Μεταλλεία Χαλκιδικής: εργασία και… «παλικαριά»

Σε προχθεσινή [09.06.13] επισήμανση του δημοσιογράφου Πέτρου Κατσάκου, διαβάζουμε: «Λίγο πριν περάσει την είσοδο του ξενοδοχείου «Μακεδονία Παλλάς» για το προσυνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, είχε σύντομη συνομιλία με εργαζόμενους στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής [ βίντεο ].

 

Η αντιπροσωπεία των εργαζομένων κάλεσε τον κ. Σαμαρά να επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις της εταιρείας στην Χαλκιδική. «Είσαι παλικάρι» του φώναξε μάλιστα ένας εργαζόμενος. Ποιός ήταν αυτός; Ο ίδιος εργαζόμενος που λίγους μήνες πριν φωτογραφιζόταν στα γραφεία της Χρυσής Αυγής με ένα άλλο «παλικάρι», τον Ηλία Κασιδιάρη. Αμέσως μετά, ο πρωθυπουργός κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «υπηρετεί την Χρυσή Αυγή».

 

Τον συγκεκριμένο εργαζόμενο-εκπρόσωπο, όμως, που βλέπει τον Α. Σαμαρά να ξεχειλίζει από παλικαροσύνη, δεν τον γνωρίσαμε πριν 3 ημέρες, ούτε τον Μάρτιο όταν και συμπορεύτηκε με τη Χρυσή Αυγή. Τον θυμόμαστε από τον Νοέμβριο του 2012, όταν και παρακολουθήσαμε για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ της ομάδας του «Εξάντα», «Ο θησαυρός της Κασσάνδρας».

 

Από εκεί τον ξεχωρίσαμε για ένα προσωπικό του «ξεχείλισμα»: αφενός για το πάθος με το οποίο διεκδικούσε τα δεδουλευμένα του από την πτωχευμένη εταιρεία στην οποία μέχρι τότε (2003) εργαζόταν, αφετέρου για το πάθος με το οποίο υποστήριζε τις δραστηριότητες της νέας – ιδιωτικής και πάλι – εταιρείας (2012) που θα εξασφάλιζε την εργασία του. Ακολουθούν τα σχετικά αποσπάσματα…

 

«Ήταν Δεκέμβριος του 2003. Την εποχή που χρήματα (φαινομενικά) υπήρχαν, που η χώρα κατασκεύαζε μεγάλα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στην Χαλκιδική, ωστόσο, επικρατεί αναβρασμός. Η προηγούμενη εταιρεία χρυσού, η «ΤVX Gold», είχε πτωχεύσει και έφευγε από τη χώρα. Εκατοντάδες εργαζόμενοι των ορυχείων, απλήρωτοι επί μήνες και μπροστά στον κίνδυνο της ανεργίας, είχαν κλειστεί στις στοές και έκαναν απεργία πείνας. Συνάδελφοί τους διαμαρτύρονταν δυναμικά έξω από το Υπ. Οικονομικών στο κέντρο της Αθήνας». Ακολουθεί link  με πρωταγωνιστή τον ίδιο εργαζόμενο

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=oewVONIWHpI 

«Οι εργαζόμενοι της «Ελληνικός Χρυσός» στο εν ενεργεία ορυχείο του Στρατωνίου, ούτε λέξη δεν θέλουν ν’ ακούσουν σχετικά με την αμφισβήτηση της επένδυσης από τους συμπατριώτες τους. Μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι σε ένα διάλλειμα της σκληρής δουλειάς τους, μιλάνε έντονα και εκνευρισμένα. «Ποιά επιχείρηση παίρνει κόσμο σήμερα, το 2012; Η Χαλκιδική μας θα γίνει μικρό Παρίσι. Όλοι διώχνουν, καίγεται ο τόπος μας και εμείς το χαβά μας δηλαδή;», λέει αγανακτισμένος ένας εργαζόμενος».

 

 

«Καταλαβαίνει κανείς ότι όλοι θέλουμε τις θέσεις εργασίας, δε σημαίνει όμως ότι για αυτές τις θέσεις εργασίας ξεπουλάμε τα πάντα. Ξεπουλάμε δημόσια περιουσία, ξεπουλάμε τις ζωές μας, ξεπουλάμε το δάσος μας, ξεπουλάμε τα πάντα. Δεν είπαμε εμείς να μην συνεχίσουν τα υπάρχοντα μεταλλεία να δουλεύουν, να μην έχει θέσεις εργασίας. Όχι όμως ξεπουλώντας τα πάντα», απαντά ο Λάζαρος Τόσκας (μέλος των Επιτροπών Αγώνα ενάντια στα ορυχεία)».

 

  Σαφέστατα αναγνωρίζεται πως η εργασία είναι η βασικότερη ίσως προϋπόθεση για να ζει κανείς μεαξιοπρέπεια. Το να προσαρμόζεις, όμως, την «αξιοπρέπειά» ανάλογα με το αφεντικό σου, είναι κάτι διαφορετικό… Αν όχι εθελοδουλεία. Και σίγουρα, δεν αξίζει «να δίνεις το αίμα σου» γι’ αυτό, ούτε, βέβαια, να μιλάς για «παλικάρια»…

Διαβάστε επίσης:

 

Η σιωπή δεν είναι χρυσός, του Γιώργου Αυγερόπουλου

 Πηγή:

http://www.aksioprepeiakantoxh.com/

Αναδημοσίευση από:http://anhsyxia.wordpress.com