Μικρός θεωρούσε πολύ εύκολο να ζούνε όλοι οι άνθρωποι ειρηνικά, μετά διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο θεωρείται ηλίθιο στον κόσμο των μεγάλων, αφού δεν γίνεται διαφορετικά να κρατηθεί το σύστημα, να πουληθούν οι εξοπλισμοί, να συντηρηθούν οι στρατοί και να τρομοκρατούνται οι αδύναμοι.

Μικρός θεωρούσε πολύ όμορφο να γράφει σε τετράδια unicef, για να βοηθάει τα άλλα παιδάκια στην Αφρική να επιβιώνουν, μετά διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο είναι τουλάχιστον στάχτη στα μάτια του κόσμου, αφού στον κόσμο των μεγάλων, η λεηλασία του πλούτου του τρίτου κόσμου, είναι ζωτικής σημασίας για το σύστημα, ώστε να λειτουργεί χωρίς οικονομικούς κραδασμούς και ελλείματα.

Μικρός θεωρούσε αδιανόητο να σκοτώνονται ζωάκια, για να γίνουν γούνες και παπούτσια, μετά διαπιστώνει ότι κάτι τέτοιο στον κόσμο των μεγάλων είναι αφελές και ρομαντικό, μιας και ο άνθρωπος έχει κάθε δικαίωμα να χρησιμοποιεί την φύση όπως αυτός θέλει. Να αποψιλώνει τα δάση, να χτίζει μεταλλεία, να ξεπετσιάζει ζώα ζωντανά για να φτιάξει πρώτης ποιότητας ρούχα και καλλυντικά, για να καλύψει την ματαιοδοξία του και να βελτιώσει τους δείκτες ανάπτυξης αλλά και για να ρίξει την ανεργία…

Μικρός θεωρούσε ότι για να λύσει τις διαφορές με τους φίλους του, αρκεί να κάνει μία συζήτηση, να ρίξει μια μπουνιά άντε να πει και 2-3 βρισιές και μετά θα ήταν όλα εντάξει ξανά, την επόμενη μέρα θα ξαναγινόταν φίλοι, μετά διαπιστώνει ότι στον κόσμο των μεγάλων είναι απαραίτητοι οι μπάτσοι, οι δικαστές και ένα σωρό άλλοι ρουφιάνοι για να διευθετήσουν ένα προσωπικό πρόβλημα.

Μικρός θεωρούσε, ότι αυτός που τον προσέχει και τον φροντίζει είναι ο καλός θεούλης και οι φύλακες άγγελοι του, μετά διαπιστώνει ότι όλα αυτά τα παραμύθια δημιουργήθηκαν και συντηρούνται προκειμένου να συντηρείται μια στρατιά αργόσχολων , που στηριζόμενοι στον φόβο του ανθρώπου για το άγνωστο, που τον κάνουν υποχείριο τους για μια ζωή, αγοράζοντας στις πλάτες του, κινητά, ακίνητα, πολύτιμους λίθους, τεράστιες εκτάσεις αγροτικής γης και μια θέση στην κορυφή της καπιταλιστικής κοινωνικής πυραμίδας.

Έτσι ένα παιδάκι, όταν ενηλικιώνεται έχει δύο επιλογές. Η μία είναι να γίνει και αυτός μεγάλος, να αποδεχθεί τον κοινωνικό κανιβαλισμό και να προσπαθήσει να ζήσει και αυτός εις βάρος των άλλων. Έτσι, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, γίνεται κομμάτι του συστήματος.

Κάποιοι άλλοι όμως προτιμούν να διαφυλάξουν την παιδική τους αξιοπρέπεια και συνεχίζουν να αντιστέκονται. Δεν σκύβουν το κεφάλι στους μπάτσους, δεν φυλάνε το χέρι του παππα, δεν βαράνε προσοχές σε κανέναν στρατηγό, δεν αγοράζουν αιματοβαμμένα προϊόντα, δεν προσκυνάνε και δεν γλείφουν κανέναν κομματάρχη-προϊστάμενο-αφέντη. Αντίθετα, αυτο-οργανώνονται, μοιράζονται τα πράγματα τους με τους άλλους, αυτοδιαχειρίζονται τους χώρους εργασίας τους και στήνουν αναχώματα αντίστασης στους πραίτορες του συστήματος, δείχνουν αλληλεγγύη στις ευπαθείς ομάδες πληθυσμού. Με άλλα λόγια μένουν για πάντα παιδιά, αδιαφορώντας για τις συνέπειες…Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΑΡΕΤΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΔΙΑΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ…

Ένα παιδί

πηγή: https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1467187

Αναδημοσίευση από:http://antidras.blogspot.gr