Αν ξυπνήσεις μια Πέμπτη πρωί σ’ αυτή τη χώρα που ονομάζεται Ελλάδα μπορεί να καταλάβεις κάτι απ’ αυτό που συμβαίνει. Οι ειδήσεις σε κυνηγούν να σε πιάσουν απ’ το λαιμό.
Στο Εφετείο στην Αθήνα, χρυσαυγίτες γεμίζουν την αίθουσα όπου γίνεται η δίκη ενός βουλευτή του κόμματος. Κάποιοι απ’ αυτούς, πλησιάζουν όσους δεν είναι δικοί τους, του κοιτάζουν με νόημα, ενώ κάποιοι άλλοι φωτογραφίζουν τους συγκεντρωμένους έξω απ’ το κτίριο. Στην αίθουσα μάρτυρες ακούνε όλων των ειδών τις – χαμηλόφωνες πάντως – κουβέντες. Στη δίκη της Δευτέρας δικηγόροι αντιμετώπιζαν φράσεις του στιλ, σας ξέρουμε, σας θυμόμαστε.
Στο κέντρο της Αθήνας, λίγες ώρες νωρίτερα, πραγματοποιείται η επιχείρηση «Θέτις». Η αστυνομία μάζεψε τα – κατά Ντινόπουλο – πρεζόνια, τους τοξικοεξαρτημένους, τους μετέφερε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα, προκειμένου να τους καταμετρήσει (;) και να τους κάνει κάποιες εξετάσεις με τη συνεργασία του περίφημου ΚΕΕΛΠΝΟ. Ύστερα τους άφησε ελεύθερους.
Στη Χαλκιδική, λίγες ώρες αργότερα, δυνάμεις των ΜΑΤ εισβάλλουν στην Ιερισσό, ρίχνουν δακρυγόνα στην αυλή σχολείου, προκαλώντας αναπνευστικά προβλήματα σε μαθητές. Συνεχίζεται έτσι η τακτική την οποία καταγγέλλουν κάτοικοι και η οποία περιλαμβάνει χύμα προσαγωγές χωρίς να μπορεί να ειδοποιηθεί κάποιος απ’ τους οικείους, εισβολή σε σπίτια και έρευνά τους χωρίς εντάλματα και συλλογή DNA.
Στο βίντεο ντοκουμέντο του channel 4 για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, που κυκλοφόρησε, υπάρχει μια σκηνή ιδιαίτερης σκληρότητας. Δεν πρόκειται για το ρατσιστικό παραλήρημα και τις κουβέντες περί φούρνων. Μπροστά απ’ τους ανθρώπους που λένε όσα λένε, περνάνε σε μια στιγμή κάποιοι μετανάστες. Οι πρωταγωνιστές του βίντεο τους φωνάζουν και ποζάρουν μπροστά στο φακό παρέα τους. Σκέφτομαι τη γυναίκα η οποία στέκεται δίπλα σ’ αυτόν τον άντρα που στο υπόλοιπο βίντεο χαριεντίζεται μιλώντας για σαπούνια. Σκέφτομαι αυτή τη γυναίκα που εκείνη την ώρα στέκεται δίπλα σ’ έναν τύπο που προπαγανδίζει, έστω αστειευόμενος όπως ο ίδιος αργότερα υποστήριξε, ιδέες και πρακτικές του ναζιστικού καθεστώτος.
Τί έχουμε να πούμε εμείς οι υπόλοιποι σ’ αυτή τη γυναίκα; Τί έχουμε να πούμε στους μάρτυρες που έζησαν την ατμόσφαιρα τρομοκρατίας στο Εφετείο; Τί έχουμε να πούμε στους εαυτούς μας για τη μεταφορά τοξικοεξαρτημένων στο στρατόπεδο συγκέντρωσης; Με ποιές λέξεις θα περιγράψουμε το καθεστώς που ζούμε; Με ποιά φράση θα περιγράψουμε το κοινωνικό ρεύμα που μεγαλώνει, υποστηρίζοντας διωγμούς, βασανιστήρια και φασιστικές πρακτικές;
Τον τελευταίο καιρό, μ’ αρέσει να διηγούμαι διαρκώς την ίδια ιστορία. Το κορίτσι, πριν από τρία τέσσερα χρόνια, δούλευε σε μια εταιρεία. Στις 17 Νοεμβρίου ζήτησε να φύγει λίγο νωρίτερα, για να προλάβει να περάσει απ’ την πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Η προϊσταμένη την έπιασε και της είπε τετ α τετ, ότι «να μην πιστεύεις όσα ακούς για τότε. Κατά τη διάρκεια της Χούντας, η μητέρα μου και η αδερφή της, πήγαιναν θέατρο στη Βουκουρεστίου. Δεν ήταν και έτσι ακριβώς όπως τα λένε τα πράγματα».
Δεν ήταν έτσι τα πράγματα τότε και δεν είναι έτσι τα πράγματα τώρα. Δεν μιλάει η κραυγή που ακούγεται έξω απ’ το εφετείο για αίμα και τιμή. Δεν λέει έξω απ’ το δικαστήριο ο βουλευτής της Χ.Α. «σε λίγο θα είμαστε κυρίαρχοι». Δεν μιλάμε για ρατσιστικό μίσος που έχει πραγματικά θύματα. Δεν μιλάμε για μια αστυνομία που βασανίζει, που μπαίνει σε σχολεία και αρπάζει μαθητές, που εισβάλλει σε σπίτια κατοίκων, υπερασπιζόμενη το επιχειρηματικό συμφέρον μιας εταιρείας. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ισχύει και τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι σοβαρό. Όλα αφορούν άλλους, κάποιους μακρινούς, παράνομους, περίεργους και πιθανότατα περιθωριακούς.
Δεν υπάρχει κάτι ή κάποιος να υπερασπιστούμε. Δεν υπάρχει τόπος, φίλος, σύντροφος, αγαπημένος. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι πολίτες και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, γιατί ακόμη πάμε θέατρο και διασκεδάζουμε κάπου στο κέντρο της πόλης.
υγ. ποστίδιο παρασκευασμένο για την Σαββατιάτικη Ελευθεροτυπία
υγ2 – μπόνους: Μεμονωμένο περιστατικό. Άντρας της ελληνικής αστυνομίας κλείνει το στόμα στον ανεύθυνο νεαρό που και αναστατώνει την αδιατάρακτη πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη και έχει το θράσος να λέει το όνομά του.
Αναδημοσίευση από:http://tovytio.wordpress.com