Η κατάσταση γύρω μας πηγαίνει απ’ το κακό στο χειρότερο, προς το παρόν όμως η κατρακύλα δεν φαίνεται να έχει τελειωμό. Μπορεί να έχουμε πάθει ανοσία στις εξαγγελίες περικοπών και την παπαρολογία που μας λούζουν καθημερινά τα δελτία των ειδήσεων, παρόλα αυτά στεκόμαστε ακόμα σοκαρισμένοι, φοβισμένοι, ενοχικοί κι αδύναμοι μπροστά στη λαίλαπα των μέτρων και των «εξυγιάνσεων» για την έξοδο τους από την κρίση, την «ανάπτυξη και την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας».

Πιστεύουμε ότι η περίοδος «μετά» την κρίση πολύ πιθανόν να είναι δυσκολότερη απ’ αυτήν. Κι αυτό γιατί η (δι)έξοδος που επιχειρούν στις πλάτες μας οι έχοντες, οι κατέχοντες και οι πολιτικοί τους, μας επιβάλλεται μέσα από μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που περιλαμβάνει την τρομοκρατία του χρέους πακέτο με την τρομοκρατία των μπάτσων, το χοντρό κωλόχερο στους μισθούς και την πρόνοια, καθώς και την οργάνωση του φασισμού από το κράτος.

(Απ’ τα στρατευμένα που μας μεγάλωσαν)

Φασισμός δεν είναι μόνο το μουστάκι του Χίτλερ, η σβάστιγκα, τα τάγματα εφόδου, οι κτηνωδίες στους εβραίους, τους σλάβους και τους τσιγγάνους, ο Παπαδόπουλος, η σφαγή στο Δίστομο και τα μπλόκα στην Κοκκινιά και την Καισαριανή. Όπως δεν είναι μονάχα οι παρακρατικοί μαφιόζοι της χρυσής αυγής παρότι σήμερα είναι οι κύριοι εκφραστές του. Φασισμός για μας είναι επίσης τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών εργατών ˙ το «ανοιχτό στρατόπεδο συγκέντρωσης» στο κέντρο της Αθήνας, ο έλεγχος και η διαχείριση του από τους μπάτσους και τις κάθε λογής μαφίες ˙ ο πόλεμος στα σύνορα με χιλιάδες νεκρούς μετανάστες(φράχτες, νάρκες, «ναυάγια», πυροβολισμοί) ˙ η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η εξόντωση όσων περισσεύουν σαν απλά νούμερα σε στατιστική(άνεργοι, άστεγοι, ΑμΕΑ κτλ) ˙ οι ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων των μαγαζατόρων, των μαφιόζων και των φασιστών ˙ η εκβιαστική και υπό μεσαιωνικές συνθήκες εργασία των μεταναστών εργατών στα χωράφια της επαρχίας ˙ το δίκιο του πορνοπελάτη και η διαπόμπευση των οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών ˙ τα αστυνομικά και ρατσιστικά πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας ˙  η υγειονομική υστερία και οι εκκλήσεις για δημόσια τάξη ˙ τα ιδεολογήματα του τύπου «οι γυναίκες είναι πουτάνες», «οι μετανάστες βρωμιάρηδες», «οι άνεργοι τεμπέληδες και βάρος για τα ταμεία», «οι άστεγοι χαλάνε την εικόνα της πρωτεύουσας» ˙ η δημοσίευση φωτογραφιών και στοιχείων των διαδηλωτών ˙ οι εκατοντάδες μπάτσοι σε κάθε γωνιά της Αθήνας στη θέση των νοσοκομείων ˙ η απαγόρευση και το χτύπημα των συγκεντρώσεων στις γειτονιές ˙  η επίταξη των απεργών. 

Ο φασισμός δεν είναι δηλαδή μια στιγμή εξαίρεσης του παρελθόντος που δεν πρόκειται να ξανασυμβεί, κάποιο σκοτεινό πολίτευμα, έργο κάποιων ψυχασθενών εξουσιομανών, αλλά μια διαδικασία που εξελίσσεται σήμερα στη δημοκρατία. Στον καπιταλισμό της κρίσης, οι μαχαιροβγάλτες χρυσαυγίτες και τα πογκρόμ, η βία των μπάτσων, το κόμιστρο στα νοσοκομεία και οι ασθενείς στα πατώματα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Μιλώντας γενικά, ο φασισμός είναι μια κατάσταση όπου το [καπιταλιστικό] σύστημα δείχνει το πιο σκληρό πρόσωπό του. Και το δείχνει εκεί που ζορίζεται, σε περιόδους κρίσης. Μας το αποδεικνύει καθημερινά το ελληνικό κράτος: αυταρχικότητα, έντονη καταστολή, περιθωριοποίηση, δαιμονοποίηση και στοχοποίηση των «αδύναμων» (και της «αδυναμίας» πχ. προσφυγιά, μετανάστευση) για να πλασαριστούν ως θύτες, καθώς σε κάθε περίοδο κρίσης χρειάζονται δημόσια εξιλαστήρια θύματα. Και με αυτό δεν εννοούμε τα «καμένα χαρτιά» του ανταγωνισμού για μίζες μεταξύ των πολιτικών και των κομμάτων τους (βλ. Τσοχατζόπουλος), που βγαίνουν στη φόρα για να κατευνάσουν την κοινωνική οργή.

Ο φασισμός έρχεται να υλοποιήσει βίαια αυτό που ζητάει το σύστημα σε καιρούς κρίσης, άμεσα πιο φτηνούς και πειθαρχημένους  εργαζόμενους κι όσους περισσεύουμε απομονωμένους και εξοντωμένους. Μας θέλει ρατσιστές και διαιρεμένους, φοβισμένους και κατακερματισμένους, άρα αδύναμους, έρμαια στις ορέξεις των αφεντικών για κερδοφορία. Άρα τι καλύτερο για τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους, εμείς οι εργαζόμενοι να σφαζόμαστε μεταξύ μας, όλοι εναντίων όλων, μετανάστες με έλληνες, δημόσιοι με ιδιωτικούς, μόνιμοι με προσωρινούς, την στιγμή που θα ‘πρεπε να ξηλώνουμε και το τελευταίο πεζοδρόμιο της Σταδίου για να το στείλουμε στα κεφάλια τους. Άρα τι καλύτερο σε μια περίοδο που χρειάζεται να ενταθεί η εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα μας, εμείς να αναπαράγουμε το πιο καθυστερημένο διαχωρισμό που μπορεί να σκεφτεί κανείς, να ψαρώνουμε με τον πιο τελειωμένο εθνικιστικό μύθο, να τρώμε τα παραμύθια περί έθνους και φυλής, να γεμίζουμε με συμπλέγματα φόβου κι ανασφάλειας, να δαιμονοποιούμε τον φτωχό κι όχι την φτώχεια, να βρίσκουμε την εύκολη λύση ρίχνοντας το φταίξιμο στον διπλανό μας και όχι στον από πάνω μας.

(Αντιφασιστικό σύνθημα)

«…Τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι, θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση. Η φυσική επιλογή, η στείρωση και η ευθανασία είναι ορθές εφ’ όσον συνδυάζουν σοβαρές νομικές εγγυήσεις, υπεύθυνο ιατρικό έλεγχο και βιολογικώς ηθική βάση… » Το παραπάνω απόσπασμα που ποζάρει σε ιστολόγιο της χρυσής αυγής επαληθεύει πλήρως την παράνοια των φασιστών. Το ζήτημα είναι όμως ότι λογικές εξόντωσης των «αδύναμων» και των «διαφορετικών» εκπορεύονται πρώτα απ’ όλα από το ίδιο το κράτος! Γιατί αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι» της ελληνικής κοινωνίας που περισσεύουν, πως επιλέγονται και πως αντιμετωπίζονται;

Γιατί αλήθεια, μετά τους μετανάστες που σύμφωνα με τους φασίστες κάθε είδους (πολιτικούς, δημοσιογράφους, παρακρατικούς, θιάσους επιτροπών, επαγγελματίες ρατσιστές) ευθύνονται για όλα τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας, ποιοι έχουν πάρει ήδη σειρά; Μήπως οι οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες, που κατηγορήθηκαν για «βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη» πληρώνοντας για τον κάθε τράγο που τις βίασε (χωρίς προφυλακτικό); Που κυνηγήθηκαν και συνελήφθησαν επειδή δρούσαν έξω και ανταγωνιστικά στα κυκλώματα πορνείας των μπάτσων και της μαφίας; Που τα ονόματα και οι φωτογραφίες τους έκαναν τον γύρω των δελτίων ειδήσεων, αλλά φυσικά ούτε σκέψη να βγει στη φόρα κανένα όνομα νταβατζή ή σωματέμπορα. Μήπως οι χιλιάδες άστεγοι που «χαλάνε την εικόνα μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας» και σ’ όποιο εγκαταλελειμμένο σπίτι και να μπουν εκκενώνεται αμέσως βίαια από τους μπάτσους; Μήπως οι χρόνια πάσχοντες (άτομα με μεσογειακή αναιμία, αυτισμό, σκλήρυνση κατά πλάκας, διαβητικοί κα.), που τους μειώθηκε το ποσοστό αναπηρίας από 67% σε 50%!; Όλοι αυτοί δηλαδή που ήταν «ακατάλληλοι» για δουλειά, τώρα μπορούν μια χαρά να δουλεύουν μέχρι τα 67 (ακόμη κι αν κάποιοι δεν έχουν προσδόκιμο όριο ζωής ούτε τα 60), να ζουν χωρίς επίδομα αναπηρίας, να πληρώνουν την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη μερικώς αν εργάζονται και εξολοκλήρου αν είναι άνεργοι! Μήπως οι επικίνδυνοι απεργοί, που δέρνονται, δικάζονται, λοιδορούνται και διαπομπεύονται; Μήπως οι ενοχλητικές καταλήψεις και τα κοινωνικά κέντρα, που στεγάζουν την αλληλεγγύη, την κοινότητα και την αξιοπρέπεια ενάντια στον ατομικισμό και την ιδιώτευση της καταθλιπτικής μητρόπολης;

Σειρά έχουν πάρει λοιπόν όσοι δεν παράγουν ζεστό “ζωντανό” χρήμα με οποιοδήποτε τρόπο, όσοι δεν κρίνονται εκμεταλλεύσιμοι από τα αφεντικά μας, όσοι περισσεύουν στα σχέδια εξόδου τους από την κρίση. Οι επιχειρήσεις της αστυνομίας κατά των μεταναστών, οι γεμάτες ΜΑΤατζήδες και ΔΙ.ΑΣ. γειτονιές μας, οι φασιστικές επιδρομές υπό την κάλυψη της αστυνομίας, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοχεύουν και τους ντόπιους. Σ’ όλους αυτούς που σύντομα χωρίς στέγη και δουλειά θα γεμίζουν τις πλατείες και τους δρόμους με την οργή τους να ξεχειλίζει. H ίδια κατάσταση που ισχύει τώρα για τους μετανάστες αύριο θα ισχύει και για τους έλληνες.

(Επιγραφή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς της ναζιστικής Γερμανίας)

Ιδού! Βρέθηκε λύση στο πρόβλημα της ανεργίας! Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας πρόκειται να τηρήσει τις δεσμεύσεις της για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας δημιουργώντας σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης ανέργων. Σκοπεύει να  προωθήσει τους ανέργους σε έργα σε ολόκληρη τη χώρα, ανεξάρτητα απ’ το πού διαμένουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Οι συνθήκες εργασίας; Θα μένουν σε τροχόσπιτα, θα  μπορούν να ενοικιάζονται σε εταιρίες και θα παρακολουθούνται από συνταξιούχους αστυνομικούς. Οι αποδοχές; Ποσά της τάξης των 82, 104 ή 178 ευρώ το μήνα, σε μια χώρα που ο κατώτατος μισθός ανέρχεται περίπου στα 285 ευρώ. Ο υπουργός εσωτερικών της χώρας δήλωσε: «Εμείς δεν μιλάμε για παρακολούθηση, αλλά για καθοδήγηση, διαχείριση και οργάνωση…Για  να τοποθετήσει κανείς 300.000 ανθρώπους στο πρόγραμμα εργασιών, είναι μια περίπλοκη ιστορία που απαιτεί ακριβώς τις ικανότητες που έχει η αστυνομία!». Όλα αυτά πάνε πακέτο βέβαια με την μείωση της περιόδου επιδοτήσεως της ανεργίας από τις 270 μέρες στις 90. Το κυβερνητικό πλάνο είχε αρχικά την επωνυμία «Εθνικό Σχέδιο Εργασίας», αλλά μετονομάστηκε μετά από επισήμανση ότι είχε το ίδιο όνομα με ένα πρόγραμμα που διεξαγόταν από το φασιστικό καθεστώς της δεκαετίας του 1930 στην Ουγγαρία.

Αθήνα Βουδαπέστη ένα τσιγάρο δρόμος… για τους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου. Αντίστοιχα φυντάνια με τους Ούγγρους πολιτικούς είχαμε και δω μια ζωή, αλλά το κοντέρ αυτή τη φορά βάρεσε κόκκινο. Μετά τις μπαρούφες των Δένδια, Γιακουμάτο, Γεωργιάδη και λοιπών εθνοσωτήρων, βγήκε ο πρώην υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας να προτείνει την εθελοντική εργασία των ανέργων, «καθώς η χώρα (δηλαδή οι επιχειρήσεις, δηλαδή το κεφάλαιο) το έχει ανάγκη»!

Το παράδειγμα πάντως της ευρωπαϊκής Ουγγαρίας, σε συνδυασμό με τις αποψάρες τύπου Δούκα, δείχνει ότι  πρώτον, αυτό που ενδιαφέρει τους καπιταλιστές σ’ όλο τον πλανήτη τώρα και σε χίλιες γενιές στο μέλλον, είναι η εντονότερη εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης με το ελάχιστο δυνατό κόστος. Το σύστημα δεν πρόκειται να υπερβεί την κρίση προς όφελος του, αν δεν υποτιμηθεί στο έπακρο η αξία μας σαν εργαζόμενοι (μισθοί και πρόνοια) και η ζωή μας συνολικά. Και δεύτερον, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που ανοίγει το ελληνικό κράτος μπορεί προς το παρόν να στοιβάζουν μόνο μετανάστες εργάτες, αλλά άμα χρειαστεί (που από ότι φαίνεται έτσι πάει) θα χωρέσουν και τους έλληνες «τεμπελχανάδες» ανέργους που «βαραίνουν την εθνική οικονομία» (σαν να ακούμε τον Πρετεντέρη!).

Επιπλέον, το ελεεινό παραμάγαζο της χρυσής αυγής με την ονομασία «Όμιλος Ανεύρεσης Εργασίας Δοκιμαζόμενων Ελλήνων», σε αντίθεση με τα μαχαιρώματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοχεύει και με τη βούλα αποκλειστικά τους έλληνες εργαζόμενους. Αυτό το καραμπινάτο πρότυπο δουλεμπορικού γραφείου, εκτός του ότι δημιουργεί πελατειακές σχέσεις όπως ακριβώς έκανε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ χρόνια τώρα, κανονίζει με εργοδότες φτηνούς εργαζόμενους με ημερομίσθια που δεν καθορίζονται από τις συλλογικές συμβάσεις, μεροκάματο πολύ πιο χαμηλό από τον βασικό μισθό (18 ευρώ!), χωρίς ωράρια εργασίας και χωρίς ένσημα, προς όφελος φυσικά των καπιταλιστών (του ΣΕΒ και των παρατρεχάμενων συνδέσμων επιχειρηματιών). Ότι προστάζει η Τρόικα και το ελληνικό κράτος δηλαδή! Εργαζομένους που θα δουλεύουν όπως κι όποτε θέλουν οι εργοδότες.

Η επίθεση στην εργατική τάξη (ειδικά σε καιρούς κρίσης) αποκτά για λόγους αποτελεσματικότητας δυαδική μορφή, μέσα από το κράτος και απ΄ το παρακράτος. Από τη μία έχουμε την κρατική μεταναστευτική πολιτική που περιλαμβάνει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα πογκρόμ και τις επιχειρήσεις «Ξένιος Ζευς»  κατά των μεταναστών και από την άλλη τις φασιστικές διαδηλώσεις και επιθέσεις στους μετανάστες. Κοινή και συντονισμένη επίθεση δηλαδή στο πιο υποτιμημένο και εξαθλιωμένο κομμάτι της εργατικής τάξης. Από τη μία έχουμε την ακατάπαυστη επίθεση στον άμεσο και έμμεσο μισθό μας, την εργασιακή επισφάλεια κάθε είδους (μαύρη ανασφάλιστη εργασία, προγράμματα “κοινωφελούς” εργασίας) και από την άλλη τους δουλεμπορικούς μηχανισμούς της χρυσής αυγής. Να λοιπόν,  πώς ο φασισμός σαν διαδικασία, υποτιμά την εργασιακή μας δύναμη, διαχειρίζεται με τον βούρδουλα τον εφεδρικό στρατό των ανέργων, στηρίζοντας εν τέλει το κεφάλαιο και ποτέ τα συμφέροντα των φτωχών και των εργαζομένων.

 (Απ’ τα εμπορικά τραγούδια που κρύβουν αλήθειες)

Από την Τρέμη και τον αγανακτισμένο μαγαζάτορα της Ερμού μέχρι τον πιο φτωχό ψηφοφόρο της Χρυσής Αυγής, όλοι ωρύονται για την «απουσία μεταναστευτικής πολιτικής», για το ότι «δεν υπάρχει ισχυρό κράτος να βάλει πόδι στις μεταναστευτικές ροές». Σε αντίθεση με αυτή την φιλολογία, εμείς υποστηρίζουμε ότι υπάρχει κρατική στρατηγική για το μεταναστευτικό ζήτημα και αποτελεί ένα απ’ τα πιο εύπορα πεδία πολιτικής για το κράτος (και φυσικά για το παρακράτος).

Όπως δείχνουν και οι στατιστικές τους, αυτή η κρατική στρατηγική «αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος» βρίσκεται σε εναρμόνιση με αντίστοιχες πολιτικές που εφαρμόζονται για τους ίδιους ακριβώς λόγους απ’ όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 2003 γίνεται γνωστή έρευνα των Ηνωμένων Εθνών σύμφωνα με την οποία αν η Ευρωπαϊκή ένωση θέλει να διατηρήσει το επίπεδο ζωής του 1995 θα χρειαστεί ως το 2025, 125 εκατομμύρια μετανάστες εργάτες. Έρευνα του 2008 του Βρετανικού κοινοβουλίου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ποσοστό 17% της ανάπτυξης είναι αποτέλεσμα της μετανάστευσης. Το 2009, έρευνα του Υπουργείου Κοινωνικών υποθέσεων της Γαλλίας ανακοίνωσε ότι το ετήσιο καθαρό κέρδος της γαλλικής οικονομίας από τους μετανάστες είναι 12,4 δισεκατομμύρια ευρώ και τόνισε ότι η είσοδος 100.000 νέων μεταναστών κάθε χρόνο ισοδυναμεί με μείωση κατά 1% του ελλείμματος στο ΑΕΠ της Γαλλίας από το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα. Επίσης, πρόσφατα, ομάδα ερευνών των Βρυξελλών υπό τον οικονομολόγο Andre Sapir, επιβεβαίωσε την αναγκαία είσοδο μεγάλου αριθμού μεταναστών στην Ε.Ε. και τόνισε ότι το απόθεμα εργατικού δυναμικού που χρειάζεται για να συνεχίσει να δουλεύει ρολόι η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, «είναι η Βόρεια Αφρική, καθώς η ανατολική Ευρώπη δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες που παλιότερα και μέχρι τη δεκαετία του ’70 κάλυπταν οι μετανάστες από τη Νότια Ευρώπη».

Ωστόσο, αυτό το εν δυνάμει «παράνομο» εργατικό δυναμικό για να παραμείνει «παράνομο», δηλαδή απόλυτα χαλιναγωγημένο από το κράτος και εκμεταλλεύσιμο από τα αφεντικά, χρειάζεται να ελεγχθεί και να οριοθετηθεί. Έτσι λοιπόν το ελληνικό κράτος με τις αλλεπάλληλες επιχειρήσεις «σκούπες», τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις μαφίες, τα μαχαίρια των φασιστών και τα δουλεμπορικά κυκλώματα, χτίζει «ειδικές οικονομικές ζώνες ελέγχου» των [μεταναστών] εργατών ανά την επικράτεια και τις γειτονιές της Αθήνας.

Βέβαια, όλη αυτή η «παρανομοποίηση» του πολυεθνικού/πολυπολιτισμικού προλεταριάτου προς όφελος των αφεντικών πρέπει να εδραιωθεί «στη συνείδηση του κόσμου». Πρέπει να εμπεδωθεί ότι η επίθεση στους μετανάστες δεν είναι επίθεση στην εργατική τάξη (άρα και στους έλληνες εργαζόμενους) αλλά σε «…ξένους εισβολείς που μας χαλάνε την αισθητική…»(τάδε έφη Νότη Σφακιανάκη). Τα δεκανίκια του συστήματος, το πληρωμένο καρακατιναριό των ΜΜΕ και οι παρακρατικοί της χρυσής αυγής φροντίζουν καθημερινά για αυτό, υπενθυμίζοντας μας συνεχώς πόσο «λαθραίοι» είναι οι μετανάστες και με τον όρο «λαθραίοι» εννοούν υπάνθρωποι, εγκληματίες, απολίτιστοι, κανίβαλοι, ταλιμπάν κτλ. Πίσω από την λέξη «λαθραίος» όμως φανερώνεται ακριβώς η λογική του κεφαλαίου. Απομονώνουν από την ιδιότητα του μετανάστη μονάχα αυτό που τους είναι αξιοποιήσιμο, το εμπόρευμα της εργατικής τους δύναμης που ως λαθραίο, δηλαδή μη φορολογήσιμο (χωρίς ασφάλιση, ένσημα), είναι πιο φθηνό για τα αφεντικά και ανύπαρκτο για τις δημόσιες δαπάνες του κράτους (περίθαλψη, συντάξεις κτλ).

Το μέγεθος της επίθεσης που εξαπολύεται στις πλάτες ολόκληρης της εργατικής τάξης μέσα από την επίθεση στους μετανάστες εργάτες γίνεται εύκολα αντιληπτό, αν αντικαταστήσουμε στις διάφορες ρατσιστικές κατάρες που ακούμε κατά καιρούς στην τηλεόραση ή τα λεωφορεία την λέξη λαθρομετανάστης με την λέξη εργάτης. Τότε θα νιώσουμε τον τρόμο να χορεύει πεντοζάλη στο στομάχι μας.

(Αντιφασιστικό σύνθημα)

Η διαχείριση της κρίσης με όπλα την τρομοκρατία του χρέους και την οργάνωση του φασισμού προσφέρει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τη συσπείρωση των προλετάριων γύρω από την μορφή έθνος-κράτος, δηλαδή την διαίρεση της εργατικής τάξης και τη βίαιη συσπείρωση της γύρω από τα συμφέροντα των αφεντικών τους. Δημιουργεί εσωτερικούς εχθρούς/αποδιοπομπαίους τράγους (άλλοτε οι δημόσιοι, άλλοτε οι άνεργοι, άλλοτε οι μετανάστες) ωθώντας τους προλετάριους στην αλληλοσφαγή. Έτσι διευκολύνονται τα σχέδια των καπιταλιστών για ακόµα μεγαλύτερη πειθάρχηση της εργατικής τάξης, μεγαλύτερο έλεγχο, μεγαλύτερη παραγωγικότητα και τελικά υψηλότερα κέρδη.

Για να διασφαλίσουν ότι ένα ωραίο πρωινό δεν θα τους πάρει ο διάολος και θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε αποδεχόμενοι τα μέτρα και τις περικοπές, θα πρέπει να πιστέψουμε ότι δουλεύουμε όχι για να πλουτίσουν τα αφεντικά μας αλλά για το καλό της πατρίδας! Θα πρέπει να πειστούμε ότι θυσιάζοντας ατέλειωτες κακοπληρωμένες εργατοώρες συνεισφέρουμε σε κάτι που μας υπερβαίνει. Για αυτό σήμερα στη δύνη της «κρίσης χρέους» και μιας επικείμενης χρεωκοπίας, η «εθνική ενότητα», δηλαδή η ενότητα των εκμεταλλευόμενων με τους εκμεταλλευτές τους, προάγεται από το κράτος και τους ιδεολόγους του συστήματος ως η επιτακτική κοινωνική λύση.

Να γιατί πέρα από τα αφεντικά διάφορων ειδών και αποχρώσεων (μικρά, μεσαία, μεγάλα) και όσους έχουν συμφέρον να είναι ρατσιστές και φασιστόμουτρα, στρώματα της τάξης μας, εργαζόμενοι ή άνεργοι, τείνουν να ζητάνε περισσότερη αστυνομία και «δημόσια τάξη», λες και οι μπάτσοι θα ταΐσουν τους άστεγους και τους άνεργους με τα δακρυγόνα ˙ ζητάνε αυστηρότερους νόμους, λες και η αστική δικαιοσύνη θα εξαλείψει την εξαθλίωση και τη φτώχια  ˙ ζητάνε πιο δυνατούς ηγέτες, δηλαδή ποιο υπεύθυνους μαλάκες να πάρουν αποφάσεις για εμάς, χωρίς εμάς και εις βάρος μας. Και όταν ξεκουράζουν τα σακατεμένα μυαλά και κορμιά τους από τα 12ωρα (αν έχουν δουλειά), τους ακούμε να λένε για το πως μετά  τους κακούς σπεκουλαδόρους που έχουν βάλει στόχο την καημένη ελλάδα, οι μετανάστες ευθύνονται για όλα τα δεινά. Για τις μειώσεις των μισθών, λες και οι μισθοί στο δημόσιο που δεν υπάρχουν μετανάστες δεν πέφτουν κατακόρυφα. Για την ανεργία, λες και δεν υπάρχουν άνεργοι γιατροί, νοσηλευτές, δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας. Για την εγκληματικότητα, λες και το χρώμα του δέρματος ή η θρησκεία γεννά το έγκλημα και όχι η φτώχεια, η εξαθλίωση και η γκεττοποίηση όπως ακριβώς συνέβη και με τους έλληνες μετανάστες. Όσο πιο πολύ αντιλαμβανόμαστε ότι η θέση και τα προβλήματα των προλεταρίων ανεξαρτήτως καταγωγής ή θρησκεύματος είναι κοινά, τόσο τα ρατσιστικά επιχειρήματα θα μας φαίνονται πύργοι από τραπουλόχαρτα.

Τι κοινό έχουμε όμως με τον Βγενόπουλο, τον Κόκκαλη, τον Αλαφούζο και όλους τους μεγαλοκαρχαρίες; Ή με τους «καημένους» μαγαζάτορες που μας γαμάνε στην ορθοστασία και τις υπερωρίες και στο τέλος της εβδομάδας μετρώντας τα κέρδη και καπνίζοντας προκλητικά τις πουράκλες τους μας λένε ότι «σήμερα δεν έχω να σε πληρώσω, από Δευτέρα πάλι…»; Τι κοινό έχουμε τέλος πάντων με όλους αυτούς που τους συμφέρει ο φασισμός και η παρακρατική δράση της Χρυσής Αυγής, η «προστασία» των ταγμάτων εφόδου ενάντια στους μετανάστες εργάτες και τις απεργίες και τα μαύρα μεροκάματα των 18 ευρώ; Στα παλαιά μας τα παπούτσια που «ο επιχειρηματικός κόσμος στενάζει» (Γερμένης, βουλευτής Χρυσής Αυγής), δεν είναι δική μας δουλειά πως θα αποκαταστήσουν την κερδοφορία τους, δεν είναι δικιά μας δουλειά να διασώσουμε την οικονομία και το κράτος τους. Η εργατική τάξη φτύνει πνευμόνια χρόνια τώρα πολύ πριν την κρίση, στον καιρό της «ανάπτυξης». Τότε που η κερδοφορία των καπιταλιστών ήταν ανοδική, αλλά ποτέ δεν μοιραστήκαμε τα κέρδη τους. Τώρα που μας φορτώνουν τη χασούρα τους, θα πρέπει να αμυνθούμε υπέρ των μισθών και των συνθηκών εργασίας μας, ακόμα και αν αυτό σημαίνει το θάνατο μιας επιχείρησης, του ελληνικού κράτους, ή ολόκληρης της καπιταλιστικής οικονομίας.

Νεαρός προλετάριος, Ρώμη 1985

Το κράτος επιλέγει να οργανώσει υπόκωφα ή/και φανερά φασιστικές διεξόδους υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον μας, εμάς των προλετάριων, της σύγχρονης εργατικής τάξης. Το ότι χρησιμοποιεί και τα ανάλογα εργαλεία πχ. Χρυσή Αυγή, τρομοκρατία των μπάτσων, στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ. δεν σημαίνει ότι παύει να είναι δημοκρατικό. Σε περιόδους κρίσης, δημοκρατία, χούντα ή οποιαδήποτε άλλη μορφή κράτους μπορεί να είναι το ίδιο αυταρχική και αποτελεσματική, όσο αναφορά βεβαίως την καταστολή και την όξυνση της εκμετάλλευσης μας. Έτσι και αλλιώς, αυτά που περιγράψαμε παραπάνω ως φασισμό, συμβαίνουν σήμερα στην κοινοβουλευτική δημοκρατία των «φιλελεύθερων» Νεοδημοκρατών, των «σοσιαλδημοκρατών» Πασόκων κτλ.

Ο αντιφασιστικός αγώνας λοιπόν, δεν είναι ο αγώνας της δημοκρατίας απέναντι στη σβάστιγκα. Δεν είναι αγώνας των φιλάνθρωπων διανοουμένων ενάντια στους μισάνθρωπους ψυχάκηδες. Δεν είναι ο αγώνας της λογικής απέναντι στην παράνοια. Ο αντιφασιστικός αγώνας είναι πάντα αγώνας ταξικός. Είναι ο αγώνας της επιβολής των συμφερόντων της σύγχρονης εργατικής τάξης απέναντι στα καπιταλιστικά συμφέροντα.  Είναι ο  αγώνας της αυτονομίας του προλεταριάτου απέναντι στην κοινοβουλευτική δημοκρατία του κεφαλαίου. Είναι ο αγώνας της αξιοπρέπειας απέναντι στην καθολική υποτίμηση της ζωής μας, για να μην φτάσουμε στο σημείο να δούμε ΔΕΛΤάδες και ΜΑΤάδες να διαλύουν τις ουρές των ανέργων στα παραρτήματα του ΟΑΕΔ.

Τα μήντια από την άλλη, θέλουν να συσκοτίσουν τον αντιφασιστικό αγώνα με μια θεαματική βεντέτα μεταξύ «νεαρών αντιεξουσιαστών» και «ακροδεξιών ομάδων κρούσης», μ’ ένα χιλιοπαιγμένο επεισόδιο Κωνσταντίνου και Ελένης, όπου «οι αποστάσεις της δημοκρατίας απ’ τα δύο άκρα πρέπει να ίσες». Να λοιπόν πως τα ελαττωματικά δακρυγόνα που πετάνε μια στο τόσο οι μπάτσοι σε φασιστικές συγκεντρώσεις και οι συλλήψεις/βασανισμοί αντιφασιστών συντρόφων  βαφτίζονται κοινή αντιμετώπιση των «ακραίων παρεκκλίνουσων συμπεριφορών». Έτσι το κράτος προσπαθεί να απογυμνώσει τους αντιφασίστες και τη δράση τους, τσουβαλιάζοντας την με την νεοναζιστική βία.

Για να ξαναγυρίσουμε σ’ αυτό που λέγαμε στην αρχή, η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που μας επιβάλλουν για το ξεπέρασμα της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου και εναντίον ολόκληρης της εργατικής τάξης, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Άμα συνεχίσουμε να μένουμε παθητικοί, κομματόσκυλα, ατομιστές και ρατσιστές θα βλέπουμε όλο και πιο καθαρά τον πάτο του βαρελιού με ή χωρίς μνημόνια πάνω απ’ το κεφάλι μας.  «Πρέπει να κατορθώσουμε να συλλάβουμε την ιστορία έχοντας αυτή την επίγνωση. Τότε θα διαπιστώσουμε καθαρά ότι αποστολή μας είναι να δημιουργήσουμε μια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και έτσι θα βελτιωθεί η θέση μας στον αγώνα κατά του φασισμού…» Μέσα από απεργιακές/αντιφασιστικές δηλ. εργατικές πολιτοφυλακές ενάντια στους φασίστες, τους εργολάβους της ΔΕΗ που επιχειρούν να μας κόψουν το ρεύμα και τους μπάτσους ˙ τις καταλήψεις και τις απεργίες μας ˙ τις κοινότητες και τα δίκτυα μας ˙ τα ταξικά σωματεία βάσης, τις επιτροπές ανέργων και τις λαϊκές συνελεύσεις ˙ τον αδιάκοπο αγώνα και τις συντροφικές, κομμουνιστικές σχέσεις. Αυτές οι σχέσεις είναι  η πραγματική βάση και το πρόταγμα του αγώνα μας.

Σύντροφοι, συνάδελφοι και συναγωνιστές,

Διεθνιστές εργαζόμενοι, φοιτητές/τριες με ταξική συνείδηση,
άνεργοι μπορεί αλλά ποτέ ρατσιστές, νοικοκυρές σε απόγνωση