Πώς οι Τούρκοι πολίτες που είναι πασίγνωστοι για το φόβο τους για την αναρχία και το πάθος τους για το Κράτος έγιναν έτσι;…
Aπό το Facebook του Ιωακείμ Βραβά

Γνώρισα τον Durukan, όταν προσπαθούσαμε να οργανώσουμε ένα forum νεολαίας με…
άξονα τον ποταμό ΈΒρο, για τη δημοκρατία και το περιβάλλον. Το σχέδιό μας δεν προχώρησε, αλλά έμεινα να παρακολουθώ τις δράσεις του. Να τον θαυμάζω για την τόλμη και τον λόγο του, για τη δύναμή του μέσα από τις πράξεις.

Και την πιο δυνατή από όλες την έκανε χθες. Δίνοντας μια μαρτυρία θεωρητική, πρακτική αλλά κυρίως γεμάτη συναίσθημα και ελπίδα από την πλατεία Ταξίμ. Ίσως φανούν μεγαλόστομα όσα γράφεί, όμως ξέρω ότι αυτό το μεγαλείο το αισθάνεται και το πιστεύει.

Όταν του ζήτησα την άδειά του να το μεταράσω, μου απαντά “Ναι! Εμπνεόμαστε από την Ελλάδα, όλοι εδώ λένε: γινόμαστε πλεον δυνατοί νέοι, όπως στην Ελλάδα”, είστε λοιπόν το μοντέλο μας”.

Hell no, dude! Μη γίνετε σαν κι εμάς. Εσείς να κερδίσετε! Εσείς τουλάχιστον να πολεμήσετε!

“Πλατεία Ταξίμ, 2 Ιουνίου 2013. του Durukan Dudu” Ενημέρωση από την Gezi Commune. Ούτε ο πιο ταλαντούχος συγγραφέας του κόσμου, ακόμη και με κούπες καφές και σωρούς πακέτων από τσιγάρα, δεν θα μπορούσε να είναι αρκετά καλός ώστε να περιγράψει αυτό που συμβαίνει εδώ, πώς θα μπορούσα εγώ; Απίστευτο. Δεν είμαι σίγουρος ούτε για το πώς να σας πω την ιστορία, πώς να κάνω μια περίληψη. Πολύ σύντομα: Ξεκίνησε ως διαμαρτυρίες, μετά έγινε κίνημα αντίστασης, έπειτα η αντίσταση διαδόθηκε σε πολλές πόλεις της Τουρκίας, και μετά, η ρίζα όλου αυτού, το Gezi Park στην Ταξίμ, έγινε η “Gezi Commune ’13”.

Μια πραγματική κομμούνα. Αναρχιστική ουτοπία – χωρίς κράτος, χωρίς οργάνωση, χωρίς βία, μόο ελευθερία, μόνο αλληλεγγύη και άνθρωποι που παρίνουν πρωτοβουλίες. Μέχρι τώρα, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, όλοι οι δρόμοι που οδηγούν στην Ταξίμ έχουν αποκλειστεί με περισσότερα από 20 οδοφράγματα (αρκετά ισχυρά ώστε να συγκρατήσουν τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας). Η πλατεία Ταξίμ και ιδίως το Gezi Park ζουν την πλήρη ελευθερία: Καθένας και όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, εκτός από το Κράτος και την αστυνομία του. Και κανένα κέντρο. Καμία οργάνωση. Κανένα πολιτικό κόμμα. Ούτε κάν ένα κέντρο συντονισμού. Απλώς άνθρωποι!

Αυτό, φίλοι…είναι αδύνατο να περιγραφεί. Ξενοδοχεία εξυπηρετούν την αντίσταση ΔΩΡΕΑΝ, κόσμος φέρνει τρόφιμα και ποτά με αυτοκίνητα, γιατροί και φοιτητές Ιατρικής προσφέρονται εθελοντικά ώστε να λειτουργήσουν νοσοκομεία πρώτων βοηθειών σε τζαμιά κοντά στα οδοφράγματα, άνθρωποι που δε μπορούν να βγούν από τα σπίτια τους σχηματίζουν το μεγαλύτερο δίκτυο πληροφόρησης, μια και τα διεφθαρμένα ΜΜΕ δεν λένε ούτε μια λέξη ενώ 1 εκατομμύριο ανθρώπων είναι στους δρόμους (φανταστείτε την έκταση της διαφθορά,ή μάλλον όχι, είναι πολύ δύσκολο και να την φανταστείτε…) Ηλικιωμένες κυρίες και οικογένειες ανοίγουν τα διαμερίσματά τους στην αντίσταση.

Δικηγόροι τρέχουν από αστυνομικό τμήμα σε αστυνομικό τμήμα, ώστε να διασφαλίσουν ότι όσοι πρασάγονται είναι ασφαλείς και καλά. Οδηγοί φορτηγών αφήνουν τα οχήματά τους στη μέση του δρόμου, ώστε να εμποδίσουν τα τεθωρακισμένα της αστυνομίας να κινηθούν. Μουσικοί συρρέουν στη Gezi Commune, καλλιτέχνες, οικογένειες, παιδιά, γέροι, γυναίκες… Θες να κάνεις κάτι αλλά χρειάζεσαι βοήθεια; Έλα στην Gezi Commune αυτές τις ημέρες, θα βρεις εκατοντάδες ανθρώπων έτοιμους να σς βοηθήσουν, πριν καν προλάβεις να τελειώσεις την πρόταση : “Φίλε, υπάρχει κανείς που…” Η κοινωνία της Τουρκίας ανακάλυψε τον εαυτό της, ξανά.

Τα μάτια άρχισαν πάλι να λάμπουν. Οι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν -και το εννοώ κυριολεκτικά- ο ένας τον άλλο. (Όλοι τριγυρνάν στην κομμούνα του Gezi σαν χορευτές μπαλέτου, φροντίζοντας ο ένας τον άλλον).
Αλλά ποιος το έκανε όλο αυτό; Πώς οι Τούρκοι πολίτες που είναι πασίγνωστοι για το φόβο τους για την αναρχία και το πάθος τους για το Κράτος έγιναν έτσι;

Αυτή είναι η γ****νη ουσία!

Πρώτα – Πως; Η απάντηση είναι εύκολη. Χάρη στον Πρωθυπουργό. Οι άνθρωποι κουράστηκαν από το να βλέπουν το ακραία αλαζονικό, αυθάδες, λαίμαργο και το “Κάνω ό,τι θέλω και κανείς δε μπορεί να με σταματήσει” πρόσωπό του συνέχεια, ικανό ώστε να κάνει όλους τους θεσμούς (και ιδίως τα ΜΜΕ!) και τη γραφειοκρατία να γονατίζουν κυριολεκτικά μπροστά στον Recep Tayyip Erdoğan, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του κάτι σα Θεό…

Οι άνθρωποι κουράστηκαν να σκέπτονται ότι τίποτα δε μπορεί να αλλάξει, ότι η κοινωνία κάποτε θα σηκώσει ανάστημα, ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα ανάσχεσης της δύναμης από την αλαζονεία ενός άνδρα προς τη νομιμότητα και ότι κάποτε ίσως οι άνθρωποι θα χαμογελάσουν ξανά…

Τα αλλαζονικά του λόγια για το Gezi Park, μαζί με τους βουλευτές που στέκονται μπροστά στα μηχανήματα καταστροφής (που έδειξαν στους ανθρώπους ότι “Όλοι μπορούμε”, χρωμάτισαν την πιο μεγάλη, την πιο ειρηνική και την περισσότερο ελπιδοφόρα εξέγερση στην ιστορία της Τουρκίας, ίσως και της Μέσης Ανατολής!

Και ποιος το έκανε; Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον σημείο. Όλοι αυτοί οι άννθρωποι που κατηγορούσαμε ότι είναι τόσο ηλίθιοι που μιλούν μόνο για ποδόσφαιρο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τους κοροϊδεύαμε επείδη πόσταραν μόνο το τί τρώνε Facebook. Είναι εδώ. Ορισμένοι ήδη μπροστά στα οδοφράγματα, άλλοι ήδη μέσα στην Gezi Commune, καθαρίζοντας και το παραμικρό σκουπιδάκι, μέχρι και τις γόπες που βρισκόταν εδώ για χρόνια!

Δεν πρόκειται για εξέγερση Εϊναι η μέρα γέννησης μια αληθινής κοινωνίας. Άνθρωποι που νοιαζόταν ο ένας για τον άλλο, που τ΄ρεχουν να βοηθήσουν όποιον το έχει ανάγκη. Σε χτυπά κάποιος από τους 100.000 ανθρώπους κατά λάθος στο πόδι στη μέση του μικρού Gezi Park Commune; Οι άνθρωποι γίνονται τόσο ευγενικοί που σου ζητούν συγγνώμη 5 φορές, με ένα μεγάλο χαμόγελο.

Ακόμη και οι γονείς μας που είδαν το πραξικόπημα της δεκαετίας του ’80 και φοβούνται τις διαδηλώσεις (ένας από τους λόγους που εξηγεί γιατί οι διαδηλώσεις δεν ήταν μεγάλες μέχρι τώρα) καλούν τους γιους και τις κόρες τους για να τους πουν : “Είμαι περήφανος για σένα. Απλώς να προσέχεις, εντάξει;”

Η αναρχο-ουτοπιστική Commune επιτρέπει τα πάντα (LGBTQ ανθρώπους να πορεύονται με αντικαπιταλιστές μουσουλμάνους, Κούρδους να διαδηλώνουν μαζί με Κεμαλιστές) εκτός από το Κράτος. Και η Ταξίμ δεν ήταν ποτέ τόσο ασφαλής. Ούτε έναν καυγά δεν είδα, αφού κάθε μικρή σπίθα αμέσως σβήνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους.

Τα πάντα, όλα όσα μπορείτε να φανταστείε ότι χρειάζονται σε μια πλατεία για να φιλοξενήσει 1.000.000 ανθρώπους προμηθεύονται, οργανώνται και εκτελούνται από αν-οργανωμενους ανθρώπους. Εκπληκτικό! Αυτό είναι το πιο εκπληκτικό από όλα.

Και καθένας είναι χρήσιμος σε κάτι. Είσαι σκληροπυρηνικός αναρχικός έτοιμος ννα παλέψεις στα οδοφράγματα; Ή είσαι ένας 17χρονος που πρώτη φορά βγάινει στο δρόμο; Ή ένα ζευγάρι 70χρονων; Δυνατός; Αστείος; Ψηλός; Κοντός; …. Είμαστε όλοι εξίσου σημαντικοί, για γεμίσουμε ένα διαφορετικό κενό, ένα κενό που πρέπει να γεμίσει ώστε η αντίσταση και η κομμούνα να συνεχιστεί.

Εν τω μεταξύ, άσχημα νέα έρχονται ιδιαίτερα από την Άγκυρα, το Εσκισεχίρ και τη Σμύρνη – πολλοί τραυματισμοί, χιλιάδες… Η αστυνομία χρησιμοποιεί pentium gas Kαι αέρια πιπεριού, και πλαστικές σφαίρες.

Και τέλος: Χθες βράδυ στα οδοφράγματα, η αστυνομία επιτέθηκε ξαά με μπουλντόζες και τεθωρακισμένα. Δεκάδες κάψουλες με αέρια πιπεριού εκτοξεύθηκαν, μία από αυτές χτύπησε τον διπλανό μου. Έπιασα το χέρι του και τρέξαμε μαζί στα τζαμιά που έχουν γίνει εθελοτνικά ιατρικά κέντρα από τους γιατρούς. Αιμορραγούσε από το κεφάλι, τρέξαμε μέσα, ήρθαν οι γιατροί, το τραύμα των 4εκ. στο μέτωπό του “αποκαταστάθηκε”. Προσπαθουσα να τον ηρεμήσω και να το κάνω να χαλαρώση στη διάρκεια της επέμβασης,, λέγοντάς του ότι είναι καλά με την σχεδόν σβησμένη μου φωνή, απο τις 3 ημέρες διαδηλώσεων.
Και μετά με κοίταξε και μου είπε κάποια πράγματα. Δεν έχει σημασία τί είπε, αυτό το βλέμμα -που ακόμη κάνει το πρόσωπό μου υγρό από τα δάκρυα γράφοντας αυτές τις γραμμές-, αυτό είναι το νόημα της ζωής. Αυτή είναι η ίδια η ρίζα της ζωής, η πηγή του να χαμογελάς για πάντα.

Δε μπορώ να βρω λέξεις που να αντανακλούν επαρκώς την ένταση των συναισθημάτων, της ευτυχίας, του ενθουσιασμού του να είσαι εδώ. Καμιά τέτοια λέξη δε λέχθηκε ποτέ σ’αυτούς τους τόπους, επιεδή ποτέ τέτοια συναισθήματα δεν τα νιωσε κανείς σ’αυτους τους τόπους.

Και τώρα, αρχίζουμε να μιλάμε. Με λέξεις που κανείς δεν είπε μέχρι τώρα. Για έναν κόσμο που κανείς δεν τον ονειρεύτηκε μέχρι τώρα. Από ανθρώπους που δεν είχαν μιλήσει μέχρι τώρα. Αρχισαμε να μιλάμε τώρα. Για να μη σιωπήσουμε ποτέ ξανά.

*O Durukan ζητά συγγνώμη στην αρχή του κειμένου του για τα τυπογραφικά, δικαιολογώντας τα προκαταβολικά από την ένταση της στιγμής. Κράτησα στη μετάφραση, όσα τυπογραφικά έκανα κι εγώ, για να προσεγγίσω ίσως καλύτερα το ύφος…

πηγή:lifo.gr