραγίστηκε.
Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της κατάληψης εγκαταλελειμένων κτηρίων, η κοινωνία μπορεί πλέον να μην αγωνιά και να αποζητά διαφορετικού τύπου λύσεις στο στεγαστικό της πρόβλημα και ελευθερη πλέον μπορεί να κοιμάται στα φιλόξενα πεζοδρόμια αυτής της χώρας, μέχρι να ψοφήσει και να μας αδειάσει τη γωνιά. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της ελεύθερης διακίνησης διαφορετικών ιδεών, από αυτές που πλασάρει το κράτος και τα μμε, η κοινωνία μπορεί χωρίς ουδεμία προσκόλληση να αποχαυνώνεται από την τηλεόραση και να οριοθετεί τη ζωή και τις κινήσεις της με βάση τα τεκταινόμενα και τα μελούμενα των κεντρικών δελτίων ειδήσεων. Η άποψη είναι μία και είναι του κράτους και του κεφαλαίου. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της αντιεμπορευματικότητας, της αυτοοργάνωσης και της αντιιεραρχίας, η κοινωνία μπορεί αμέριμνη και χωρίς πλέον ηθικές αναστολές να υπακούει στις διαταγές των εξουσιαστών και να υπομένει χωρίς ενδοιασμούς την κατασταλτική επίθεση σε κάθε τομέα της ζωής της. Η Βίλα σφραγίστηκε. Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» του αντιφασισμού και του αντιρατσισμού, η κοινωνία μπορεί να βαδίσει πλέον στο δρόμο που της χαράζουν οι ελληναράδες, να συνηθίσει και να υιοθετήσει την ιδέα του είμαι υπεράνω όλων των λαών και ας ζει στο βόθρο πνιγμένη μέσα στα σκατά, να τρέφεται με την ιδέα της μισαλλοδοξίας και της εκμετάλλευσης. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Εφόσον πατάχθηκε η «ανομία» της αντεξουσίας, η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει πλέον χωρίς αντίστασεις και αγώνες για την ομαλή διατήρηση και επικράτηση των ισχυρών πάνω της, για την ανωμοτί υποτέλειά της στη βουκέντρα των αφεντικών της. Η Βίλα σφραγίστηκε.

Πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις αράδες δε μας γνωρίσατε. Άλλοι ηθελημένα, λόγω του ότι βρισκόσασταν απέναντί μας ιδεολογικά. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, φασίστες , τεχνοκράτες, βολεμένοι, ποτέ δε μας συμπαθήσατε και το ίδιο επιστρέφουμε κι εμείς σε εσάς, συν κάτι παραπάνω. Άλλοι πάλι, γιατί ποτέ δε δεχθήκατε πως δεν είμαστε τα τέρατα που παρουσιάζουν τα μμε και το κράτος, πως δεν είμαστε αυτοί που καταστρέφουν τις ζωές σας (τράπεζες λέγεται αυτό), πως δεν είμαστε αυτοί που εμπορεύονται πρέζα και γυναίκες στη γειτονιά μας (εν αντιθέσει μάλιστα αρθρώσαμε λόγο, δράσαμε επʼ αυτού). Δε δεχθήκατε το γεγονός ότι ποτέ δε βολευτήκαμε σε έναν καναπέ, ότι μέρα νύχτα προσπαθούσαμε για την ανατροπή του κάθε «καναπέ», προσπαθούσαμε να σας κάνουμε να συνειδητοποιήσετε μαζί με εμάς ότι η ζωή μας ανήκει και πως δεν αρμόζει να φερόμαστε ούτε ως δούλοι, αλλά ούτε και ως αφεντικά, παρά ως άνθρωποι.

Τουλάχιστον πριν αρθρώσετε άποψη ας χτυπούσατε το κουδούνι…

Μέσα σε όλο αυτόν τον ορυμαγδό από εικόνες και απόψεις που φέρονται κατά ή υπέρ της Βίλας Αμαλίας, εμείς οι άνθρωποι απο δραστηριοποιούμαστε 23 συναπτά έτη σε αυτήν δηλώνουμε τα εξής: Δυστυχώς για όλους αυτούς που έπαιξαν το στοίχημά τους για την εκκένωση της κατάληψης και τον αποπροσανατολισμό του κόσμου στα λεγόμενά τους για βόμβες μολότωφ και πρεζόνια εντός της Βίλας Αμαλίας, η πραγματικότητα, λάμψει δε λάμψει, είναι μία. Δε φοβούνται τις ανύπαρκτες βόμβες μολότωφ και τα ανύπαρκτα πρεζόνια. Φοβούνται την ουσία του ποιοι πραγματικά είμαστε και που δεν είναι αυτό που παρουσιάζουν. Φοβούνται τη δύναμη του λόγου και της δράσης μας. Δε θέλουν να υπάρχει η «ανομία» μας, αλλά η παρα-νομοτυπία τους. Όχι μόνο της Βίλας, αλλά όλων εκείνων των εγχειρημάτων, ομαδοποιήσεων, ατόμων που φέρονται ανταγωνιστικά και επιθετικά προς το οικοδόμημά τους. 23 χρόνια δεν το βάλαμε κάτω. Και να είστε σίγουροι ότι θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να μη περάσει το δικό τους. Έχουμε ακόμη πολλά χρόνια μπροστά μας…

άσε που δε θα βγούμε και σε σύνταξη… τουλάχιστον να το διασκεδάσουμε…

ΑΝΙΚΑΝΟΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ

 

Αναδημοσίευση από: http://anhsyxia.wordpress.com/

αναρτήθηκε από selana