6 Δεκέμβρη 2008 – δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Δεν ήταν ατύχημα, ήταν η ουσία του κράτους

Το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη του 2008, λίγο μετά τις 9 το βράδυ, στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου, ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός μετά από πυροβολισμό του ειδικού φρουρού της Ελληνικής Αστυνομίας Επαμεινώνδα Κορκονέα.  Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, πριν ο αστυνομικός πυροβολήσει (σε ευθεία βολή προς τους μαθητές), είχε προηγηθεί λεκτική διένεξη των δύο αστυνομικών (Κορκονέας, Σαραλιώτης) με μία παρέα 5 μαθητών. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν ακαριαίος… Η σφαίρα διαπέρασε την καρδιά και καρφώθηκε στον 10ο θωρακικό σπόνδυλο.

Ένα ακόμη «μεμονωμένο» περιστατικό αστυνομικής βίας όπως αυτό ήταν υπεραρκετό για να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής. Η είδηση της δολοφονίας του Αλέξη ταξιδεύει αστραπιαία στο κέντρο της Αθήνας και από εκεί σε όλη την επικράτεια. Ήδη από το βράδυ του Σαββάτου οι πρώτες συγκεντρώσεις και συγκρουσιακές πορείες ξεκινάνε. Τις επόμενες μέρες, καθώς η οργή για τη δολοφονία μεγαλώνει, οι κινητοποιήσεις παίρνουν χαρακτηριστικά εξέγερσης. Μαθητές επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, ολόκληρες πορείες συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Τράπεζες, κυβερνητικά κτίρια και το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο Σύνταγμα τυλίγονται στις φλόγες -τα Χριστούγεννα αναβάλλονται..! Ταυτόχρονα, σχολεία, πανεπιστήμια και δημόσια κτήρια τελούν υπό κατάληψη και μετατρέπονται σε χώρους διαρκών συνελεύσεων και εστίες αντιπληροφόρησης. Και αυτή η εξέλιξη, η μετατροπή δηλαδή της νεανικής οργής σε μια συλλογική και με πολιτικά χαρακτηριστικά συνολική αμφισβήτηση του υπάρχοντος (που μακριά από αιτήματα διεκδίκησε τα πάντα), είχε όλους τους λόγους του κόσμου να υπάρξει, να γεμίσει τους δρόμους με οδοφράγματα, να σαμποτάρει την κανονικότητα των πόλεων, να συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής και να χλευάσει κάθε μορφή εξουσίας, τάξης και ασφάλειας.

Το γκρίζο μέλλον στο οποίο μας είχαν καταδικάσει οι ντόπιοι και ξένοι δυνάστες αυτού του τόπου (το οποίο σήμερα είναι παρόν και όλοι το βιώνουμε πολύ καλά στο πετσί μας) φαινόταν καθαρά από τότε. Δυστυχώς όμως, αυτά που εκείνες τις μέρες η νεολαία έβλεπε και ένιωθε να της πνίγουνε το μέλλον (εργασιακή αβεβαιότητα, σάπιο πολιτικό σύστημα, κρατική βία, εκφασισμός της κοινωνίας, ανέλιξη με δανεικά, αμέτρητες προσταγές και πρέπει στο όνομα της πατρίδας κ.τ.λ.) και όλα αυτά που στην πράξη αμφισβήτησε και συγκρούστηκε κατά μέτωπο, οι «μεγάλοι» δεν μπόρεσαν να τα αντιληφθούν ή δεν τόλμησαν καν να προσπαθήσουν να τα αντιληφθούν, συμπορευόμενοι με τους νέους και πολεμώντας πλάι τους για έναν καλύτερο κόσμο. Ήταν ακόμη τυφλωμένοι από το καπιταλιστικό παραμύθι αλά Ελληνικά που για χρόνια το πολιτικό σύστημα απλόχερα τους τάιζε. Έτσι, ενώ ο Δεκέμβρης του 2008 αποτελεί τη μεγαλύτερη σύγχρονη εξέγερση της νεολαίας, ταυτόχρονα αποτελεί και μια χαμένη κοινωνική επανάσταση ενός λαού που θα μπορούσε τότε να φρενάρει όλα αυτά που τα επόμενα χρόνια ακολούθησαν.

Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν μια στυγνή κρατική δολοφονία. Όμως ούτε η πρώτη ήταν και δυστυχώς ούτε και η τελευταία. Οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας για ακόμη μια φορά είχαν μιλήσει για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Η πραγματικότητα όμως τους διαψεύδει. Η ρητορεία των μεμονωμένων περιστατικών δεν μπορεί πλέον να πείσει κανέναν. Από το Δεκέμβριο του 2008 μέχρι σήμερα εκατομμύρια είναι τα θύματα της κρατικής βίας: Μετανάστες και πρόσφυγες κακοποιούνται στα σύνορα, στις πόλεις και στα κέντρα κράτησης, στερούμενοι βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Διαδηλωτές δέχονται αστυνομική βία στις κινητοποιήσεις ενάντια στα απανωτά μνημόνια, συλλαμβάνονται και καταδικάζονται. Εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είτε χάνουν σημαντικό μέρος του μισθού τους, είτε απολύονται με συνοπτικές διαδικασίες, χάνοντας και στις δυο περιπτώσεις τη δυνατότητα για αξιοπρεπή διαβίωση αυτών και των παιδιών τους. Απολυμένοι καταδικάζονται σε καθεστώς διαρκούς ανεργίας, με ότι μπορεί να συνεπάγεται μακροχρόνια αυτό για τη δυνατότητα επιβίωσης τους και για την ψυχική τους υγεία. Άνθρωποι απελπισμένοι και αβοήθητοι οδηγούνται στην επιλογή της αυτοκτονίας ως η έσχατη λύση λύτρωσης και διαφυγής. Όλα αυτά αποτελούν κάποιες από τις αμέτρητες όψεις της κρατικής βίας, η οποία μάλιστα είναι διαχρονική και εντείνεται συνεχώς.

Αρνούμαστε να συναινέσουμε στις προσταγές και στους εκβιασμούς των κυρίαρχων στο όνομα της επιβίωσης της χώρας. Ξέρουμε πολύ καλά πιο είναι το ταξικό μας καθήκον για το καλό της κοινωνίας και αγωνιζόμαστε χωρίς κομματικές γραμμές και αρχηγούς για να οργανώσουμε από τα κάτω την αντεπίθεση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αρνούμαστε να επιτρέψουμε να νεκρώσουν οι πόλεις και τα χωριά μας από τα σύγχρονα ανθρωποφάγα τάγματα εφόδου. Ενάντια στον εκφασισμό του τόπου δημιουργούμε αντιφασιστικές ομάδες και εντείνουμε τον αγώνα ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας.

ΠΟΡΕΙΑ: 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΙΣ 19:00 μ.μ.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΖΑΝΗΣ

αντιφασίστες/αντιφασίστριες Κοζάνης

Kείμενο που μοιράστηκε στις 12 Νοέμβρη στο 1ο Γενικό Λύκειο Ευόσμου απο την συνέλευση ενάντια στον εθνικισμό και τον κοινωνικό εκφασισμό Θεσσαλονίκης

Η συλλογική μνήμη είναι αυτή που μπορεί να μας δώσει τα απαραίτητα εφόδια για να καταλάβουμε πως λειτουργούμε σήμερα ως κοινωνία. Να καταλάβουμε ποιες κοινωνικές δυνάμεις έδρασαν ή/και συνεχίζουν να δρουν σήμερα, να αντιληφθούμε γιατί έγινε ότι έγινε στο παρελθόν και πως μας επηρεάζει σήμερα.Η γνώση, λοιπόν, που οδηγεί στην συλλογική μνήμη είναι όπλο στα χέρια μας. Κι ας μην συγχέουμε τη συλλογική μνήμη με την παπαγαλία του υπαρκτού εκπαιδευτικού συστήματος και την δογματική μνήμη οποιασδήποτε ιδεολογικής απόχρωσης. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς ιστορικός και να γνωρίζει εκατοντάδες ημερομηνίες, ονόματα και τοποθεσίες για να καλλιεργήσει την ατομική και συλλογική μνήμη. Αν ήταν τόσο απλό όλοι αυτοί οι φιλομαθείς ιστορικοί, οι καθηγητάδες και οι πανεπιστημιακοί, «πεφωτισμένοι» θα μας είχαν ήδη σώσει από χιλιάδες κακοτοπιές. Η χειρότερη από αυτές τις κακοτοπιές που μπορεί να καταστρέψει μια κοινωνία ακούει στο ονόματα τυραννία, δικτατορία, χούντα… Συνήθως έρχεται στην εξουσία με στρατιωτικό πραξικόπημα, αν και μερικοί από τους πιο επιτυχημένους δικτάτορες όπως ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αναρριχήθηκαν στην εξουσία μέσω της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Στη σύγχρονη ιστορία της ελλάδας, μέχρι και σήμερα έχουν γίνει τουλάχιστον 20 πραξικοπήματα κάποια από τα οποία ήταν αποτυχημένα και κάποια από αυτά επιτυχημένα. Όλα αυτά τα πραξικοπήματα και τα καθεστώτα που επεβλήθησαν μεσω αυτων στην κοινωνία είχαν ένα κοινό παρανομαστή: τον εθνικισμό. Έτσι και την 21η Απρίλη 1967 με την υποκίνηση του κράτους των ΗΠΑ, εξυπηρετώντας οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα Αμερικανών και Ελλήνων , γίνεται πραξικόπημα και εγκαθιδρύει στρατιωτικό καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Πρωτεργάτες της Χούντας ήταν οι Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Λαδάς. Απ την πρώτη στιγμή κιόλας η Χούντα ήταν ξεκάθαρη όσον αφορά την ιδεολογική της ταυτότητα. Τα βασικά στοιχεία του λόγου που παρήγαγε ήταν ένας εθνικισμός που συνοψίζεται στο τρίπτυχο “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” και στο σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”, τα οποία χρησιμοποιούνται μέχρι και σήμερα από φασιστικές οργανώσεις. Επίσης βασικό στοιχείο της χουντικής ιδεολογίας ήταν ο αντικομουνισμός και ο κοινωνικός αποκλεισμός των αντιφρονούντων και από την πρώτη μέρα επιβολής της χούντας άρχισαν διωγμοί, διώξεις, συλλήψεις, βασανισμοί και εξορίες κατά οποιουδήποτε θεωρούνταν εχθρός του καθεστώτος. Ένας άλλος πυλώνας στήριξης της Χούντας ήταν η εκκλησία. Με την τοποθέτηση του Ιερώνυμο Α’ ως αρχιεπισκόπου επιτεύχθηκε η πλήρης συμπόρευση εκκλησίας-κράτους. Τρανταχτό παράδειγμα σύμπλευσης εκκλησίας και φασιστικού κράτους αποτελεί το σχέδιο υλοποίησης ενός έργου για την ανέγερση ενός ναού στα τουρκοβούνια, που κατέληξε σε ένα ακόμη οικονομικό σκάνδαλο.

Από την πλευρά του κινήματος, που είχε εν μέρει αποδείξει την μαχητικότητά του κατά τη διάρκεια των Ιουλιανών, εμφανίζονται οι πρώτες αντιστασιακές ενέργειες όπως αυτή της απόπειρας ανατίναξης του Παπαδόπουλου από τον Παναγούλη το ’68 και αυτή των Τσικουρή και Αντζελόνι το ’70 εναντίον της πρεσβείας των ΗΠΑ. Οι τελευταίοι πεθαίνουν όταν η βόμβα που μεταφέρουν εκρήγνυται μέσα στο αυτοκίνητό. Μετά το 1970 η αντίσταση παίρνει και πιο συλλογικές μορφές, μέσω οργανώσεων κυρίως της αριστεράς που δρουν στο εξωτερικό και αργότερα στο εσωτερικό, με διάφορες μορφές πάλης (συνήθως βομβιστικές ενέργειες εναντίον κρατικών και καπιταλιστικών στόχων). Ενδεικτικά αναφέρουμε τις οργανώσεις 20η Οκτώβρη, ΛΕΑ, Άρης, ΑΑΑ, ΕΚΚΕ, ΔΕΑ, ΠΑΚ, ΔΑΣ. Τον Νοέμβρη 1973, μέσα στον απόηχο της εξέγερσης και της σφαγής στο πολυτεχνείο, η σκληρή τάση των χουντικών του Ιωαννίδη, με παρότρυνση των ΗΠΑ, “ανατρέπει” τον Παπαδόπουλο κηρύσσοντας εκ νέου τον στρατιωτικό νόμο, καταγγέλοντας “προδοσία της επαναστάσεως” από την κυβέρνηση Μαρκεζίνη-Παπαδόπουλου. Αποτέλεσμα της αναρρίχησης Ιωαννίδη στην εξουσία ήταν επίσης το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Κύπρο. Μέσα σε αυτό το κλίμα η χούντα του Ιωαννίδη καταρρέει κάτω από το βάρος της πολεμικής ήττας.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο οι χουντικοί καλούν τον παλιό πολιτικό κόσμο και οργανώνουν την ομαλή πολιτική μετάβαση της εξουσίας. Τελικά συμφωνούν στο ότι ο καταλληλότερος και δοκιμασμένος από παλιά για αυτή τη θέση είναι ο Κ. Καραμανλής. Ακόμη και κομμάτια της αριστεράς που δεν βρίσκονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων εμμέσως συναινούν στην επιλογή Καραμανλή. Τάση που συνοψίζεται στο σύνθημα του Θεοδωράκη “Καραμανλής ή Τανκς”. Ταυτόχρονα όσος κόσμος αυθόρμητα βγαίνει στους δρόμους μετά την κατάρρευση της δικτατορίας δέχεται την πρώτη δημοκρατική καταστολή.

Το νέο δημοκρατικό καθεστώς, από τη μία κλείνει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι εξόριστοι γυρνάνε στους τόπους τους, αλλά συγχρόνως αφήνει ανέγγιχτο τον εκτελεστικό κορμό του χουντικού κράτους (ΕΑΤ-ΕΣΑ, βασανιστές, μπάτσους, στρατιωτικούς κ.α.). Οι μόνοι που πέρασαν από δίκη και καταδικάστηκαν ισόβια ήταν οι πρωτεργάτες της χούντας. Αντίθετα με την επίσημη εκδοχή της ελληνικής ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία, η δικτατορία δεν ανατράπηκε και η δημοκρατία δεν πήρε ποτέ τη ρεβάνς. Απεναντίας είτε διατήρησε, είτε επανένταξε στους κόλπους του κατασταλτικού της μηχανισμού (αστυνομία, Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών) πολλούς από το προσωπικό και τους οπαδούς της 7ετίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως σύμφωνα με επίσημα έγγραφα της ΚΥΠ του 1981 οι γνωστοί φασίστες Πλεύρης, Μηχαλολιάκος, Μηχαλόπουλος, Δάκογλου είναι μισθοδοτούμενοι της ΚΥΠ, σημερινης ΕΥΠ (Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών), και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη συνέχεια μέσα στον εθνικιστικό-φασιστικό χώρο. Είναι ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι η άνοδος του φασισμού ευνοείται σε περιόδους οικονομικής ύφεσης, κοινωνικής αναταραχής και πολιτικής αστάθειας και ως ένα σημείο αποτελεί μηχανισμό του κράτους για την αποκατάσταση της έννομης τάξης.

Τριανταοχτώ χρόνια μετά την πτώση της χούντας, βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα. Εμεις σε αυτή την κατάσταση βρίσκουμε τους εαυτούς μας απέναντι από αυτούς που επικαλούμενοι την καθαρότητα της φυλής, την τάξη, την ασφάλεια και την εθνική ενότητα επιτίθενται εναντίον όσων δεν ταιριάζουν στα πρότυπα τους και όσων αντιστέκονται στις ιδέες τους και όλα αυτά υπό τις επευφημίες μερίδας της κοινωνίας. Έτσι έχοντας στήσει τη δικιά μας δομή θα είμαστε εκεί για να πολεμήσουμε τον εθνικισμό-φασισμό στην κοινωνία που ζούμε, προτάσσοντας την αλληλεγγύη ως όπλο μας.

Αναδημοσιευση απο : http://candiaalternativa.info/

Στα πλαίσια του 2ήμερου καθεστωτικού Rock Festival που διοργάνωνε ο Δήμος Πτολεμαΐδας (24 -25/11/2012) για τον εορτασμό των εκατό χρόνων από την ενσωμάτωση-κατοχή της περιοχής από την ελληνική κρατική κυριαρχία, έγινε παρέμβαση-μοίρασμα του παρακάτω κειμένου την πρώτη μέρα του φεστιβάλ από την Αντιφασιστική Πρωτοβουλία που πρόσφατα δημιουργήθηκε στην Πτολεμαΐδα.

«100 χρόνια ΕΟΡΔΑΙΑ: στη ‘’μεγάλη’’ στιγμή της πόλης… αρχίζουμε και ΠΕΙΝΑΜΕ όλοι!»
(και ο φασισμός δείχνει τα απαίσια δόντια του…)

Δυστυχώς, την ιστορία ενός τόπου, αντί να τη γράφουν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες του λαού που μένει στον τόπο αυτό, τη γράφουν οι λογιών δήμαρχοι, τα αφεντικά και οι εξουσιαστές-καταπιεστές αυτού του λαού. Έτσι και στην περιοχή μας, την ιστορία τη γράψανε οι νικητές. Ήταν αυτοί που, πατώντας στο ιδεολόγημα του κυρίαρχου έθνους-κράτους-φυλής, ομογενοποίησαν το πρότυπο της καπιταλιστικής ανάπτυξης βασιζόμενοι στο… κάρβουνο που έπειτα από μισό αιώνα «αφαίμαξής» του, μας… εκδικείται.

Κι έρχεται η εποχή της κρίσης. Η εξευγενισμένη και επιλεκτική ιστορική μνήμη, ξεκομένη από την πολυπολιτισμικότητα της περιοχής, γίνεται ρομαντικό-μουσειακό είδος, που πουλιέται και αγοράζεται σε διάφορα τοπικά επετειακά συνέδρια και …πανηγυράκια. Όμως η κρίση βαθαίνει… Η κοινωνική και ταξική μνήμη απαξιώνεται γιατί είναι επικίνδυνη για κάθε εξουσία. Η ανθρώπινη υπόσταση υποτιμάται. Η κυρίαρχη εκπαίδευση εδώ και δεκαετίες καλλιεργεί μιλιταριστικά-στρατιωτικά πρότυπα, μέσω του φασιστικού θεσμού των παρελάσεων που εισήγαγαν και «θεοποίησαν» Μεταξάς και Παπαδόπουλος.

Σε αυτά τα πρότυπα πατά και το σύγχρονο ολοκληρωτικό καθεστώς. Είναι το ίδιο καθεστώς που γεννά το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Είναι το καθεστώς που αναδεικνύει τη Χρυσή Αυγή υπερασπίστρια των δήθεν μοναδικών-πανάρχαιων-υπεράνθρωπων αξιών του Έλληνα πουλώντας παραμύθι και λαϊκισμό, αντίδοτο στη φτώχεια και τη μιζέρια μας! Είναι το ίδιο καθεστώς που χρόνια τώρα προωθούσε το lifestyle γιαπισμό, τον καταναλωτισμό και τα κυρίαρχα επαγγελματικά πρότυπα «αποκατάστασης» (μπάτσος-καραβανάς) σε μια κοινωνία που αρέσκεται να δημιουργεί πραίτορες για την… ασφάλειά της!

Τρίβουν τα χέρια τους κράτος και κεφάλαιο… Ο φασισμός τους βολεύει, αποπροσανατολίζει, κοιμίζει τους προλετάριους γι’ αυτό και τον προωθούν. Τους συμφέρει η διαίρεση-κατηγοριοποίηση της κοινωνίας: «Ο θάνατός σου, η ζωή μου», το κυρίαρχο δόγμα… «Ανθρωποφαγία»! Ο κοινωνικός κανιβαλισμός στο φόρτε του. Αυτό επιδιώκουν. Γι’ αυτό εφευρίσκουν τον… αποδιοπομπαίο τράγο, τον εύκολο στόχο, για να ξεσπάσουν αδυσώπητα: Τους μετανάστες και τους διαφορετικούς…

Όμως ενάντια στο φασισμό, που το ίδιο σύστημα γεννάει και καλλιεργεί, δημιουργούνται οι πρώτες συλλογικές απαντήσεις: Είναι η οργανωμένη αντίσταση των από κάτω, η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων, ο διαρκής αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή ολοκληρωτισμού…

“Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον, καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει,
Τι κρύβει μες στα δόντια του το ξέρω καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι,
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν και χάνονται βαθιά στα περασμένα,
οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν μα όχι και το μίσος του για μένα.

ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΒΑΘΙΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟΝ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙ ΜΟΝΟΣ…

ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ!”

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=AAip79MZ_b4
παρασκευή 23.11.2012 / εξέγερση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Κομοτηνή / 400 από τους 550 κρατούμενους διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες κράτησης / ζητούν να ελευθερωθούν ή να σταλθούν πίσω στη χώρα τους / έβαλαν φωτιά σε στρώματα / εκτεταμένη χρήση χημικών και ξύλο άγριο / από το κτίριο βγαίνουν πυκνοί καπνοί / ακούγονται ριπές / υποψίες για τραυματισμένους σοβαρά μετανάστες / λένε για 50 συλλήψεις μεταναστών και τραυματισμούς τριών μπάτσων / τους έχουν ξυπόλυτους όλους στο προαύλιο για τιμωρία μέσα στο κρύο / όλοι έχουν φάει ένας ένας απίστευτο ξύλο / … /

/ Στο Ka-Be (σ.σ. τα αρχικά του αναρρωτηρίου Krankenbau των στρατοπέδων συγκέντρωσης των Ναζί), αντιληφθήκαμε ότι η ανθρώπινη υπόσταση είναι εύθραυστη, ότι αυτή κινδυνεύει περισσότερο από τη ζωή. Και οι αρχαίοι σοφοί αντί να μας νουθετήσουν «να θυμάσαι ότι θα πεθάνεις», θα ήταν καλύτερο να μας υπενθύμιζαν ότι αυτός είναι ο πιο σοβαρός κίνδυνος. Έαν μέσα απ’ τα στρατόπεδα θα μπορούσε να δραπετεύσει ένα μήνυμα και να φτάσει στους ελεύθερους ανθρώπους θα ήταν αυτό: Προσπαθήστε να μην υποστείτε στο σπίτι σας αυτό που έχει επιβληθεί σε μας εδώ. /

/ Για μας το Λάγκερ (σ.σ. στρατόπεδο συγκέντρωσης) δεν είναι μια τιμωρία ∙ για μας δεν προβλέπεται σαν τέρμα, το Λάγκερ είναι το είδος της ύπαρξης που μας δόθηκε, χωρίς χρονικά όρια, στους κόλπους της γερμανικής κοινωνίας. /

/ Ναι, είμαστε σκλάβοι, στερημένοι κάθε δικαίωμα, εκτεθειμένοι σε κάθε προσβολή, αντιμετωπίζουμε βέβαιο θάνατο, αλλά μας έχει απομείνει ένα δικαίωμα και πρέπει να το υπερασπιστούμε με σθένος, γιατί είναι το τελευταίο: το δικαίωμα να αρνηθούμε τη συγκατάθεσή μας. /

πηγές:
/ athens.indymedia /
/ primo levi – εάν αυτό είναι ο άνθρωπος /

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

“Εκμεταλλευόμαστε βεβαίως ορισμένα προνόμια της βουλευτικής μας ιδιότητας, έχουμε πάρει και την οπλοφορία πλέον με άδεια, δεν έχει αυτόφωρο άμα γίνει κανένα επεισόδιο και είμαστε λίγο πιο άνετοι στις κινήσεις μας”

είπε μεταξύ άλλων ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης σε συγκέντρωση του κόμματός του.

Τίποτα καινούριο, τίποτα μη αναμενόμενο από έναν άνθρωπο που κατηγορείται για υπόθαλψη εγκληματικής ενέργειας και προτάσσει τη βουλευτική του ασυλία για να αποφύγει τη δίκη (μα γιατί; αθώος δε δηλώνει ούτως ή άλλως;).

Όσο η μάστιγα του φασισμού εξαπλώνεται, είναι χρέος κάθε ατόμου που θεωρεί εαυτόν αντιφασίστα να ορθώνεται και να αντιστέκεται, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά απέναντι στο μισάνθρωπο και σκοταδιστικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής.

Ας γίνουμε οι εφιάλτες τους πριν γίνουμε τα θύματά τους.

ΟΥΤΕ  ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Το πρωί του Σαββάτου 24/11/12 η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή επιχείρησε να κάνει την παρουσία της στις γειτονιές μας και συγκεκριμένα στο Ελληνικό. Μία συμμορία 25-30 χρυσαυγιτών, που είχε βγει για εξόρμηση με κείμενα και εφημερίδες. Ο ψευτοτσαμπουκάς των φασιστών όμως δεν πέρασε. Μέσα σε λίγα λεπτά συγκεντρώθηκαν αντιφασίστες, αναρχικοί και μέλη οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς αλλά και πολλοί κάτοικοι από τις γειτονιές του ελληνικού όπως και δημοτική αρχή, απωθώντας τους εθνικιστές μέχρι το κέντρο της Γλυφάδας. Οι χρυσαυγήτες ουσιαστικά δεν πραγμάτωσαν καμία παρέμβαση στις νότιες συνοικίες, παρά μόνο βάδιζαν τροχάδην μέσα από τις γειτονιές μας και τους κεντρικούς δρόμους, με τους συγκεντρωμένους αντιφασίστες στο κατόπι τους. Χαρακτηριστικά, οι χρυσαυγήτες δεν κατόρθωσαν, όσο και αν προσπάθησαν, να φωνάξουν ούτε ένα σύνθημα ·  ο κόσμος δεν δέχονταν ούτε τα μισαλλόδοξα κείμενά τους, ούτε την σάπια φυλλάδα τους ·  κυριαρχούσαν τα αντιφασιστικά συνθήματα των συγκεντρωμένων, όπως «Ούτε στα Σούρμενα, ούτε και πουθενά – Τσακίστε τους φασίστες, σε κάθε γειτονιά» και «Φασίστες – Κουφάλες – Έρχονται κρεμάλες» ·  περαστικοί και οι κάτοικοι αποδοκίμαζαν τους χρυσαυγήτες σε κάθε τετράγωνο.

Τελικά, η φασιστική συμμορία, αφού διέσχισε με το κεφάλι κάτω, σχεδόν τρέχοντας και χωρίς καμία στάση κατέληξε να κατεβαίνει την Γρ. Λαμπράκη στην Κάτω Γλυφάδα, με προφανή σκοπό να καταφέρει με κάποιον τρόπο να αποχωρήσει από τις νότιες συνοικίες. Κάπου εκεί εμφανίστηκαν και οι προστάτες τους, οι μπάτσοι, κλείνοντας το δρόμο στην πορεία των αντιφασιστών, φυγαδεύοντας έτσι τους φασίστες. Μάλιστα έγιναν και κάποιες μικροσυμπλοκές με τα ματ, οι οποίοι απάντησαν με δακρυγόνα και ξύλο. Το κράτος επιστρατεύοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, φρόντισε να εξασφαλίσει την ακεραιότητα των φανατικών υποστηρικτών και συνεργών του.

Η Χρυσή Αυγή δε διαφέρει πολύ στις μεθόδους της από αυτές των Ναζί του Μεσοπολέμου. Καλλιεργώντας ρατσιστικά αντανακλαστικά, προσπαθεί να συνδέσει τα πραγματικά προβλήματα που βιώνει το σύνολο της κοινωνίας με την παραμονή των μεταναστών σε αυτό τον τόπο. Προφανώς αποπροσανατολίζει τον κόσμο και αποκρύπτει εσκεμμένα ότι μοναδικός υπαίτιος για την κρίση είναι η πολιτική που έχουν επιλέξει αυτή τη στιγμή τα διεθνή και ντόπια αφεντικά, μια πολιτική που εκ φύσεως στρέφεται ενάντια στο σύνολο της κοινωνίας, και που στην πράξη οι χρυσαυγήτες την υπερασπίζονται. Παράλληλα, οι εν λόγω πράκτορες έχουν το θράσος να πλασάρονται και ως οι «αντισυστημικοί ζορό» του κοινοβουλίου.

Το κράτος και το κεφάλαιο, με τη διασπορά του ρατσισμού,  στρέφουν ένα κομμάτι των καταπιεσμένων ενάντια σε ένα άλλο, πιο αδύναμο και πιο απομονωμένο από τα υπόλοιπα, πολλές φορές επινοώντας και διάφορους «εσωτερικούς εχθρούς». Ένας πολύ έξυπνος τρόπος για να διαχωρίσουν και να απομονώσουν τους καταπιεσμένους. Οι φασίστες ιστορικά αναλάμβαναν να κάνουν αυτή τη βρόμικη δουλειά. Σήμερα, ξεκινώντας από τους μετανάστες, ύστερα στρεφόμενοι ενάντια στους αναρχικούς και άλλους αγωνιζόμενους, τέλος σε όλους όσοι «διαφωνούν», το μόνο που θέλουν να πετύχουν είναι τη συστηματική εξόντωση των αντιφρονούντων και τη συσπείρωση ενός μέρους της κοινωνίας γύρω από εθνικιστικά ιδεολογήματα, για την ασφάλεια του καθεστώτος.  Ιστορικά, ο μόνος δρόμος που μπορεί να πάρει η ανάπτυξη των εθνικιστικών κινημάτων, είναι ο πόλεμος.

Είναι ξεκάθαρο ότι όπου υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι που δραστηριοποιούνται πολιτικά, όπου υπάρχουν αυτοοργανωμένες «από τα κάτω» σταθερές κοινότητες κοινωνικού και ταξικού αγώνα,  σε σχολεία, γειτονιές και εργασιακούς χώρους, οι φασιστικές γκρούπες δεν θα μπορέσουν ποτέ να βγουν από τις τρύπες τους.

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ναμούς
Αναρχική Συλλογικότητα από
Ελληνικό, Άνω Γλυφάδα, Αργυρούπολη

Από την χιτλερική Γερμανία στους σημερινούς νεοναζί απογόνους της…

Πριν μόλις λίγα χρόνια, η «Πανελλαδική Συσπείρωση για την Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση» και τα «Τετράδια Ψυχιατρικής» είχαν οργανώσει μιαν εκδήλωση με άξονα την προβολή του ντοκιμαντέρ «Οι γιατροί του Τρίτου Ράϊχ», με σκοπό την ανάδειξη της σχέσης της Ψυχιατρικής με την Εξουσία, αυτήν της οποίας η ίδια είναι φορέας και αυτήν της οποίας λειτουργεί ως εντολοδόχος για την επιβολή της Δημόσιας Τάξης.

Όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία, το κυρίαρχο ψυχιατρικό παράδειγμα δεν βρήκε καμιά δυσκολία (το αντίθετο μάλιστα) να συμπλεύσει, κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες, ακόμα και με τους ναζί και μάλιστα, να αναλάβει ιδιαίτερο ρόλο στον ορισμό της «ζωής που είναι ανάξια να ζει» και εν συνεχεία στην πρακτική της στείρωσης, της ευθανασίας και της μαζικής εξόντωσης εκατοντάδων χιλιάδων ψυχικά πασχόντων και αναπήρων στα γερμανικά ψυχιατρεία, ως ενός οικονομικού βάρους, ενός πληθυσμού ‘περιττών’ υπάρξεων που έπρεπε να φύγουν από τη μέση.

Σήμερα, αυτό που τότε φαινόταν σαν μια «αναδρομή στο παρελθόν», ορθώνεται ξανά ως μια πολύ υλική δυνατότητα ενός μέλλοντος, που απειλεί, με γοργούς ρυθμούς, να γίνει παρόν. Το νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», που είδε φέτος τα ποσοστά και την επιρροή του να ανεβαίνουν αλματωδώς, αντανακλώντας (και επιχειρώντας να δώσει έκφραση και να εκμεταλλευτεί) τις πιο σκοτεινές και αδιέξοδες όψεις της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού και της κονιορτοποίησης πλατειών κοινωνικών στρωμάτων από την κρίση και το μνημόνιο, δεν παρέλειψε, μετά τους μετανάστες, να βάλει στο στόχαστρο τους ψυχικά πάσχοντες και τους αναπήρους. Η ανάρτηση στην ιστοσελίδα τους κειμένων που προπαγανδίζουν την στείρωση και την ευθανασία των «ζωών που είναι ανάξιες να ζουν», μόνο τυχαία δεν είναι.

Είναι προφανές ότι, μετά τα πογκρόμ και τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, και παράλληλα προς αυτές, δεν θ΄ αργήσει (αν τους δοθεί το έδαφος) να έλθει και η σειρά των ψυχικά ασθενών και των αναπήρων, καθώς, μάλιστα, δεν έπαψαν ούτε στιγμή να προβάλλουν την «ορθότητα» του λόγου τους κατ΄ αντιπαράθεση προς τους «ψυχασθενείς», την ίδια στιγμή που το ρατσιστικό τους πρόσημο του «έλληνα» φαίνεται, πλέον, να προϋποθέτει τον περαιτέρω προσδιορισμό του ως «ψυχικά υγιούς», αλλιώς δεν θα είναι «έλληνας».

Οι πολιτικές του μνημονίου που βγάζουν εκτός κοινωνικού ιστού, ως ένα ανυπόφορο οικονομικά και περιττό κοινωνικά βάρος, τα πιο αδύναμα στρώματα (μετανάστες, ψυχικά ασθενείς αναπήρους, ηλικιωμένους κλπ) μιας κοινωνίας της οποίας η πλειονότητα μετατρέπεται με ταχείς ρυθμούς σε «πλεονάζοντες» και «περιττούς», έχουν ήδη βρει στη «Χρυσή Αυγή» τους πιο πρόθυμους εκτελεστές του εξοστρακισμού σ΄ έναν κυριολεκτικό Καιάδα.

Είναι αυτή η κοινωνική και πολιτική συνθήκη που έρχεται να συναντήσει ένα σύστημα Ψυχικής Υγείας σε κυριολεκτική κατάρρευση. Οι βασικές συνιστώσες της λογικής και των πρακτικών υπό τις οποίες λειτουργεί η κατεστημένη ψυχιατρική (αγκυλωμένη στα παραδοσιακά στερεότυπα της «ψυχικής νόσου» των εγχειριδίων, του «ανίατου», του «εκφυλισμού» και της «κατωτερότητας»), μπορεί, κάτω από συγκεκριμένες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες (όπως οι σημερινές), να μετατραπούν ξανά σε όχημα αποκλεισμού και εξόντωσης, κάτω από χίλιες δικαιολογίες.

Είναι γι’ αυτό που «Οι γιατροί του Γ΄ Ράϊχ» είναι τώρα επίκαιροι όσο ποτέ. Όχι σε μια λογική ενημερωτική και αναπόλησης του παρελθόντος, αλλά απόκτησης περαιτέρω εφοδίων για το άνοιγμα των νέων δρόμων που απαιτούνται σήμερα για το ξεπέρασμα της κατασταλτικής ψυχιατρικής προς μια χειραφετητική ψυχιατρική και για την συντριβή της νεοναζιστικής απειλής.

http://www.youtube.com/watch?v=Q9iemw6_GSg

Μια ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Άιοβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων.

Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια

Σύμφωνα με την Ελληνική Νομοθεσία και τα όσα ορίζονται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης και το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας ισχύουν τα κάτωθι:«Βασικές αρχές που διέπουν το σύστημα της Αιμοδοσίας στην Ελλάδα, αποτελούν η Εθελοντική μη αμειβόμενη προσφορά αίματος καθώς και η απαγόρευση οποιασδήποτε συναλλαγής που αφορά το αίμα.

Η διαχείριση του αίματος αποτελεί καθήκον και ευθύνη των Υπηρεσιών Αιμοδοσίας και όχι των ομάδων Εθελοντών Αιμοδοτών ή και των Συλλόγων και γίνεται με μοναδικό γνώμονα την εξυπηρέτηση αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας, ή οποιονδήποτε άλλων τεχνητών ή μη διαφορών, διασφαλίζοντας με αυτή την έννοια την πρόσβαση όλων όσων έχουν ανάγκη στις Υπηρεσίες Υγείας.

Η ίση πρόσβαση στις Υπηρεσίες Υγείας είναι δικαίωμα προστατευόμενο από το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Συνθήκη των δικαιωμάτων του ανθρώπου»

Το Τμήμα Αιμοδοσίας του Γ.Ν. Κοζάνης ενημερώνει ότι, κάθε άτομο που επιθυμεί να προσφέρει αίμα, εξετάζεται και κρίνεται κατάλληλο να αιμοδοτήσει ή αποκλείεται, σύμφωνα  με αυστηρά κριτήρια επιλογής από το ιατρικό προσωπικό.

Η αιμοληψία γίνεται, εφόσον υπογράψει ότι δέχεται την αιμοληψία, απάντησε ειλικρινά στις ερωτήσεις και έλαβε γνώση των αναφερομένων πληροφοριών και βεβαιώνει ότι το αίμα του είναι στη διάθεση της Υπηρεσίας Αιμοδοσίας για κάθε Ασθενή που θα το χρειαστεί.

Δήλωση Ηλία Παναγιώταρου στο Ιταλικό τηλεοπτικό κανάλι RAI 3:

«Ο Ναζισμός τελείωσε το 1945, σήμερα βρισκόμαστε στο 2012 και τα προβλήματα είναι διαφορετικά. Είμαστε Έλληνες εθνικιστές. Όπως εσείς στην Ιταλία έχετε τους Φασίστες, εδώ έχουμε τους Έλληνες εθνικιστές».

Ουδέν σχόλιο…

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι διανύουμε μια περίοδο πρωτόγνωρων καταστάσεων, ανατρεπτικών αλλαγών και γεγονότων που μέχρι πριν λίγο καιρό φάνταζαν αδιανόητα. Το μόνο σίγουρο για την εποχή που ζούμε, είναι ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Πολλές αναλύσεις μπορούν να γίνουν, και δεκάδες σημαντικά θέματα μας καλούν να πράξουμε τα δέοντα για την αντιμετώπισή τους.
Εμείς επικεντρωνόμαστε ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ σε ένα από αυτά, το οποίο θεωρούμε ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που πρέπει να μας απασχολήσουν. Και αυτό είναι η άνοδος του φασισμού.
Ανεξαρτήτως των διαφορετικών αναλύσεων και προσεγγίσεων που μπορεί κάποιος να έχει για το θέμα, επί του πρακτέου, κρίνουμε ότι υπάρχει η απόλυτη αναγκαιότητα οι φασίστες να αντιμετωπιστούν σε δυο επίπεδα:
-Προπαγάνδας, για να σταματήσει η εξάπλωση και διάχυσή τους στο κοινωνικό σώμα.
-Άμυνας και περιφρούρησης, για να προστατεύσουμε τις γειτονιές μας από τη δολοφονική τους δράση.
Και όλα αυτά να γίνουν σε τρία επίπεδα:
-Μαζικά. Δεν είναι υπόθεση μόνο των αναρχικών-αντιεξουσιαστών. Χρειάζεται η συμμετοχή όλων των αντιφασιστών.
-Συντονισμένα. Να υπάρχει επικοινωνία και αλληλοβοήθεια-αλληλοκάλυψη μεταξύ των αντιφασιστικών δυνάμεων.
-Οργανωμένα. Δημιουργία σταθερών δομών που δεν θα είναι ούτε ευάλωτες, ούτε διάτρητες απέναντι στο κράτος και τους φασίστες. Συγκεκριμένο σχέδιο δράσης.
Έχουμε συγκεκριμένη πρόταση να σας καταθέσουμε.
Η κάθε συλλογικότητα-ομάδα-στέκι, μπορεί να χρησιμοποιήσει την πρόταση όπως αρμόζει στην περιοχή δράσης της.
Οι ανένταχτοι-ανοργάνωτοι σύντροφοι-ισσες μπορούν είτε να ενισχύσουν τα ήδη υπάρχοντα σχήματα, είτε να δημιουργήσουν καινούρια.
Όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους αντιφασίστες…
Όσοι θεωρούν άμεση ανάγκη την αντιμετώπιση του φασισμού…
Όσοι πιστεύουν ότι αυτό πρέπει να γίνει με περισσότερη οργάνωση…
Σας καλούμε σε συζήτηση την Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012, στις 18.00, στο Πολυτεχνείο-κτίριο Γκίνη.
Η στιγμή είναι καθοριστική. Είτε θα την καθορίσουμε εμείς, είτε θα την αφήσουμε να μας καθορίσει…
Κ*ΒΟΞ